Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Children of Satan » Chapter 4
Children of Satan
Chapter 4
In the age between seven and eight, they start making their own rules.
Chapter four.
“Katelynn was nu een achtjarig meisje dat in groep vijf van de basisschool zat. De relatie tussen haar en haar broer was nu wat anders. Nog steeds was Nathaniël lief en zorgzaam voor haar, maar hij besteedde nu meer tijd aan zijn vrienden en huiswerk. Hij was immers dertien, en bijna aan het einde van zijn eerste jaar op de middelbare school. Iets wat de arrogante maar beeldschone Katelynn niet begreep was huiswerk. Waar was het goed voor? Ze maakten toch opdrachten in de klas? En dachten leraren of leraressen nou echt dat Kathy het zelf maakte? Tuurlijk niet. Ze liet haar rekenopdrachtjes maken door een jongen die haar heel erg leuk vond. En daar waren er heel veel van. Natuurlijk vonden de meisjes dit niet leuk, want alle aandacht ging altijd naar Katelynn. Zelfs de leraren trokken dit meisje voor, omdat ze nu eenmaal charmant was en er geweldig uitzag.
De uiteinden van haar haren krulden nu sierlijk vanuit zichzelf. Dit kwam ook deels omdat ze nu een stuk langer waren. Dit kleine detaill maakte het hele plaatje compleet.
De laatste schooldag was eindelijk voorbij, en samen met hí¡í¡r groepje liep Katelynn naar buiten. Haar moeder gaf haar altijd domme kleding, die gewoon spuuglelijk waren. Volgens Kathy dan. Ze dwong een van haar “vriendinnen”¯ kleren voor haar mee te nemen. Die nam dan gewoon normale T-shirtjes mee, en gewone driekwarts broeken. Zelf knipte Katelynn de broeken af tot leuke shorts, die rafelden aan het uiteinde. De T-shirts knipte ze zo dat het leek alsof ze met touwen aan elkaar vast zaten. Soms maakte ze er een naveltopje van. Haar stond het tenminste.
‘Ik ga naar huis meiden! Zie jullie weer na de vakantie!’ Meer aandacht gaf ze ze niet meer en snel liep ze de school uit. Er stond zoals altijd niemand aan de schoolpoort om haar op te wachten. Toch checkte ze het elke dag, want stiekem wou ze dat er wél iemand stond. Alle andere kindjes vlogen in de armen van hun ouders, terwijl deze schone dame helemaal alleen naar huis moest lopen. En zo voelde ze zich ook. Alleen en eenzaam.
Ze slikte de brok in haar keel weg en stampte door de hitte naar huis. Keurig meed ze het bos nu, sinds wat er gebeurd was in dat huis. Stiekem trok het haar wel aan, die geesten. Het waren wel de slechte geesten, maar toch. Iets in haar zei dat ze er wel na toe moest gaan, maar het andere stemmetje zei dat ze het moest vergeten. Dat deed ze ook.
Haar huis kwam in zicht en door het keukenraam zag ze Nathaniël staan met een meisje. Er vloeide iets door haar heen wat niets anders kon zijn dan jaloezie. Voor de achterdeur checkte ze in het spiegeltje dat ze altijd bij zich droeg haar gezicht en haren. Toen ze het eindelijk weer helemaal op de goede plek had gooide ze de deur open en liep rechtstreeks naar de keuken. Daar hoorde ze smak geluidjes vandaan komen, waardoor ze misselijk werd.
‘Zo zo. Wie hebben we daar? Stel je ons niet voor, Nathan?’ Verschrikt keken de twee op en stopten ze hun zoen. Nathaniël keek zijn zusje boos aan. Volgens hem zag ze er veel te oud uit voor haar leeftijd. Welk kind van acht droeg er nu al make-up? Ze leek wel iemand van vijftien, die gewoon wat kleiner was. ‘Gaat je helemaal niets aan Kathy!’ gromde hij en wou het meisje naar de woonkamer nemen totdat Katelynn zijn arm stevig vastpakte.
‘Ik dacht dat wij vandaag wat leuks zouden gaan doen!’
Dit had ze niet gelogen. Nathaniël had de hele tijd tegen haar gezegd dat hij het te druk had met leren en huiswerk maken. Ze bleef maar doorzeuren, en uiteindelijk zou hij haar na hun laatste schooldag meenemen naar de bioscoop. ‘Sorry, maar zij gaat voor.’ Hij knikte naar het volgens haar lelijk meisje en wou weer weglopen. Net toen hij en het meisje bijna de keuken uit waren hoorden ze Katelynn hartverscheurend snikken.
‘Ik ben altijd al zo alleen…’ zei ze nog er tussendoor. Het andere meisje begon aan Nathaniël’s armen te hangen. ‘Kom nou…’ zeurde ze.
Katelynn’s hoofd schoot omhoog. Haar pupillen werden klein, terwijl haar irissen donkerrood kleurden. De aders rond haar ogen en slapen werden dikker. Er verschenen twee scherpe hoektanden, waarbij Nathaniël een deja-vu gevoel kreeg. Hoe monsterlijk ze er nu uitzag, het liet haar schoonheid niet vervagen. Het onbekende meisje stotterde iets en probeerde weg te lopen. Kathy sprong op en stond in één seconde voor haar neus. Ze greep haar nek vast en drukte haar omhoog tegen de muur. Dit zag er heel erg raar uit, vooral omdat Katelynn een kop kleiner was dan dit meisje.
Het meisje dat tegen de muur gedrukt was probeerde met haar handen zich te bevrijdden. ‘Laat me los!’ Siste met ademnood.
‘Jij voelt NIKS meer voor MIJN Nathan, hoor je me?’ Het meisje verzamelde al haar kracht bij zich en spuugde in Katelynn’s gezicht. Dit leverde een harde klap in haar gezicht op. Kathy’s ogen versmalden zich en kregen een rare gloed.
‘Jij. Voelt. Niks. Meer. Voor. Mijn. Nathan,’ herhaalde Katelynn rustig. Nathaniël stond nu aan de grond genageld met open mond toe te kijken. ‘Ik voel niks meer voor Nathan,’ murmelde het meisje onder hypnose. ‘Ik maak hier de regels. Jij komt dus nooit meer in de buurt van hem. Begrepen?’ Katelynn kneep nog wat harder in haar keel, waardoor het meisje een stikkend geluidje maakte. ‘Jij maakt de regels. Ik kom nooit meer in de buurt van hem,’ zei het meisje met een raspende stem.
‘Nu vergeet je dat dit is gebeurd, maar je doet wel wat ik toen net van je vroeg. Ga.’ Het meisje knikte en Katelynn liet haar los. Met een harde klap viel ze op de grond.
Ze stond vliegensvlug op en rende het huis uit. Katelynn’s ogen werden weer blauw, haar huidje weer zo zacht als satijn en haar hoektanden verdwenen. Ze keek de stomverbaasde Nathaniël met een licht glimlachje aan. ‘Laat dit ook duidelijk voor jou zijn. Ik maak de regels. Vertel dit door en je zult zien wat er met je gebeurd.’ Ze kwam dichterbij en keek hem zwoel aan.
‘Je bent van mij.’ Met deze woorden liep ze naar haar kamer en gooide ze de deur met een harde knal dicht.
Nathaniël probeerde alles wat daarnet gebeurd was te verwerken. Hij schudde zijn hoofd en steeds maar weer vlogen de woorden van Katelynn door zijn hoofd.
Je bent van mij.”¯
Reacties:
Als dit een film zou zijn,
zou je zeker honderd Oscars winnen meid!
Zo .. *can't find words*
LOVEEEEEE IT.<3
Gauw verder! Xxx
O,O
Dit. Is. Zo. Goed.
Serieus, geen woorden voor!
Snel snel snel verder!
Kussss
WOOOOOOOT ik zit op het untje van mn stoel!
Kan helaas neit de heel dag zo blijven zitten...Ha, die reactie van LotStuff is echt leuk!
OMYHOLYPURPLEBROWNCOW ö ö ö
Zoals de anderen hier vind ik géén woorden
om te verwoorden hoe EPIC dit is!
GOSHGOSHGOSH dit idee en jij als schrijfster kunnen
meteen in boekvorm gezet worden en hup verfilmd worden!
Kusjes