FanFic.nl

De misdadigers [3-shot]

De inbrekers

Het water kabbelde zachtjes tegen de donkere waterkant. Onzichtbaar, slechts een hele lichte schittering ging gepaard met het geluid. Niet genoeg om de scheiding tussen water en kant zichtbaar te maken. De betegelde vloer voelde kil aan onder zijn blote voeten. Verboden. Maar toch geen schoenen aan, want dat mocht niet. De rest mocht ook niet, maar hij wilde niet meer regels overtreden dan strikt noodzakelijk. Of, beter gezegd, geen sporen achterlaten. Zijn schoenen stonden bij de deur en zouden daar blijven. ‘Kom,’ gebood hij de jongen die nog buiten stond. Hij wilde de deur weer sluiten, alsof dat het gevaar buitensloot. De politie. Geen politie zodra de deur gesloten was. Kom.
‘Weet je zeker dat dit een goed idee is?’
Hij haalde zijn schouders op. Nee, natuurlijk wist hij dat niet. Een stiekeme glimlach kroop over zijn gezicht bij het idee dat hij Zayn zover had ergens over te twijfelen. Of het wel een goed idee was.
‘Niall?’
‘Ja, kom nou maar.’ Ja op zijn naam, niet op de daaraan voorafgaande vraag. Geritsel van bladeren en takken terwijl Zayn de laatste drie stappen naar de deur zette. Niall draaide zich om en zag in het zwakke schijnsel van de maan hoe de jongen zich van zijn schoenen ontdeed en daarna van zijn sokken. Hij legde de spullen naast Nialls schoeisel neer een sloot de deur. Volledig donker. Het maanlicht kwam wel enigszins door de hoge ramen heen, maar niet genoeg om hun ogen te assisteren bij het vinden van de weg. Een groen lampje duidde de locatie van de nooduitgang aan. De deur waar ze net doorheen gekomen waren.
Zayn kwam naast hem staan en keek hem aan. Hij voelde het, maar zag het niet. Zijn ogen waren nog niet genoeg aan het donker gewend. ‘En nu?’ vroeg zijn vriend, met een ietwat onzekere ondertoon in zijn stem. ‘Gaan we erin?’
‘Natuurlijk gaan we erin, daar komen we toch voor?’
‘Ja.’
‘Nou dan.’
‘Wat?’
‘Waar wacht je nog op?’
‘Jou.’
Niall grinnikte en trok zijn shirt over zijn hoofd, gooide het kledingstuk achteloos achter zich neer. Die vonden ze later wel weer terug. Met zijn broek deed hij hetzelfde, zodat hij alleen nog maar zijn zwembroek aanhad. Het water kabbelde nog steeds kalmpjes tegen de kant aan. Uitnodigend en afstotend tegelijkertijd. Zayn had zijn kleding nog aan. Hun ogen begonnen aan het donker te wennen. Niall kon genoeg zien om te weten dat zijn vriend zijn kleding nog niet uitgetrokken had - de beweging zou hij sowieso gezien hebben.
‘Zayn,’ sprak hij aanmoedigend.
‘Ja?’
‘Je kunt niet met kleding en al het water in.’
Geen reactie. Niall liep naar Zayn toe, wist in één keer de zoom van diens shirt met zijn vingers te omsluiten. Zayn stak zijn armen in de lucht om het Niall makkelijker te maken. Na het shirt volgde de broek. Snel en efficiënt. Zayn boog zich lichtjes voorover, richting Niall, maar die draaide zich lachend om en zei: ‘We komen om te zwemmen,’ waarna hij met een vlugge duik het water betrad. Toen hij boven kwam, stond Zayn nog altijd op de kant. ‘Kom,’ gebood Niall voor de zoveelste keer, waarop de jongen voorzichtig dichterbij kwam. ‘Ik vang je wel op,’ beloofde de blonde jongen en dat kreeg zijn vriend zover om, nog wel met enige twijfel, het water in te springen. Dat water gutste wild om hem heen en de golfjes werden golven die met het nodige geweld op de kant uiteen spatten. Zayn kwam weer boven water en zwom naar Niall toe, maar net voor ze elkaar bereikten sprong het licht aan. De tl-buizen knipperden in een razend tempo, net zolang tot ze constant brandden en daarmee Zayn en Niall constant verblindden. De jongens keken elkaar aan, zowel paniek als vraagtekens in hun ogen. ‘Niall, het -’
‘Shh,’ onderbrak de aangesprokene. Hij had zijn oren scherp gesteld en wachtte ongeduldig tot hij iets hoorde. Vroeg of laat zou hij iets horen, daar was hij van overtuigd. Het licht sprong niet zomaar aan in een gesloten zwembad om twee uur ’s nachts. Elke tel dat het stil bleef, verloor Niall meer hoop. De politie zou meteen binnenstormen als ze hen betrapt hadden. Daarbij was de kans groot dat zij zaklampen bij zich zouden hebben, in plaats van dat ze het grote licht zouden ontsteken.
Ze wisten het allebei. Het was leestbaar in hun ogen, dat ze beiden aan de krantenkoppen dachten, dat ze wisten wat de volgende zou zijn. Het was de politie niet. De politie zou niet op tijd komen en zij waren erin getrapt. Mooie krantenkoppen, mooier dan de vorige keer. De tweede keer was altijd leuker, dan werden mensen pas echt bang. Plus - dit maal waren het niet zomaar twee mensen, dit maal waren het beroemdheden. Niall Horan en Zayn Malik. Om maar weer te laten zien dat roem ook geen garantie was, voor niets. Meer dan eens beseften de jongens zich dat, daar, in het lauwe zwembadwater. Te laat. Ze waren erin getuimeld en er was geen weg terug. Het licht was aan, het spel was uit.
‘Als we snel zijn, kunnen we misschien nog wegkomen,’ opperde Zayn. Niall schudde zijn hoofd, omdat hij in de paar tellen - minuten? - sinds het licht aan was, de puzzelstukjes in elkaar had gelegd. Er was geen uitweg. De deur was dicht en dus zou de politie niet binnenkomen. Hij wierp een blik op zijn vriend en realiseerde zich dat die moe begon te worden. Ze hadden niet lang meer. Misschien zou het maar beter zijn als ze gewoon kopje onder gingen. Nooit meer boven kwamen. Het zou een hoop pijn schelen. En toch, misschien - misschien was er een kans om weg te komen als ze het probeerden. Als hij deed alsof hij niets wist.
Zayn greep zijn pols vast, waardoor hij plots twee keer zijn eigen gewicht drijvende moest houden. Het lukte hem net aan, wat mee hielp zijn beslissing te nemen. Rustig begon hij zich richting de waterkant te bewegen. Watertrappend, niet zwemmend. Zo kon hij het best alles in de gaten houden.
Ze waren niet eens heel ver van het trappetje verwijderd. Tien meter, hooguit. Makkelijk te doen, in principe. Zonder Zayn aan zijn pols en druk op zijn schouders. Langzaamaan kwamen ze dichterbij. De hoop stond glashelder in Zayns bruine ogen - Niall probeerde zelf zo weinig mogelijk emoties toonbaar te maken. Kalm blijven, vertelde hij zichzelf. Kalm blijven.
Dat was precies waar hij mee bezig was toen zijn naam door de zwemzaal weerklonk. Hard, duidelijk. Niall Horan. Hij versteende.

Reacties: