Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Werewolf Protection Program » 06 ~
Werewolf Protection Program
06 ~
“Say what?”¯ Dat was het eerste wat Bellerose kon uitbrengen toen Cynthia het verhaal vertelde. De vijf meiden zaten samen op het bed van Avis. Het was ondertussen al avond. Eerder was het er niet van gekomen. Eerst waren ze te laat aangekomen bij Bezweringen. Het was een drukke les geweest en ze werden opgedeeld in groepen. Reden één waardoor ze toen niets had kunnen vertellen. Cynthia was bij Evilin in de groep terecht kwam.
Zelf had ze nooit een mening gehad over het vriendelijke slythje, deze samenwerking had haar vermoedens, dat ze eigenlijk best tof was, alleen maar versterkt.
Na bezweringen hadden ze toverdranken met Ravenklauw. De jongen waar Cynthia zo naar geknipoogd had, vlak voor ze de deur op de derde verdieping was binnengelopen, had haar vriendelijk gevraagd of het haar iets leek om naast haar te komen zitten. Iets waar ze zeker geen ‘nee’ op kon zeggen. Wat resulteerde dat dit reden twee was waardoor ze enkel had kunnen vertellen aan de meiden dat ze nieuws had en dat ze wist wat Sirius tijdens kruidenkunde had uitgespookt. Diep vanbinnen wist ze dat het misschien wel een tikkeltje gemeen was om hen zo in spanning te laten. Zeker toen ze tijdens het avond eten rustig antwoordde op de vele vragen dat ze het zeker na het eten zou vertellen onder één voorwaarden. Onder wel geteld, tien ogen, op hun slaapkamer. Hier zaten ze dus dan. Cynthia had net haar verhaal verteld inclusief elk klein detail, welke kleur boxershort Sirius aanhad bijvoorbeeld, wat opviel toen hij zijn rits dicht zipte. Of over het meisje dat nogal nonchalant te koop liep met haarzelf door op de gang haar hemd pas dicht te knopen.
“Hmm, het klinkt echt totaal iets voor Sirius maar het blijft toch ergens vreemd dat hij hiervoor een les skipte. En dan zeker in het SLIJMBALlen jaar.”¯ Dit was afkomstig van Avis, ze was toch een beetje geschokt. Lessen, die waren heel belangrijk voor haar.
De meiden deden alles samen, of toch bijna alles. Als ze eens wouden spijbelen om wat rond te sluipen of om naar Zweinsveld te gaan zei ze beleefd dat ze niet mee wou en gewoon naar de les ging. Iets waar de andere vier respect voor hadden gekregen naarmate ze Avis beter leerden kennen, ze hielden nu eenmaal van haar hoe ze was.
Het gesprek in de meisjes slaapkamer zette voort. De camera zelf zoomde stilletjes uit en verplaatste zich een paar meter naar links waar de slaapkamer van The Marauders lag. De gesprekken van de meiden vervaagde terwijl de gesprekken van The Marauders, luider en luider werden.
“ ... Wie, wat, hoe, waar en score?”¯
“Dude, hoe doe je het? Ik heb je niet eens iets verteld.”¯
“Dude,”¯ herhaalde James spottend. “Maar goed, ik zal eerst jou vraag beantwoorden. Hierna jij de mijne. Nou, hoe? Je grijns toen je aankwam bij Bezweringen, ik ken je Zwarts. Mij maak je niet wijs.”¯
Remus zijn nieuwsgierigheid werd stiekem ook geprikkeld, vooral door de wie en hoe vraag van James. Hij was James, Sirius en Peter stil mee gevolgd naar hun slaapkamer in de toren van Griffoendor. De herfst was in aantocht maar je zag nog duidelijk aan de lucht dat de zomer nog niet voorbij was. Het was nog helder buiten, de wolkeloze lucht zorgden ervoor dat het buiten nog steeds klaarlicht was. Stil zat hij met zijn rug tegen één van de houten steunen van Sirius zijn hemelbed geleund. Zijn ogen waren dicht terwijl hij het gesprek in zich opnam. Remus zou het nooit toegeven maar af en toe was hij jaloers op James en Sirius. Gewoon de manier waarop ze zo natuurlijk en zelfzeker met mensen konden omgaan. Ergens diep vanbinnen wenste hij dat hij dat ook kon. Niet te veel nadenken, en er gewoon voor gaan.
Neen Remus, zo mag je niet denken. Rustig blies hij alle lucht die nog in zijn longen zat uit om hierna eens diep in te kunnen ademen en zijn gedachten te vervullen met verse zuurstof.
Je kan gewoon niet zijn zoals hen. Jij bent Remus Lupos, je bent het nu eenmaal niet waard om lief te hebben. Je mag ook niet lief hebben, het enige wat je teweegbrengt is angst en verdriet.
Pijn kroop bij hem naar binnen en omsloot zijn hart. Zijn ‘harig probleempje’ zoals zijn vrienden het noemde, zat hem meer dwars dan hij eigenlijk liet zien. Hij schudde zijn hoofd en probeerde letterlijk deze gedachten eruit te schudden, iets wat natuurlijk onmogelijk was.
Zijn benen zwiepte hij over de rand van het bed en hij volgden met zijn ogen de andere Marauders die in gesprek zaten verwikkeld. Ze waren allemaal enthousiast en zo vrolijk, hadden ook geen flauw idee wat er in zijn hoofd omging op dit moment. Voor de hoeveelste keer zou het zijn deze avond? Maar hij was weeral jaloers op hen. Ze waren zo zorgeloos en impulsief. Iets waar hij, Remus, soms wel iets van kon leren. Realistisch als Remus was, wist hij ook van zichzelf dat zijn zelfmedelijden weer hoog zat. Iets waar hij dringend wat aan moest doen. Met alle concentratie die hij bezat richtte hij zijn aandacht weer op het gesprek.
“Sluipvoet, doe nu niet zo geheimzinnig. Wie was het nu? En op de derde verdieping? Klinkt mij een leuke plek om ook eens te onderzoeken.”¯ Speels ontstond er een lachje op James zijn gezicht. Remus zelf was ook helemaal in de ban van die woorden. De derde verdieping? Een plek waar je niet mocht komen. Dat leek hem wel spannend, hij was nu eenmaal ook een jongen met behoeften. Maar eerlijk als hij was, moest hij wel toegeven dat hij een beetje verschoot van zijn eigen gedachten. Misschien kon hij af en toe deze gedachten iets meer toe laten? Niet te veel blokkeren en wegduwen?
Verbaasd dat iets waar hij al eens van had gehoord, en het feit dat hij wist dat het iets was wat in je hoofd afspeelde, zo echt kon lijken zag Remus twee mini formaten van hemzelf op elke schouder van hem zitten. Op zijn rechterschouder zat hij als Engel. Met twee kleine vleugeltje op zijn rug, een zwevende gouden ring boven zijn hoofd en een toga aan. Op zijn linkerschouder zat hij dan als duivel-versie. Remus, vergezeld met twee horentjes, een duivel staart en een drietand. Ook als duivel droeg hij een toga, maar deze was nu rood in plaats van wit. Nog een beetje van slag knipperde hij met zijn ogen maar ze verdwenen niet. Aan de andere Marauders te zien, zagen zij niets speciaals aan Remus of aan zijn schouders. Zelf het feit dat hij een beetje verbaasd om zich heen keek was hen niet opgevallen. Ze waren zo in de ban van Sirius en zijn uitleg over welk standje het gemakkelijkste of het spannendste was in het donker en in een smalle maar hoge bezemkast.
“Kijkt niet zo verschrikt. Dat staat je echt niet en ik bijt niet hoor.”¯ Kaatste de Duivel-versie van Remus tegen hem. Ok, blijkbaar was hij moe waardoor hij een beetje aan het dagdromen was. Welke mogelijke verklaring was hier anders voor?
“Ah, wees niet bang. In feite zijn wij gewoon gevisualiseerde hersenspinsels in je hoofd die het gevoel krijgen genegeerd te worden.”¯ Het Remus-engeltje nam een andere positie aan. “Wij zijn dus net evenveel jij, als jij ons bent.”¯
“Zwijg toch! Als ik niet beter wist zou ik er niets van begrijpen als je op die manier tegen me sprak. Hij bedoelt dus dat we niet echt zijn en dat alles in jou hoofd afspeelt.”¯ Remus-Duivel grijnsde even om zijn woorden kracht bij te zetten. De echte Remus probeerde aandachtig te luisteren, zijn hoofd gonsde en zijn gedachten zaten overvol. Net alsof de trein die zijn gedachten af en toe mee nam naar een opslagplaats al enkele ritten had overgeslagen. Het feit dat hij zichzelf op zijn schouders zag zitten betekende dat hij er echt slecht aan toe was. Misschien was het wel slim om eens een bezoekje aan Madame Plijster te brengen? Dit zou hij iedereen aanraden wanneer hij of zij zou vertellen over een eigen Engel - en Duivel-versie. Alhoewel, nog nooit had iemand hier iets over verteld ... Het stond vast hij werd echt gek.
“Wees niet bang! Je wordt niet gek, en ja we horen je gedachten omdat we jou zijn. Maar goed ik vrees ervoor dat je ons niet helemaal geloofd. Daarom is het misschien beter om niet rond de pot te draaien en jou met de neus op de feiten te drukken. “ De engel-versie van Remus keek hem aan en sprak verder. “Het spijt me om dit te zeggen maar Remus, je mag niet zoals James en Sirius worden. Zij zijn geen weerwolf! Je weet wat je prioriteiten zijn en welke lasten je draagt. Wil je deze echt met iemand delen?”¯ Buiten het feit dat Remus zelf compleet overstuur was en door deze woorden nog meer in de war geraakte was het vreemd. Horen engeltjes normaal niet het juiste/goede te zeggen? Vreemd.
“Niet naar hém luisteren. Wat is het leven zonder enkele uitdagingen, avontuurtjes en misstappen? Zonder deze drie dingen, leef je niet!”¯ Hij zwiepte even met zijn staart en krabde aan één van zijn hoorntjes voordat hij verder ging. “Trouwens, ware liefde. Draait dat niet om het feit dat je van elkaar houdt hoe je in zijn totaliteit bent? Als iemand van jou houdt dan zal die dit begrijpen. Zo niet? Dan weet je wat ze waard is: niets dus.”¯ Zelfingenomen keek de Duivel naar Remus en stak lekker kinderachtig zijn tong uit naar de Engel, die zuchtend neerplofte in kleermakerszit. Een houding waarin je Remus negen van de tien keer in aantrof onder de eik aan het meer. De laatste woorden van de Duivel-Remus hadden een veel groter effect op hem dan die van de Engel. Ze denderde nog na in zijn hoofd en zorgden ervoor dat belangrijke, weliswaar andere, hersenspinsels in actie kwamen. Het is vreemd maar waarom hadden de woorden van de Duivel-versie altijd meer invloed? Boden ze zoveel meer? Het was natuurlijk ergens een kick om eens iets tegendraads of uitdagend te doen, kon dit hier iets mee te maken hebben?
Nu ik er over nadenk. Misschien was dat de reden waarom de Duivel voor één keer eens de waarheid had gesproken. Omdat ze zelf een deel van Remus waren, wisten de twee mini-Remus’ als geen ander dat ook hij voor de Duivel zou kiezen. Slim gezien, maar ja. Remus was nu eenmaal slim.
Ook al had hij zelf niet door dat hij zo slim was dat hij zichzelf gewoon voor de gek had gehouden. Om zo zichzelf niet weg te cijferen en misschien eens een uitdaging aan te gaan.
Reacties:
Omg echt geweldig!
(we doen maar eventjes alsof ik helemaal niet wist wat er in dit hoofdstuk zou komen. Ahum)
IK BEN ZO VERRAST!
Al moet ik zeggen dat dat van die engel en duivel een ge-ni-aal idee van je was. een van de vele.
Okee okee wat moet ik nu nog typen?
*Kijkt doelloos haar kamer rond en probeert inspiratie te vinden.*
Nee, blijkbaar zit t niet achter de kast.
*Leunt voorover en gluurt onder het bed*
Ookalweer niet.
*Tilt kussen op, vind een oud chupa chup papiertje*'
O em ge! Al helemaaaaal niet.
*Ziet opeens iets flitsen achter de deofles*
AHAAAA! DAAR IS DIE BENGEL!
*Grijpt naar inspiratie en typt snel verder*
DIT WAS EEN GEWELDIG AWESOME COOLEKIKKER AARDAPPEL HOOFDSTUK!
(:
*Inspiratie glipt weg uit handen*
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
Ai!
Ik vind dit gaaf om te lezen!
Ga zo door!
Ik hoop dat Remus zijn 'ware' liefde nog vindt!
Toppie!
Reb.