FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 2: The Morning After

Toen Ryan haar zag liet hij zijn armen abrupt zakken, en ze zag aan de manier waarop hij om zich heen keek dat hij zich de volgende dag begon te herinneren. Hij keek toen naar haar schaars geklede lichaam, en tegelijkertijd bekeek Janelle zijn lichaam. Ze pakte de handdoek naast haar, en wikkelde die snel om haar heen. ‘Ryan...’mompelde ze.

Er viel een stilte, en hij fronste. ‘Janelle...?’ zei hij vragend. ‘Dat hoeft trouwens niet, ik heb je al zonder gezien.’ En hij wees naar de handdoek. Waarschijnlijk was die opmerking een poging om de sfeer wat luchtiger te maken.

‘Tuurlijk.’ Zei Janelle, maar ze hield de handdoek toch om zich heen.

‘Weet je soms waar mijn kleding is?’ vroeg hij aan haar. Janelle keek zoekend rond, en zag zijn kleding toen op een bergje in de hoek. Door het aanzicht van zijn kleding kreeg ze een flashback, en ze zag voor zich hoe ze de vorige dag in haar dronken bui zijn shirt in tweeen scheurde toen ze wild zijn shirt probeerde uit te trekken. Ze bukte om zijn broek los te maken, en keek met een verleidelijke blik naar hem op. Zijn gekreun klonk nog na in haar hoofd. Ze schudde haar hoofd.

Ryan keek haar een beetje bezorgd aan. ‘Wat is er, Janelle?’vroeg hij, en hij praatte tegen haar alsof hij haar al jaren kende.

‘Niks.’ Zei ze. ‘Je kleding is daar.’ Ze wees naar de hoek, en liep er toen samen met Ryan naartoe om het te pakken.

‘Sorry...’ verontschuldigde Janelle zich toen ze hem zijn gescheurde shirt liet zien.

‘Nee, het spijt mij...’ zei hij tegen Janelle, en hij keek naar zijn kleding om oogcontact te vermijden. Ze vroeg zich af waarom hí­j zich verontschuldigde, maar had ergens toch niet de behoefte om het te vragen. Straks werd het te persoonlijk en het laatste wat Janelle wilde was zich hechten aan iemand. In plaats daarvan toverde ze een verontschuldigende glimlach op haar gezicht, en gaf hem zijn kleding. ‘Wil je misschien een trui van mij? Zo kun je de straat niet op.’ Tenzij je achterna gezeten wilt worden door een leger wilde meiden, maakte ze de zin in haar hoofd af. Janelle liep naar haar kast en pakte een hoody van een oude trainingspak, en gaf het aan hem. ‘Deze past wel, toch?’

Ryan trok de trui aan, en zijn sixpack verwdween in Janelle’s oude trui. ‘Niet doen!’ wilde ze bijna roepen, maar ze hield zich in.

Het bleef even stil. ‘Wil je misschien nog wat blijven eten?’vroeg Janelle puur uit beleefdheid, en om de stilte te verbreken.

Ryan schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar bedankt. Ik haal wel een croissantje en een koffie van de starbucks.’ Hij had eigenlijk wel honger, maar hij zag dat hij Janelle ongemakkelijk liet voelen dus besloot hij te gaan. Bovendien had hij haar al erg onrespectvol behandeld, vond hij zelf. Hij liep de trap naar beneden, en toen hij bij de deur stond keek hij haar even aan. Hoe nam je afscheid op zo’n moment?! Voordat hij doorhad wat hij deed, schudde hij haar de hand. Een beetje zakelijk voor iemand waar je net seks mee had gehad, dacht Janelle en ze deed moeite om een giechel te onderdrukken.

‘Doei, Janelle.’

‘Doei.’ Zei ze, en ze deed de deur snel achter zich dicht. Dat was ongemakkelijk. Normaal gesproken was het: iemand regelen in de club, rotzooien in een hotelbed, en wegwezen voor haar verovering wakker werd. Janelle liep naar de keuken en pakte haar telefoon uit haar badjaszak. Zesennvijftig gemiste oproepen stond er: steeds Joanne en Emily. Ze realiseerde zich dat zij, Joanne en Emily samen waren gekomen en dat zij ze alleen had achtergelaten. Ze belde Joanne.

‘Janelle? Janelle, ben jij dat?’ klonk Joanne’s stem door de telefoon. Haar stem klonk een beetje boos.

‘Ja ik ben het. Sorry dat ik niets van me had laten horen en jullie heb achtergelaten!’ riep Janelle snel, en ze beet afwachtend op haar lip.
‘Em en ik hebben je duizend keer gebeld? Wat the fuck is er gebeurd?’
Janelle ademde diep in, en begon te vertellen. ‘Ik had ene Ryan in de club ontmoet, ik was ladderzat, en heb hem naar huis genomen om... Het feestje voort te zetten.’
‘Je hebt dus seks met hem gehad.’ Zei Joanne, en ze hoorde een glimlach in haar stem.
‘Ik was jarig!’ zei Janelle alsof het een verklaring was.
‘O, ja. Dat verklaart een hoop zeg.’ Zei Joanne sarcastisch.
‘Hey, ieder mens heeft recht op birthdaysex, is één van de mensenrechten. Zoek maar op.’ Zei Janelle, en ze deed haar best om serieus te klinken. Ze wist dat Joanne zulke dingen nooit op zou zoeken.
‘Janelle.’ Zei Joanne, en Janelle hóórde haast hoe ze haar hoofd schudde. ‘Ik heb in tegenstelling tot jou geen rechten gestudeerd, maar dat hoefde ik ook niet om te weten dat wat je zegt niet waar is.’

‘Oké, best.’ Zei Janelle. ‘Maar seks is wel een levensbehoefte hoor.’

‘Ik trap er nog steeds niet in.’ Zei Joanne lachend.

‘Voor mij voelt het wel zo!’

‘Heb je dan geen behoefte aan een relatie?’ vroeg Joanne.

‘Jo...’ begon Janelle. ‘Ik heb het wel een beetje gehad met relaties na alles wat er in het verleden is gebeurd. Weet je nog?’

‘O ja, natuurlijk. Sorry, gevoelig onderwerp. Ik moest er niet over beginnen.’ Verontschuldigde Joanne zich.

‘Is niet erg, joh.’

Het was even stil.

‘Ik ben niet goed in liefde, alleen goed in seks.’ Grapte Janelle om de sfeer weer luchtig te maken.

Joanne lachte. ‘En waarom zou je dat talent verwaarlozen?’vulde ze haar zin lachend aan.

‘You get me!’

‘Maar vertel, hoe is die Ryan?’ vroeg Joanne opeens uiterst serieus.

‘Wel leuk, mooi lichaam. Maar ik wil geen relatie hoor.’ Zei Janelle snel.

‘Ja, ja. Weet ik toch? Ik bedoel in bed. Hoe is die dude in béd.’

Janelle giechelde. ‘Wel goed... Hij is meer het tedere typetje.’

‘Oelala!’ riep Joanne. ‘Voor herhaling vatbaar?’

‘Hell yeah! Maar, OMG. De ik was in de ochtend nog niet weg toen hij wakker werd. Dat was echt awkward!’

‘O mijn God!’ riep Joanne.

‘Ja! En toen hij wegging, gaf hij me een hand!’ Janelle barstte in lachen uit, en Joanne’s gelach klonk al gauw mee.

‘Dacht hij dat het werkoverleg was ofzo?’ grapte Joanne.

‘Hij was hungover.’ Legde ik proestend uit. ‘Of gewoon blowen away door mijn skills, natuurlijk.’ Zei ze met gemaakte arrogantie.

Joanne lachte. ‘Janelle! Too much information.’

‘Hahaha, sorry!’ verontschuldigde Janelle zich. ‘Maar het is zo, als er een award voor bestond, had ik hem gekregen.

Joanne rolde met haar ogen. ‘Je auto staat trouwens nog in die foute buurt waar Hot Swag is. Ik hoop voor je dat hij nog heel is. En als dat niet zo is, dan was het Karma die je auto vernielde omdat Em en ik gisteren dankzij jou de nachtbus moesten delen met een paar wietrokende junkies.’

‘Fuck.’ Vloekte Janelle. ‘Hey Jo, zeg tegen Emily dat het me spijt van gisteren, dan ga ik gauw mijn auto halen OK?’

‘OK, schat.’

___

‘Waar is dat bedrijf dan?’ vroeg Matthew, en hij wachtte op Winstons antwoord.

‘Silicon Valley.’ Antwoordde hij.

‘Wat wil je gaan doen? Je kan hem niet zomaar beschuldigen.’Zei
Dave tegen Matt.
Matt keek Dave met een geamuseerde glimlach aan. ‘Weet ik.’Hij was duidelijk iets van plan. Janelle’s telefoon, die op tafel lag tussen Matt en haar computer in, ging af. Matthew keek er even naar, en ging toen verder. ‘Dat stinkend rijke mannetje heeft er wat mee te maken, dat wéét ik gewoon.’ Zei hij tegen Dave, maar die had geen aandacht. Hij keek Janelle vragend aan waarom ze niet opnam, maar ze ging ongestoord verder met haar werk.‘Ryan’ stond er op haar schermpje, dat was de reden waarom ze niet opnam.

‘Dat weet je niet. Wat wil je trouwens met dat adres doen?’vroeg Dave wantrouwend aan Matthew. Die glimlachte alleen. Winston was inmiddels op zoek naar het exacte adres van het bedrijf. De telefoon van Janelle ging voor de zoveelste keer af, en Matt kon zijn nieuwsgierigheid niet langer onder bedwang houden. ‘Waarom neem je niet op?’ vroeg hij.

‘Niet belangrijk.’ Mompelde Janelle. Dave, Winston en Matt leken niet tevreden met het antwoord. ‘Het gaat niet over werk.’ Ze keek geirriteerd naar haar telefoon toen die weer overging. Terwijl ze normaalgesproken altijd de nummer gaf van een afhaalrestaurant, had ze vrijdag haar echte nummer gegeven. Waarom? Vroeg ze zich af. Was het zijn wasbordje, of interesseerde hij haar gewoon op een andere manier dan anderen?

Matt pakte zijn jas, en ging weg.

‘Waar ga je naartoe?’ vroeg Dave.

‘Waar denk je?’ antwoordde Matt met een geamuseerde glimlach op zijn gezicht. Dave schudde zijn hoofd, en ging achter hem aan. Winston en Janelle bleven achter, en Winston tikte ongemakkelijk met zijn vingertoppen op het bureau toen Janelle naast hem ging zitten. Janelle deed moeite om niet te lachen.

‘Aangezien iedereen weg is, en ik nog geen zaak heb gekregen om aan te werken, kan je me net zo goed laten zien hoe het één en ander hier werkt.’ Zei ze.

Winston knikte snel. ‘Ja!’ zei hij iets te hard. ‘Je hebt gelijk.’ Met trillende vingers zette hij zijn hand op de muis, en liet zien hoe je kon zien of iemand een strafblad had, en verdere informatie. Janelle luisterde half naar Winstons uitleg. Ze wist natuurlijk al hoe alles hier werkte, als ex CSI-agente. Een geamuseerde glimlach verscheen om haar lippen toen ze dacht aan de reden waarom ze was overgeplaatst. Misunderstanding in epic proportions. Janelle ging een latte machiato halen voor haar en Winston. Die keek haar glimlachend aan. ‘Bedankt,’ zei hij. Na ongeveer een uur uitleg kwamen Matt en Dave lachend binnen.

‘Had je de manier gezien waarop zijn neusgaten groter werden toen ik ‘FBI’ zei?’ proestte Matt, en Dave sloeg hem op zijn schouder.

‘Alsof hij poep rook!’ lachte Dave.

‘Dat was waarschijnlijk ook zo, had je zijn gezicht niet gezien?’ Onverwachts kwam Matt naar Janelle toe, en zei: ‘Kijk!’

Hij wees naar de camera van de verhoorkamer, en liet me een nerveuze man zien die achter een tafel zat. Zijn pak was zo te zien erg duur, en de zweetdruppels glommen op zijn voorhoofd.

‘Waar wacht je nog op?’ vroeg ik me hardop af. ‘Ga ernaar toe!’

‘Nah, ik laat hem nog even zweten.’

___

De dagen erna waren allemaal eenzijdig: uitleg van Winston aanhoren, Dave en Matt zien opscheppen... Carl liet Janelle nog niet aan het werk. ‘Nog even de sfeer proeven.’ Had hij als smoes gegeven toen Janelle ernaar vroeg. Ze geloofde hem niet. Iets in haar zei gewoon dat hij haar niet vertrouwde. Onzin, uiteraard. Ze deed dit voor FBI al jaren. Het bureau liep langzaam leeg, en voor ze het wist zaten alleen zij en Matthew er nog. Ze begon zich te vervelen, en besloot een gesprek aan te knopen met Matt. Ze dachten vast allemaal dat ze psychisch niet in orde was na die opmerking tegen haar nieuwe baas, en ze vond dat het tijd was om te bewijzen dat ze ook heel normaal kon zijn. Net toen ze haar mond open wilde doen, ging haar telefoon over. De letters die ‘Ryan’ spelden op haar display leken haar dwingend aan te kijken. Ze drukte geergerd haar telefoon uit. Ze keek op, en realiseerde zich dat Matt haar al die tijd afwachtend aankeek. Ze glimlachte, en richtte zich op haar werk... Die ze niet had. Matts ogen bleven haar aanstaren, op een gegeven moment kon ze er niet meer tegen en keek op. Naar Matt, die achterover leunde in zijn stoel met zijn armen over elkaar, en wiens afwachtende uitdrukking nu is veranderd in een geamuseerde.

‘Wat?’ snauwde Janelle.

‘Wie was dat?’ vroeg Matt, en hij trok zijn wenkbrauwen op en neer als een schurk uit een ouderwetse film.

‘Niemand.’ Zei ze. No way dat ze hem het verhaal van Ryan zou vertellen... Tenzij ze haar imago als ‘gestoorde chica’ wil onderstrepen. Matt legde zijn pen neer, en schoof zijn stoe naar achteren om haar te laten weten dat hij echt niet verder ging tot hij het wist.

‘Kom op, hij belt je vierentwintig-zeven, wie is er zo geobsedeerd door jou?’

Nu was het Janelle’s beurt om haar wenkbrauwen op te trekken. ‘Je zegt het alsof het een wereldwonder is.’

Hij barstte in lachen uit. ‘Laten we een deal sluiten: Als jij me verteld wie het is, en waarom hij je steeds belt, dan vertel ik jou ook iets genants.’

‘Hoe genant?’ vroeg Janelle wantrouwend.

‘Erg genant.’ Antwoordde hij. Oké, om eerlijk te zijn was Janelle wel nieuwsgierig naar het genante wat deze whiteboy te vertellen had.

‘Oké, fijn.’ Zei ze. ‘De jongen heet Ryan. Ik had hem ontmoet in een club. We raakten...’ ahum-fysiek-ahum ‘...In gesprek, en toen nam ik hem mee naar huis. De volgende ochtend was ik er nog toen hij wakker werd, wat totaal niet de bedoeling wasm en ton is hij weggegaan.’

Ze zag Matt opnieuw lachen en zijn blauwe ogen fonkelden van plezier. ‘Correctie: Je ging uit, werd dronken, kwam hem tegen, en begon met hem te rotzooien. Toen heb je hem mee naar huis genomen om hem alle hoeken van je slaapkamer te laten zien, en de volgende ochtend - toen je enigzins nuchter was - wilde je hem als een goedkoop hoertje achterlaten maar dat mislukte.’ Hij keek haar geamuseerd aan. ‘Heb ik gelijk?’
‘Wat ben jij negatief, zeg.’ Zei Janelle met samengeknepen ogen. Maar toen lichtte haar gezicht op. ‘Jouw beurt.’
‘Nee, nee, nee, nee.’ Zei Matt wel duizend keer. ‘Ik was nog niet klaar met jou.’
Janelle’s glimlach verdween.
‘Waarom geef je die dude geen kans?’
‘Nee joh, het was gewoon een onenight-stand meer niet, en meer zal het ook nooit worden.’
Matt boog zich voorover en bestudeerde haar houding nauwkeurig. ‘Je lijkt wel bang om een relatie te beginnen.’
‘En jij bent Dr.Phil ofzo?’ zei Janelle bijdehand.
'Nou, Dr. Phil en ik hebben wel wat gemeen. We hebben beide lang psychologie gestudeerd.'
'Ik heb het gewoon niet zo met relaties. Je krijgt ruzies, het gaat uit. Liefde is vaak geen sprookje hoor.'
'Je bent zo verbitterd.' merkte Matt op.
'Goh, bedankt.' zei Janelle quasi-beledigd.
'Nee, zo bedoelde ik het niet.' hij lachte. 'Je hebt een verbitterde kijk op relaties, waarom?'
'Hé, de deal was één genante verhaal.' zei Janelle bijdehand.
'Ja, ja. Maar waarom heb je zo'n kijk op relaties?'
'Wil he weten hoe het zit?' zei Janelle 'Met liefde draait het allemaal om de joystick.'
'De wí¡t?!' hij fronsde met een halve glimlach op zijn gezicht.
'Oh, kom op.' zei Janelle. 'De penis van een man is een joystick. En na een tijdje raak je uitgespeeld. De joy is er dan vanaf.'
Matt barstte in keihard gelach uit, en het gegrinnik was aanstekelijk want al gauw deed Janelle mee. Hij dacht nu waarschijnlijk helemaal dat ze gek was.
'Maar het draait toch niet allemaal om de seks?' zei hij uiteindelijk.
"Wel.' zei Janelle. 'Als een man wil scheiden, is de seks negen van de tien keer de reden.'
'Hoe weet je dat?' vroeg Matt.
'Ik zie het voortdurrnd om me heen. Weet je wel hoeveel mensen er tegenwoordig vreemdgaan?' zei Janelle. 'En jij, hoe kom jij op zo'n kijk op liefde? Te vaak Romeo & Julliet gekeken?'
Matt kreeg een dromerige blik op zijn gezicht. 'Ze heet Victoria...' zijn blik werd mogelijk nog glaziger.
Janelle zwaaide met haar hand voor zijn gezicht. 'Ga door.'
'Ze was mijn eerste echte liefde. Bij haar had ik echt het gevoel alsof alles vanzelf ging. We hadden een hele lange, leuke relatie. We planden zelfs om samen te gaan wonen...'
Janelle onderbrak hem. 'Wat is er gebeurd?'
'Tja... Ze vond een andere joystick.' zei hij met een droevige glimlach. Janelle beet op haar lip om niet te gaan glimlachen. Niet om zijn verdriet, maar om hoe snel haar woordje werd overgenomen. 'Heb je haar sinds ze is vreemdgegaan niet meer gezien?' vroeg Janelle.
'Nee, eigenlijk niet. Er is binnenkort eigenlijk een bruiloft waar zij ook naartoe gaat... Maar ik ga denk ik niet.' zijn blik straalde eeuwenoud verdriet uit.
Janelle stond abrupt op. 'Waarom?'
'Ik kan haar niet zien... Het doet pijn.'
'Matt.' ze keek hem doordringend aan. ' Dit is je kans.'
Hij keek haar vragend aan. 'Om oude wonden weer te openen?'
'Nee.' zei Janelle. 'Dit is je kans om Karma een handje te helpen.'
Hij leek er niet veel wijzer van te worden.
'Wat denk je ervan als ik je tijdelijke flirt speel op die bruiloft. Laat haar zien dat je perfectly lonely bent in plaats van een wrak.'
'Én bedankt.' nu was het Matts beurt om beledigd te zijn.
'Cut the crap, het is zo.' zei Janelle. 'Dus wat denk je ervan?'
'Het is niet zo'n slecht idee...' aarzelde hij.
'Yes!' riep Janelle. 'Wanneer is het?'
'Volgende week vrijdag.'
'Oké, zie je dan om zeven uur bij mij thuis.' zei Janelle, en ze pakte haar tas, iPhone, sleutels en jas, want haar dag zat erop. 'O.' ze draaide zich om. 'Ik weet zéker dat ze zó weer bij je terugkomt als je mijn advies opvolgt.'
Hij keek op, leunde toen naar achteren en keek haar met een twijfelende blik in zijn ogen aan. 'Ik betwijfel het.'

Reacties: