FanFic.nl

Another Granger

1) Vreemde bezoeker

"David wil jij de deur gaan opendoen?" vroeg meneer Griffel aan zijn zoon. Een jongen van elf met bruin warrig haar en felle blauwe ogen stond recht en liep naar de deur. "Wie zou dat nu kunnen zijn?" vroeg hij zichzelf af. Hij opende de deur, in de deuropening
stond een raar uitziende man. Hij was lang, mager en stokoud, te oordelen naar zijn zilvergrijze haar en baard, die zo lang waren dat hij ze allebei gemakkelijk in zijn broek kon stoppen. Hij droeg een lang gewaad, een blauwe mantel die over de grond streek en laarzen met gespen en hoge hakken. Zijn heldere, lichtblauwe ogen twinkelden achter zijn halfronde brillenglaasjes en zijn neus was lang en krom, alsof hij minstens twee keer gebroken was. David die merkte dat het onbeleefd was de bezoeker zo aan te staren, wendde zijn blik af. "Hallo, mijn naam is Albus Perkamentus. Zou ik mogen binnenkomen?" vroeg de man beleefd. " Euhm...natuurlijk." stamelde David en vervolgens riep hij: "Papa... mama we hebben bezoek." Zijn vader en moeder kwamen de gang in en bekeken de man met open mond. Hermelien gluurde vanachter de rug van haar moeder. "Ik weet dat dit nogal een vreemde situatie is, maar na mijn uitleg zullen jullie het vast begrijpen," zei Perkamentus kalm. "Laten we dit gesprek in de woonkamer voortzetten," zei hij terwijl hij doodleuk Davids ouders en zus voorbij liep op weg naar hun woonkamer.

Toen ze allemaal geïnstalleerd waren in de woonkamer begon Perkamentus te praten: "Ik kom Hermelien en David een plaats aanbieden op mijn school: Zweinstein Hogeschool voor Hekserij en Hocuspocus." "Voor Hekserij en Hocuspocus? Wat bedoelt u daar mee?" vroeg mevrouw Griffel verbaasd. "Maak u een grap?" vroeg meneer Griffel een beetje geïrriteerd. "Nee, ik ben uiterst serieus. Hermelien is een heks en David een tovenaar," zei Perkamentus rustig en hij keek nu de tweeling aan en vervolgde even rustig: "Hebben jullie nog nooit iets gedaan dat je niet kon verklaren toen je boos of verdrietig was?" Dat deed bij David een lichtje branden. Ooit had hij zoiets meegemaakt: "Een jaar of twee geleden toen de stad had te lijden onder een hitte golf. Op een dag was hij aan het wandelen in het bos. Hij had het gloeiend heet en een straaltje zweet liep van zijn gezicht. Hij snakte naar verfrissing maar hij moest nog minstens een uur naar huis lopen. "O wat zou een zwembad geweldig zijn," bedacht hij zich. Toen was er opeens er uit het niets een prachtig zwembad verschenen dat helemaal niet in het bos had thuis gehoord." Hij had dit nooit kunnen verklaren. Hij had dit ook nooit tegen iemand gezegd.
"Ik zei het toch," zei Perkamentus. "Huh...wat?" zei meneer Griffel in de war. "We zullen het even uitleggen pap en mam. We zullen jullie een voorbeeld geven. We hebben het jullie nog niet eerder durven vertellen," zei David kalm waarna hij naar zijn zus keek en vroeg: "Wil jij het vertellen?" Hermelien knikte en begon te vertellen: "Wel, vorig jaar ik had de pestkoppen moeten horen aankomen maar ik was een boek aan het lezen. Ze hadden me omsingeld voordat ik kon weglopen. Ik probeerde ze te negeren. Toen begonnen ze met stenen te gooien naar mij. Eentje raakte mijn hoofd." Mevrouw Griffel hapte naar adem en meneer Griffel vroeg: "Waarom heb je dat niet eerder gezegd?" "Als je me laat uitpraten dan zul je snappen waarom," zei Hermelien een beetje geïrriteerd. "Euhm... Waar zat ik..." vervolgde ze "Ah ja... Dus een van die stenen raakte mijn hoofd. Plots kwam David. Het weer sloeg om het regende en donderde." Hermelien huiverde even toe ze eraan terugdacht ze had nog nooit zoveel schrik en tegelijk ontzag voor haar broer gehad. "De stenen waarmee ze wierpen verdwenen. Dikke hagelbollen vielen uit de lucht. De pestkoppen schrokken en zette het op een lopen. David kwam naar mij toe. Toen hij mij aanraakte genazen al mijn wonden. Daarom weet ik dat Perkamentus gelijk heeft." Meneer en mevrouw Griffel en zelfs Perkamentus keken vol ontzag naar David. "Hier zijn jullie brieven voor school," zei Perkamentus na een korte stilte. David pakte zijn brief aan. Dan had hij tenminste iets om te doen want hij hield er niet van om bekeken te worden. Hij maakte zijn brief open en las:

ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR
HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
Hoofd: Albus Perkamentus
(Commandeur in de orde van Merlijn, Int. Tovergrootmeester, Heksenleider 1e Klas, Opperste Hotemetoot van de Wereldbond van Toverlieden)

Geacht heer Griffel,
Het doet me genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden.
Het schooljaar begint op 1 september.
Gelieve vóór 31 juli per uil te reageren.
Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Assistent-Schoolhoofd

"Te reageren per uil?" vroeg Hermelien verward. "We versturen onze post met uilen en trouwens in jullie geval is dat niet nodig omdat ik hier ben. Ik neem aan dat jullie naar Zweinstein gaan," zei Perkamentus zakelijk. "Natuurlijk!" zei de tweeling in koor. "Als het mag tenminste?" voegde David eraan toe. "Natuurlijk mag dat," zei hun vader. "Waar moeten we deze spullen kopen, meneer?" vroeg Hermelien "Op de wegisweg. Als het goed is zal ik jullie begeleiden naar de wegisweg," beantwoordde Perkamentus haar vraag. Ze spraken af om de volgende dag naar de wegisweg te gaan. Dan zou hij hun nog meer over de toverwereld uitleggen. "Dan zie ik jullie morgen," zei hij terwijl hij buiten stapte. Hij keek nog even naar David, die merkte dat de twinkelde lichtjes die tot nu toe altijd in zijn ogen brandde, uitgedoofd waren en plaats maakte voor een gekwelde blik recht vanuit zijn ziel.

Reacties: