FanFic.nl

De misdadigers [3-shot]

De held

‘Je dacht toch niet dat ik je zomaar weg zou laten kruipen?’ riep Aidan, hard genoeg om over de razende machines heen te komen. Automatisch draaide Zayn zich om, niet naar Aidan maar naar Niall. De jongen stond niet meer waar hij gestaan had, was met een ijzingwekkende gil ten gronde gestort. Daar lag hij, over zijn been heen gebogen. Bloed verspreidde zich in een razend tempo over de vloer. ‘Als jij weggaat, maak ik ‘m af,’ dreigde Aidan. Zayn slikte, nam Niall in zich op, schatte de risico’s die hij zou nemen als hij hem meenam. De kans was ongeveer honderd procent dat ze geen van beiden zouden overleven. ‘Ga,’ beval Niall. Zijn stem was zwak en kwam van ver weg, maar was luid genoeg om voor Zayn verstaanbaar te zijn. Hij twijfelde nog een fractie van een seconde, krabbelde toen overeind en nam de benen. Net op tijd, dit keer, om een kogel te ontwijken. Eén van de waterreservoirs werd geraakt en water begon eruit te spuiten. Opschieten, vertelde Zayn zichzelf. Het zou onderlopen. Zo snel hij kon rende hij richting de uitgang van het zwembad. Op goed geluk, want hij had geen idee waar dat was. De eerste gang die hij volgde bracht hem bij een gesloten deur waar hij geen beweging in kon krijgen. Hij rende terug, zo snel hij kon. Tot zijn walging zag hij dat hij zijn eigen bloedspoor kon volgen. Zijn knieën werden zwak, zowel van bloedverlies als van afkeer, ongeloof en angst. Niall. Een golf van misselijkheid overspoelde hem, maar hij rende door. Nog een gang door en aan het eind ervan brandde een groen lampje. Nooduitgang. Hij ging nog harder rennen, bereikte de zaal waarin het lampje huisde. Aan de andere kant. Natuurlijk aan de andere kant. Nog een paar meter.
Hij zag een peuterbadje over het hoofd en klapte voorover op de stenen vloer. Het ondiepe water likte aan zijn oren, zijn gezicht en zijn ledematen. Het werd roze daar waar zijn tand afgebroken was. Het bloedverlies maakte hem misselijk en duizelig tegelijkertijd. Opstaan, vertelde hij zichzelf. Opstaan, tenzij je wilt verdrinken.
Hij had geen kracht meer.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Aidan was buiten zichzelf. Meer en meer kogels vlogen door de lucht, raakten apparatuur en waterreservoirs. Langzaam liep alles onder. Het prikte in Nialls wond - het chloor en de zuiveringsmiddelen en de natriumchloride en wist-hij-veel-wat-allemaal. Hij besloot gebruik te maken van Aidans frustratie. Zolang de jongen willekeurige kogels door de lucht zond, kon hij Niall niet optimaal in de gaten houden. Hij reageerde door weg te kruipen achter één van de leeggeschoten reservoirs. Het water steeg snel - te snel. De kogels moesten een keer opraken…
‘Aidan!’ riep Niall, zodra er geen schoten meer weerklonken. ‘Aidan!’ Tijdrekken.
‘Je dacht toch niet dat ik jou en je vriendje zou helpen binnen te komen, zonder er iets voor in ruil te vragen?’
Niall reageerde niet.
‘Ik word beroemd, Niall. Wereldberoemd. Niemand houdt me tegen, zeker jij en je mooiboy niet.’
‘Je draait de bak in.’
Harde, honende lach. ‘Nee, ik was simpelweg net te laat om jullie te redden.’
Niall stond op, voor zover hij daartoe in staat was. Hinkelend, wadend door het kniediepe water, kwam hij achter het apparaat vandaan. Hij hield zich vast aan een waterleiding terwijl hij zei: ‘Behalve dan dat Zayn het overleeft en weet hoe het werkelijk in elkaar steekt.’
‘Hij is in shock.’
Niall kwam dichterbij, steeds dichterbij, omdat hij wist dat hij langs Aidan moest om naar buiten te komen. Als hij in een slagader geraakt was, had hij weinig tijd. Hij moest naar buiten. Waarom kwam Zayn niet terug met hulp?
Aidan liet hem lopen, naar hem toe, langs hem heen, voorbij hem. Tot hij bijna bij de uitgang was, toen haalde hij hem in en sloot zijn arm om zijn keel. Niet strak genoeg om hem te verstikken, maar strak genoeg om Niall ervan te weerhouden verder te strompelen.
‘Had je serieus verwacht dat ik Zayn in de steek zou laten?’ vroeg hij, zachter, omdat de razende machines verder weg waren. ‘Dacht je dat ik net zo naïef was als hoe-heet-hij-ook-alweer?’ Er kwam geen reactie, dus ging hij door: ‘Je had niet verwacht dat ik zou blijven. Je had niet op twee slachtoffers tegelijkertijd gerekend.’ De loop van het pistool kietelde in zijn nek. Niall begon slap te worden, glimlachte desondanks. ‘Je bent mislukt, Aidan. Mislukt als vriend, als zwembadmedewerker. Als zoon, als mens. Als held en, bovendien, als moordenaar. Als er iets is waar je beroemd mee wordt, is het mislukking.’
‘Hou op,’ beval Aidan hijgend in Nialls oor.
‘Of anders?’
‘Anders schiet ik.’
‘Schiet maar.’
Aidan reageerde niet. Hij bleef staan met zijn arm om Nialls keel en zijn pistool in Nialls nek. Het water steeg nog steeds en Niall vroeg zich af of er niet één of ander alarm af zou gaan, tot hij zich realiseerde dat de melding waarschijnlijk bij Aidan terecht zou komen. ‘Schiet nou maar,’ gebood hij. ‘Of is het niet leuk meer als ik erom vraag? Je kunt me ook gewoon loslaten. Staan lukt me vast niet meer en dan verdrink ik gewoon. Je was simpelweg te laat om me te redden…’
Aidan ademde diep in, Niall voelde de borstkas uitzetten tegen zijn rug. Toen liet de arm hem inderdaad los - en de hand met het pistool haalde uit.
De klap was niet hard genoeg om hem zijn bewustzijn te ontnemen, maar wel hard genoeg om hem zijn evenwicht te doen verliezen. De val werd gebroken door het water, dat pijnlijk prikte in zijn ogen vanwege de hoge concentratie chemicaliën. Niets inslikken, beval Niall zichzelf, terwijl hij tastte naar iets om zichzelf aan omhoog te trekken. Hij vond niets dan het koude beton onder hem en wilde net de hoop opgeven, toen hij een hand om zijn pols voelde. Hij vroeg zich af waarom Aidan hem hielp, realiseerde zich pas dat het Aidan niet was toen twee handen hem onder zijn oksels beetpakten en omhoog trokken. Aidan had maar twee handen.
‘Niall!’ hoorde hij hysterisch, hoewel slechts half verstaanbaar, vanuit de deuropening. ‘Niall! Leeft hij nog? Niall? Ademt ‘ie? Niall? Alsjeblieft!’ Niall probeerde te reageren, maar was te zwak om zijn mond te openen, zelfs te zwak om te knikken. De man die hem overeind gehaald had antwoordde voor hem: ‘Ja, hij ademt nog. Ja, hij leeft nog. Rustig maar, alles is nu onder controle. We halen jullie hieruit.’
Het waren de laatste woorden die Niall hoorde voor hij zijn bewustzijn verloor.

Reacties: