FanFic.nl

Another Granger

3) Bijzonder Huisdier

"Kijk, daar is Goudgrijp de tovenaarsbank," zei Perkamentus plots terwijl hij wees op een sneeuwwit gebouw dat hoog boven de andere winkeltjes uittorende. Naast de glanzende gepoetste bronzen deuren stond, in een vuurrood en goudkleurig uniform, een wezen dat meer dan een kop kleiner was dan David, met een schrander, donker gezicht, een puntbaardje en heel lange vingers en voeten. "Dat is een kobold," zei Perkamentus zacht terwijl ze het witte stenen bordes opliepen. De kobold boog toen ze naar binnen gingen. Nu stonden ze voor een tweede dubbele deur, van zilver, met een gegraveerde tekst:

Treed binnen, vreemdeling, maar sla acht,
Op het lot dat hier de hebzucht wacht.
Wie neemt wat hij niet heeft verdiend,
Krijgt een hoge rekening ingediend.
Wie diep in de aarde een schat opspoort,
Die nooit aan hem heeft toebehoort,
Is hierbij gewaarschuwd: dief, u stuit,
Op meer dan alleen de verwachtte buit!

Twee kobolden deden buigend de zilveren deuren open en ze kwamen in een reusachtige marmeren zaal, waar nog een stuk of honderd kobolden op hoge krukken aan een lange balie zaten en in dikke, grote boeken krabbelden, munten afwogen met koperen weegschalen en edelstenen bestudeerden door een loep. Perkamentus ging hen voor naar de balie. "Morgen," zei Perkamentus tegen een kobold die vrij was "We komen geld wisselen." David luisterde niet meer want hij bestudeerde de zaal, die ontelbare deuren had en de kobolden, die andere mensen de deuren in en uit loodsten. "David... kom. We gaan," zei zijn moeder plots.

Toen ze weer voor Goudgrijp stonden vroeg hun vader: "Hebben jullie de lijst van alles wat je nodig hebt?" "Ja, hier," zei David terwijl hij op zijn voorhoofd tikte. Hermelien keek hem boos aan en Perkamentus bekeek hem niet begrijpend aan. "Hij heeft een fotografisch geheugen," zei Hermelien verwijtend alsof het David er iets aan kon doen. Perkamentus knikte begrijpend. Ze gingen eerst naar 'Madame Mallekin, Gewaden voor Alle Gelegenheden' waar ze uniformen kochten voor David en Hermelien. Daarna kochten ze ook voor beide een weegschaal met gewichten, om ingrediënten voor toverdranken af te wegen, basisingrediënten voor toverdranken, een tinnen ketel ook voor toverdranken, een set kristallen flesjes en een opvouwbare koperen telescoop. Ze moesten alleen nog boeken en een toverstaf kopen. Hun boeken kochten ze in het zaakje van Klieder & Vlek, waar de planken tot aan het plafond waren volgepakt met in leer gebonden boeken zo groot als stoeptegels; boeken zo klein als postzegels in zijden banden; boeken vol vreemde tekens en symbolen en een paar boeken waar helemaal niets in stond. Hermelien vond het fantastisch en vroeg zelfs of ze extra boeken mocht kopen als vervroegd verjaardagscadeau. David wou liever een uil of kat. Dus gingen ze, nadat ze Hermelien eindelijk uit de boekenwinkel hadden gekregen naar De Betoverende Beestenbazaar, een magische dieren winkel. Binnen was het klein en vol. Het stonk er, en elke vierkante centimeter wand was bedekt met kooien. Horen en zien verging je, omdat de dieren in de kooien allemaal piepten, jankten, floten, gromden of sisten. Opeens hoorde David muziek, de mooiste die hij ooit gehoord had maar ook onaards. Hij zag een zilveren schittering. Hij voelde dat er een paar klauwen op zijn schouder. Er ging een trilling door hem heen en er verspreidde zich een warm gevoel door zijn lichaam. Er zat een witte vogel, die een lichte zilveren gloed uitstraalde op zijn schouder. De vogel was ze groot als een zwaan en zong het mooie lied. Hij had een glinsterende zilveren staart, zo lang als een pauwenstaart, glanzende zilveren klauwen, een lange scherpe zilveren snavel en doordringende blauwe ogen. "Xerxes is een Witte Feniks," zei de heks van de winkel plots. Davids vader maakte een sprongetje van schrik. "De Witte Feniks is zeer zeldzaam," vervolgde ze op mysterieuze toon. David aaide
Xerxes. De veren voelde zacht. "Is hij te koop?" vroeg David. "Neen, hij is niet te koop," zei de heks "Hij koos jou dus hij zal jou trouw blijven. Je krijgt hem." "Euhm... bedankt," stamelde David. "Kunnen we gaan," zei zijn moeder lichtjes in paniek. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak, omringd door al die rare magische wezens.

Reacties: