FanFic.nl

__EEN BEETJE LATER__

Ik hoor de loeiende sirenes al in de verte. Niet veel later zie ik hoe het meisje in de ambulance wordt gedragen. Ik sta nog steeds te trillen op mijn benen. Er komt iemand naar mij toe. Nog voor hij iets kan vragen, zeg ik: “Ik had haar niet gezien.”� De politieman knikt begrijpelijk. “L-Leeft ze no-nog?”� vraag ik. Hij knikt. “Voorlopig is ze nog in stabiele toestand.”� Oei, dat klinkt niet goed. “Kom je anders even mee naar het politiebureau? Dan kan je alles nog eens rustig vertellen”�, vraagt hij vriendelijk. Ik maak een instemmend gebaar. Wat kan het me allemaal nog schelen? Als ze sterft, ben ik een moordenaar. Moordenaar. M-O-O-R-D-E-N-A-A-R. “Jij ben Tom Kaulitz, niet?”� zegt de politieman plots. “Ja...”� Wat maakt het nog uit? Op dit moment was ik veel liever Jan met de Pet geweest dan Tom Kaulitz.
Een tijdje later zit ik met een warme tas thee in mijn handen op het politiebureau. De politieman heeft alles zorgvuldig genoteerd van wat ik verteld heb. Niet dat ik zoveel te vertellen had. Hij leest alles nog eens goed na en zegt dan: “Je mag gaan.”� Ik knik en sta recht. Ik werp nog een blik op het blad. Lara Craus staat erop. Dat is haar naam dus.. Het doet me aan Lara Croft denken. “Moet er iemand gebeld worden om je op te komen halen? Ik begrijp het best als je nu liever niet meer met de auto rijdt.”� “Ja, mijn broer en mijn moeder. Maar ik bel zelf wel.”� zeg ik terwijl ik mijn GSM pak.

Tom?? Ik wou je net bellen. Waar blijf je? Moest je weer op het laatste moment nog vanalles doen? Of ben je overhoop gereden ofzo?

Nee, dat niet. Ik niet... Het is niet een van mijn gewoonten om zo serieus op een van Bills 'grappen' te reageren, dus nu zal hij wel door hebben dat er iets mis is.

Tom, wat is er? Je zegt zo weinig?

Ik ben op het politiebureau.

Wat? Het politiebureau? Wat is er gebeurd?

Ik.. Ik heb een fietser aangereden. Als ze dood is, is het allemaal mijn schuld. Ik had haar niet gezien. Zeg ik paniekerig.

Shht, Tom. Rustig, moet ik mama anders even geven?

Ik knik, maar wanneer ik besef dat Bill dat niet kan weten, komt er een zielige Ja uit mijn mond.

Ik vertel mama net hetzelfde verhaal. En als ik ze heb uitelegd waar het bureau zich ergens bevindt, leg ik zuchtend op. “Mijn moeder en broer komen mij ophalen”�, zeg ik tegen de polittieman. “Oké”�, zegt hij en hij vraagt of ik nog iets wil drinken. Ik sla het aanbod af.