FanFic.nl

just a movie

seventy one

Scheveningen was geweldig! We hebben eerst ik weet niet hoelang gezocht naar winkels. Zonder resultaat. Uiteindelijk vonden we een klein winkelcentrumpje maar daar waren we al snel doorheen. Dat was wel jammer. Weer twee uur verspilt. Daarna zijn we maar naar het strand gegaan. Edward, Janice en Martin waren aan het zeiken over een of andere zangeres. Die was in de studio blijkbaar heel goed maar in het echt zong ze als een kraai. En dat is niet goed. Ik heb trouwens geen idee over wie het ging, maar Martin vond haar een lekker ding. Phoebe en Alex waren een zandkasteel aan het bouwen. Op zich zag het er best goed uit. Al was het meer zoenen en rotzooien dan echt bouwen. Toen viel Alex per ongeluk op het zandkasteel en was het hele gebouw naar de maan. Als straf kreeg hij een zandstorm in zijn gezicht. Van Phoebe. Ik en Lyam waren intussen een strandwandeling aan het maken. Dat klinkt heel romantisch. Alleen ben ik niet zo romantisch aangelegd. Lyam daarentegen weer wel dus op zich was het best romantisch. Nadat we de rest niet meer zagen ging ik naar de zonsondergang kijken. We hadden langer naar winkels gezocht dan ik had verwacht. Maar we waren ook pas om een uur 's middags op de trein gestapt. Lyam kwam heel romantisch achter me staan.
'Had ik al gezegd dat ik van je hou?' fluisterde hij in mijn oor. Ik bleef even stil. Ik kon nu natuurlijk zeggen dat hij niet mocht fluisteren van Janice maar dat leek me niet zo'n strak plan.
'Volgens mij wel. Ik hou ook van jou.' fluisterde ik terug. Ik voelde Lyams smile groter en groter worden. Van hier tot Tokyo. Ik dacht weer terug aan die eerste vakantie. Die zo leuk en tegelijkertijd zo erg was. Ik had Lyam leren kennen, met zijn spieren, helderblauwe ogen en donkerbruine krullen. Nu waren zijn spieren iets minder geworden. Je zag ze een klein beetje, maar hij was niet zo'n enorme kleerkast. Dat is hij ook nooit geweest trouwens. En natuurlijk had ik ook Edward, Martin en Alex leren kennen. Het was zo gezellig geweest. Maar eigenlijk was de vakantie alleen maar goed geweest. Mijn ouders stonden op het punt van een scheiding hadden ze me later verteld, maar doordat ik bij Phoebe was ingetrokken besefte ze wat ze misten. Ze durfden me niet meer onder ogen te komen maar Phoebe had geregeld dat alles weer goed kwam. Dat was een goed ding van de vakantie. Als ik niet weg was gegaan hadden we nooit de band gehad die we nu hadden. Ik dacht aan Phoebe. Onze vriendschap was zo mogelijk nog beter geworden. En haar ouders raakten bevriend met paps en mams waardoor we elkaar nog vaker zagen. Als ik de hele vakantie bij Lyam was geweest, had het mogelijk kunnen zijn dat we uit elkaar gegroeid zouden zijn. Dat we absoluut in de friendzone terecht waren gekomen. Maar nu had ik hem bijna een jaar moeten missen. Toen ik hem na een lange tijd weer zag kwam alles meteen op zijn pootjes terecht.
'Waar denk je aan?' vroeg Lyam.
'Van alles. Het is een beetje moeilijk uit te leggen.' zei ik eerlijk.
'Probeer het maar. We hebben de tijd.' zei Lyam lief.
'Ik dacht aan die ene vakantie.' Lyam wist meteen waar ik het over had.
'Op dat moment vond ik het verschrikkelijk. Ik raakte jou kwijt, de jongens, paps en mams... Het was echt verschrikkelijk. Maar daardoor ben ik nog hechter geworden met Phoebe. Daardoor zijn paps en mams bij elkaar gebleven en heb ik nu Leo. Daardoor heb ik kunnen beseffen hoeveel ik jou miste. Achteraf zou ik het niet anders willen.' zei ik. Ik keek omhoog en zag Lyams smile langzaam wegtrekken.
'Ik voel me daar nog steeds schuldig over.' bekende hij.
'Wat?' riep ik uit. Ik draaide me om en keek omhoog. Ik was kleiner en ik moest dus omhoog kijken om hem recht in zijn helderblauwe ogen te kunnen kijken. Dat was soms echt irritant. Dit was zo'n moment.
'Als ik het voor je had opgenomen was alles anders gelopen.' zei Lyam terwijl er een traan over zijn wang liep.
'Dat weet je niet.' zei ik terwijl ik de traan wegveegde. 'Dat kun je niet weten en dat weten we ook nooit. Misschien waren we elkaar na de vakantie wel zat geweest. Alles zou anders zijn gegaan. Misschien was ik wel een tienermoeder geworden.' Ik zag Lyams gezicht. Hij had geen zin in grapjes.
'Oke, ik snap het. Geen grapjes hierover. Pure serieusheid.' Lyams gezicht vrolijkte alweer een beetje op. Een klein beetje.
'Maar Lyam, luister eens even. Weet je wat, kom even naast me zitten, dan hoef ik niet zo omhoog te kijken. Dat was serieus, geen grapje. We hebben nu geen zin in grapjes.' zei ik serieus terwijl ik op het zand ging zitten. Lyam ging naast me zitten en moest een klein beetje lachen. Maar het was een klein lachje. Niet zijn gewone big smile van hier tot Tokyo. Pas als ik die smile terughad op zijn gezicht zouden we terug gaan naar Eindhoven.

Reacties:

Tweety zei op 9 aug 2012 - 22:15:
verduuur!!!! X