FanFic.nl

just a movie

seventy two

'Maar Lyam, je moet jezelf echt niet schuldig voelen. Bedenk de voordelen even. Ik heb ze net allemaal al opgenoemd en ik ga dat nu weer doen. Ik ben zo mogelijk nog hechter geworden met Phoebe. Mijn ouders zijn niet gescheiden. In tegendeel, ze zijn enorm gelukkig. Ik heb Leo. Mijn ouders hebben twee echte vrienden erbij, Robin en Esther. Ik ken namelijk die andere vrienden van ze en ik denk niet dat die op hun begrafenis zouden komen. Je weet niet hoeveel goede dingen er door die actie gebeurt zijn.' Ik keek hem aan. Lyam keek terug met een bange blik. Als dit niet zo'n serieus moment was was ik in lachen uitgebarsten.
'Plus, jij in je eentje tegen Edward en Martin en Alex? Zelfs al had je het voor me opgenomen, je had nog niet gewonnen. Sorry Lyam, maar het is de waarheid. Nu moet je lachen want dat was wel een grapje.' Lyams smile was nu voor 30 procent terug. Het ging al de goede kant op, maar het was nog steeds 70 procent te weinig. Nu kwam zijn lach tot ergens in de oceaan. En ik was liever in Tokyo dan in de oceaan. Ik besloot die gedachte hardop te zeggen. Misschien hielp het een beetje. Het hielp inderdaad. Zijn glimlach was nu voor 52 procent aanwezig.
'Lyam, stop met jezelf de schuld geven want dat is onterecht. Als jij jezelf de schuld geeft voel ik me schuldig en zo kunnen we bezig blijven.'
'Hoezo zou jij je schuldig moeten voelen dan? Ik ben degene die je liet vallen.' vroeg Lyam aan me.
'Als ik gewoon het lef had gehad om eerder tegen mijn ouders in te gaan hadden ze eerder naar me geluisterd en had ik of thuis mogen blijven, of naar Phoebe mogen gaan, of we waren helemaal niet naar dat kut resort gegaan. Dan was ik niet in je leven gekomen en had jij jezelf niet schuldig hoeven te voelen. Het is inderdaad nogal vergezocht, ik weet het maar zo voel ik het wel.' zei ik terwijl ik naar de zee staarde. Alles was beter dan nu in Lyams ogen kijken.
'Milady, je hebt gelijk, als we zo gaan denken blijven we bezig.' zei Lyam en hij draaide zich zo dat hij me in de ogen keek.
'Ik stop pas met schuldig voelen als jij ermee stopt. En niet alleen maar zeggen dat je je schuldig voelt. Dat werkt bij mij niet. Oja, en je moet me een keer gitaar leren spelen.' zei ik beslist.
'Deal.' zei Lyam lachend. Kebam! Ik kon weer naar Tokyo met zijn glimlach.
'Dat is een aangename verassing. Ik had niet verwacht dat het zo makkelijk ging.' zei ik terwijl ik me tegen zijn borst aan nestelde.
'Dat is goed, ja toch?' vroeg Lyam.
'Dat is heel goed.' antwoordde ik met een glimlach. Zo zaten we daar. Rond tien uur 's avonds. Lyam met een zonnebril en pet op. Ik tegen zijn borst aan. Zijn hartslag was regelmatig. We bleven naar de zee en zon staren totdat Alex ons kwam halen.
'Eeuhm, jongens.' vroeg hij verlegen. 'Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb echt honger nu. Het is intussen al half elf of zoiets en ik heb nog geen avond gegeten.'
'Dan gaan we nu toch naar de Mc Donalds.' stelde Lyam voor.
'Op een voorwaarde.' zei ik streng.
'Ik accepteer alle voorwaarden.' zei Alex opgelucht.
'Je koopt niet meer dan twee menu's tegelijk.'
'Waarom niet?' jammerde Alex.
'Omdat ik wil weten hoe het voelt om in de Mc Donalds te eten met mijn eten op de tafeltjes in plaats van op mijn schoot. Daarvoor zijn die tafeltjes namelijk. Zodat iedereen zijn eten daarop kan zetten. Gesnapt?'
'Mag ik wel eten bij Phoebe jatten?' vroeg Alex met puppyogen. Ik zuchtte.
'Wat jij wilt.'

Reacties:

tamarastyles zei op 30 juni 2013 - 12:33:
ik ben ook heel goed in patat stelen zonder dat mensen het door hebben.
als die vreemden weten niet wat ze overkomen.
nee grapje mijn zusje is regelmatig mijn slachtoffer

Tweety zei op 9 aug 2012 - 23:11:
Wahahaha lolz (dat laatste)
EN LADY EN LYAM ZIJN ZO'N UBER SCHATTIG STEL