FanFic.nl

Pentagrams and sinners. Niall Horan

O1.

Gauw liep ik de school binnen, bang om weer te laat te komen en nu dan toch geschorst te kunnen worden. Tot mijn opluchting bevonden vele leerlingen zich nog op de begane grond. Ik haalde een hand door mijn blonde haren heen terwijl mijn ogen zochten naar mijn beste vriend, Sean.
Hij stond met zijn rug naar me toe, maar toch herkende ik hem, bij het mededelingenbord. Hij praatte met een klasgenoot van hem en wees toen weer naar het bord, waarop zijn klasgenoot weer iemand anders erop aansprak. Nieuwsgierig liep ik naar hem toe, tikte hem op zijn schouder toen ik bij hem stond. Verrast draaide hij zich om; 'Hey, Nialler!'
Ik glimlachte. 'Hey, wat is er aan de hand?'
Hij haalde zijn schouders op en keek weer naar het elektronische bord voor hem. 'Ik weet het niet, onze teamleider wilt dat we naar het open leer centrum komen, alle eerste lessen vallen uit. Van iedereen.'
Ik fronste, terwijl ik de woorden op het bord na las. Het zag er inderdaad officieel uit, dure woordkeuzes waar ik zelfs niet op zou komen, het leek me geen grap te zijn van een of andere leerling.
'Laten we gaan,' opperde Sean terwijl hij naar de trap keek, waar vele kinderen al omhoog liepen. 'anders komen we nog te laat.'
Ik zuchtte terwijl ik met hem de trap opstoof, vele leerlingen duwde en trokken elkaar, waarop ik alleen maar sneller ging lopen.
'Ik vind het wel vreemd dat er niets op de website stond hiervan, ik had mijn tas wel wat lichter gewild.' mompelde ik zachtjes.

'Jongens, allemaal rustig blijven. Gaat allemaal zitten, leg je tas aan de kant, géén eten of drinken is hier toegestaan. Iemand betrapt op kauwgom, krijgt straf, en-'
'Ja, de standaard regels. Waarom zijn we hier!?' Iedereen keek de kant uit van de 3de klasser die mevrouw Deftan haar verhaal afkapte en de vraag stelde die op ieders tong brandde. Geroezemoes klonk door de aula heen, terwijl ook Sean mij een veel betekende blik wierp toen de mevrouw niet antwoordde. Plots ging de deur open en iedereen keek achter zich. Meneer Putkers, de teamleider van HAVO/VWO, stapte naar binnen. Hij frunnikte aan zijn snor, voor hij even kort kuchte en zijn wandeling voortzette naar de plek waar mevrouw Deftan ook stond. Ik volgde al zijn bewegingen, van de deur naar mevrouw Deftan. Ik kon van natura al goed inschatten hoe mensen zouden reageren, je kon goed dingen aflezen aan hun lichaamsstaal, maar meneer Putkers leek altijd een uitzondering te zijn. Hij kwam sterk over, ondanks dat het een oude man was, hij tolereerde geen minachting en respect was ook een belangrijk punt bij zijn manier van leidinggeven. Maar ondanks die dingen, was hij aardig. Voor mij in ieder geval.
'Zo. Jongens en meisjes, stilte alstublieft.'
Geleidelijk aan dempte het geluid van de leerlingen, waardoor de meneer kon gaan praten; 'Ik heb jullie lessen laten uitvallen en jullie allemaal hier bij elkaar gehaald, om een belangrijke reden.'
hij stopte met zijn verhaal en zuchtte even diep. De spanning bouwde zich op in mijn lijf, de adrenaline gierde door mijn aderen. Hadden we eindelijk de eerste plek gehaald met het handbaltoernooi? Had een leraar een hartaanval gehad waardoor hij of zij tijdelijk geen les meer kon geven? Ging de school sluiten door een slechte recensie? Was er iets met de schoolreis aan de hand?
Allemaal vragen die door mijn hoofd zweefde, maar geen van hen werd bevestigd; 'Robbie Nielsonn uit H3S heeft gisteravond laat zichzelf van het leven beroofd.'

Ik slikte en keek naar Sean. Robbie was onze vriend geweest, al van kleins af aan, hij was de vrolijkste jongen die we kenden, de aardigste jongen die ik kende. Nee, hij kon niet.. of wel? Kende ik mijn beste vriend niet goed? Was hij altijd al depressief geweest en had hij altijd al een toneelstuk opgezet?
Tranen vulde mijn ogen, toen ik Sean hoorde snikken en iedereen onze kant uit keek. Mijn zicht werd belemmerd, zo erg zelfs, dat ik hem de aula niet meer zag uit stappen met een lichte grijns op zijn gezicht.

Reacties: