FanFic.nl

Pentagrams and sinners. Niall Horan

O2.

Die middag stond ik samen met Sean in het mortuarium. We wilden hem nog een laatste eer bewijzen. We hadden beide een witte roos mee genomen. Er was niemand aanwezig buiten ons. Zelfs zijn eigen ouders niet, ze konden niet weg uit Nederland, de vergadering was te belangrijk of zoiets? Het was altijd al bekend geweest dat zijn ouders alleen voor hun geld daar waren en niet voor hun zoon. Maar als iemand iets nodig had uit het buitenland, of al buiten Mullingar waren zij de personen die het wel even regelde. Je moest eens weten wat voor verhalen over hen de ronde deden. Maar daar moest ik nu niet aan denken, ik was hier om mijn laatste eer te bewijzen aan mijn vriend. We werden door een knorrige oude man begeleid naar het kamertje waar Robbie lag.
‘Robbie Nielsonn.’ Mompelde de oude man. Hij gooide een grote metalen deur open, en daar lag onze vriend. Helemaal naakt met alleen een handdoek rondom zijn middel. Onder de krassen, en een gigantisch pentagram op zijn borstkast. ‘Ik denk niet dat ik hier lang kan blijven.' Hoorde ik Sean naast me zeggen. Ik knikte ter bevestiging dat ik hem gehoord had. Stap voor stap liep ik dichter naar het bed toe. Voorzichtig legde ik de roos neer, net onder het pentagram. Sean deed hetzelfde en zette meteen weer twee stappen naar achteren. Ik staarde nog een tijdje naar Robbie. Sean begon een beetje heen en weer te drentelen, als teken dat hij hier weg wilde, ik begreep hem volkomen, deze plaats voelde gewoon onheilspellend.
‘Robbie, ik hoop dat je het een beetje goed hebt daarboven, maat.’ Fluisterde ik. ‘We zullen je nooit vergeten. Misschien uit het oog, maar nooit uit het hart.’ ‘Daar sluit ik me bij aan, Rob’ Fluisterde Sean ongemakkelijk.
‘Laten we gaan, Nialler, ik voel me niet op mijn gemak.’ Zei Sean tegen mij en trok lichtjes aan mijn arm. Ik schonk Robbie nog een glimlach en draaide me toen om naar Sean. Ik sloeg mijn arm om hem heen en samen liepen we het gebouw uit. Het beeld van een wit lijk op een metalen tafel stond op mijn netvlies gebrand, net zoals het pentagram. Het was mooi, het was volmaakt, en toch klopte er niets aan. Ik negeerde het gevoel in mijn buik. ‘Zal ik maar naar huis toe rijden, eitje?’ Vroeg ik plagend aan Sean. Hij stak zijn tong tegen me uit. ‘Er klopt hier iets niet aan, Niall.’ Ik keek Sean verbaasd aan. ‘Waarom niet?’
‘Ik heb al vaker mensen in een mortuarium gezien, mijn oma bijvoorbeeld. Precies hetzelfde als Robbie, ze was levensmoe. Het arme mens. Maar zoals haar gezicht was, vredig en blij, was dat van Sean niet. Het was vertrokken in angst.’ Ik wist wat hij bedoelde, ik had het ook gezien. In stilte reden we naar Seans huis. ‘Kom je nog even mee naar binnen?’ Ik schudde mijn hoofd van nee. Sean gooide het portier voorzichtig dicht en ik zette koers richting huis. Ik zette het volume van de radio op zijn luidst. Het was een donkerder nummer en het paste op dit moment goed bij mijn humeur. “En dit was Knives and Pens, van de Black Veil Brides. Het volgende nummer is Whistle van Flo Rida.”� Spontaan zette ik de radio een stuk zachter, maar toch kon ik het niet laten om mee te zingen. Zingen was iets wat ik het liefst deed als ik het een beetje moeilijk had. Ik was erachter gekomen tijdens de therapie. Ik had het nummer van mijn psycholoog nog ergens op mijn kamer liggen tussen alle songteksten en rotzooi. Ik had haar nodig, want ik voelde me alweer zo down.

‘Niall, hoe was je dag?’ vroeg mijn moeder, ze was de trap van boven naar beneden aan het afvegen, toen ik de deur met een klap dicht gooide. ‘Treurig, mam, Robbie heeft vannacht zelfmoord gepleegd.’ Ze stormde zowat de trap omlaag en trok ik me in een verstikkende knuffel. Voor de tweede keer die dag barstte ik in tranen uit. ‘Als je het niet erg vindt, ga ik even boven het kaartje van mijn psychologe zoeken. Ik heb haar even nodig, mam.’ Ze liet me los en bekeek me met rode oogjes. ‘Is goed, lieverd.’ Ze gaf me een zoen op mijn wang. Ik liep met lood in mijn schoenen de trap op. Ik had het net een half jaar zonder haar gered, ik was gewoon een zwakkeling.

Reacties: