FanFic.nl

Pentagrams and sinners. Niall Horan

O3.

‘Met Noa Jules.’ Klonk de stem van mijn psychologe door de telefoon. ‘Met Niall, ik weet het, ik val je nu alweer lastig, maar ik heb je even nodig.’ Antwoordde ik stilletjes. ‘Niall, je weet dat je me nooit tot last bent? Ik heb nog een plaats vrij om twee uur morgen middag, ik heb nu niet veel tijd, er zit een cliënt te wachten.’ Ik schreef de afspraak op een rond slingerend blaadje. ‘Is goed, Noa, dan zie ik je morgen.’ Ik sloot het gesprek af. Mijn oude computer, die ik van mijn broer had gekregen, startte weer eens te traag op naar mijn mening. Ik sloeg met een vuist op mijn toetsenbord toen het windows embleem al vijf minuten er op stond. Een gefrustreerde schreeuw kwam eruit mijn mond, toen hij het nog niet deed na het opnieuw opstarten.

Ik bevond me ergens in het centrum van Mullingar, op een bankje in de stromende regen. Ik had geen zin meer om iets te doen. Mijn haar was helemaal nat van de regen en hing in mijn ogen, ik deed me niet eens de moeite om het eruit te vegen. Ik hoorde iemand grinniken, het geluid kwam van iemand die onder de afdaken van de winkels liep. Hoe kon iemand nu lachen? Wist hij niet dat dit geen dag was zoals alle anderen? We hadden iemand verloren, vriend, aanvoerder, zoon, vriendje. We moesten aan hem denken. We konden hem toch niet vergeten? Het was nog maar pas gebeurd en er waren nu al mensen die hem vergeten waren? Dat kon toch niet? ‘Misschien weet hij wel niet wat er gebeurd is!’ zei de straffende stem in mijn hoofd. Op die zelfde toon zoals hij me een half jaar geleden dagelijks aansprak. Dit kon ik er nu niet bij hebben, niet weer! Alweer schreeuwde ik de longen uit mijn lijf, het kon met niet schelen dat iedereen me waarschijnlijk raar aanstaarde. Het luchtte ontzettend op. Ik schreeuwde tot dat iemand vlakbij ineens kuchte. Ik keek verschrikt op, in twee fel groene ogen. Een bruine bos krullen sierde zijn gezicht. ‘Waarom zit je hier zo alleen? Normaal heb je hordes vrienden en fans om je heen.’ Zei de jongen met een Brits accent. Ik knikte. ‘Ik wil nu liever even alleen zijn.’ Antwoordde ik. Ik kende de jongen zijn gezicht wel, maar ik kon hem niet plaatsen. ‘Zit jij ook bij ons op school?’ vroeg ik aan hem. Hij knikte. ‘Het is zo spijtig dat iemand met een luxe leventje als hij, zichzelf van het leven beroofd.’ Mompelde hij. ‘Ik weet het, ik kan het zelf ook maar nauwelijks bevatten, ik denk dat het de schuld van de ouders is. Ze zijn nauwelijks thuis en als ze er al zijn dan hadden ze nooit tijd voor hem.’ Antwoordde ik. ‘Maar we kunnen nu wel een zondebok gaan aanwijzen, maar hij heeft dit zelf zo gewild dus wat hebben wij erover te zeggen.’ De tranen prikte achter mijn ogen, zo zwaar had ik het ermee. De jongen begon troostend cirkels over mijn rug te wrijven. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ik aan hem. ‘Harry Styles, ik ben oorspronkelijk niet van Ierland, ik kom uit Holmes Chapel.’ Ik knikte, te verdwaasd om er dieper op in te gaan. ‘Ik moet morgen om twee uur naar mijn psychologe.’ Mompelde ik tegen hem. ‘Je hebt het er echt zwaar mee, maar ik geef je wel mijn nummer, je kunt me altijd bereiken.’

Even later zat ik weer in mijn auto, met het nummer van Harry opzak. Hij was een aardige jongen. Hij had me verteld waar hij altijd zat tijdens de pauzes, dus besloot ik om morgen maar eens bij hem te gaan zitten. Mijn eigen vrienden groep deed me teveel denken aan Robbie, en dat kon ik nu nog niet handelen. Ik had een tijdje rust nodig van alles. Sean zou ik nog wel blijven zien, want hij was als een broer voor me, en dat zal hij ook altijd blijven. Mijn iPhone rinkelde een keer, als teken dat ik een WhatsApp had ontvangen. Ik was nu aan het rijden dus ik zou hem thuis wel lezen. Voor me slingerde een groepje van drie meisjes over de weg met hun fietsen, dus ik nam een beetje gas terug. Alleen een beetje te snel want de auto achter me kon niet meer stil komen, en gaf de mijne een zacht duwtje. Ik stapte uit en liep naar de achter kant. Er zat gelukkig maar alleen een deuk in de bumper. ‘Sorry Niall!’ klonk het achter me. Ik draaide me om en zag Louis Tomlinson uit zijn auto stappen. ‘Ik moest remmen, anders had ik die dames eronder gehad.’ Antwoordde ik lachend. Twee van de drie meisjes waren afgestapt en kwamen zich verontschuldigen tegen over ons. ‘Helemaal geen probleem, mooie dames, mijn broer is automonteur, ik rij hem zo wel even naar de garage.’ Zei ik met een knipoog. ‘Laat het ons dan goed maken, door te trakteren op Guinness.’ Ik zette meteen mijn brede lach op en knikte hevig van ja. ‘Vrijdagavond om acht uur, bij Rooms?’ vroeg het blonde meisje. Louis en ik knikte beide. Ze stapten weer op hun fiets en reden het derde meisje achterna. ‘Sorry mate.’ Zei Louis. ‘Geen probleem. We hebben er zelfs een date aan over gehouden, hoe vind je die?’ Louis gaf me lachend een high-five. Gek, hoe je het ene moment depressief bent om een vriend die dood is. En het andere staat te lachen om een date die je net gescoord hebt! Maar Robbie vergeten? Nooit van mijn leven!

Reacties: