FanFic.nl

just a movie

seventy four

We gingen landen. Phoebe hield mijn hand vast. Ik was niet zo fan van landingen. En met niet zo fan bedoel ik dat ik ze verschrikkelijk vond. Ik kauwde hevig op mijn kauwgum en dacht aan de afgelopen anderhalve maand. Ik had mijn koffer ongeveer dertig keer ingepakt. En negen en twintig keer uitgepakt omdat ik alles nog nodig had. Dat was dus echt iets voor mij. Alles wat niet in mijn koffer paste had ik opgestuurd naar het appartement van Lyam. En van de jongens. En va Phoebe en mij. Want wij zouden daar ook gaan wonen. Ik dacht aan alle shopsessies die ik had gehad. Om de laatste spullen bij elkaar te zoeken. En dan had je nog het afscheidsfeest. Dat was gisterenavond. Al onze vrienden en heel onze familie's waren gekomen. En elke keer als er iemand vertrok begon ik weer te janken. Qua gevoelens was ik net een steen. Maar die avond was ik net een wolk. Ik bleef maar janken, en telkens als iemand vertrok begon het weer opnieuw. Maar ik was blij met mijn keuze om te gaan. Mijn familie zou ik nog vaak zien, aangezien ik bij belangrijke dagen gewoon naar Eindhoven vloog. Met mijn beste vrienden zou ik contact willen houden, maar dat zou verwateren. Dat wist ik nou al. Maar dat vond ik normaal. En ik had Phoebe bij me. En ik zou Lyam dicht bij me hebben en daar ging het om. Vanochtend had ik nog een laatste keer mijn kamer door gekeken. Nog een laatste keer Leo geknuffeld. Allemaal laatste keren. Natuurlijk zou ik Leo vaker knuffelen, en mijn kamer vaker zien, maar ik zou het niet meer dagelijks kunnen doen. Voor de douane had ik afscheid genomen van paps, mams, Leo, Robin en Esther. Ik had gehuild, net zoals iedereen. Paps en mams vonden het maar een raar idee dat hun dochter weg ging. Esther en Robin dachten daar net zo over. Het enige verschil was Leo. Paps en mams hadden nog een kind. Esther en Robin waren nu weer samen. Ineens was ik de douane door. Ik keek een keer om. Ik zwaaide nog een keer en liep daarna met opgeheven hoofd door naar de gate. Ik wilde niet nog een keer omkijken. Dan zou ik alleen maar gaan huilen. En de afgelopen dagen had ik wel genoeg gehuild vond ik zelf. BAM! We waren geland. Ik dacht aan Lyam. Ik had hem gemist. Ik dacht aan Alex. Phoebe had elke dag over hem gepraat. Ik dacht aan Martin. Hopelijk had hij een vriendin gevonden. Waarschijnlijk nog niet. Martin hield van het single leventje. Een one night stand vond hij oke, maar hij wilde voorlopig nog niets vast had hij me via skype verteld. Dat ging niet samen met Troublemaker vond hij, en zijn carriëre ging nu voor. Of hij moest een geweldig meisje vinden. Maar aangezien hij er niet naar zocht zou hij die niet vinden. Edward en Janice hadden een tijdje gedate, maar dat was op niets uitgelopen. De paparazzi had hen teveel lastig gevallen en ze vonden elkaar niet zo leuk als bijvoorbeeld Lyam en ik elkaar leuk vonden. Ze zagen elkaar eerder als een broer en zus. Dat hadden ze me allebei apart verteld. Ik had ze allebei verteld dat ze het uit moesten maken en als broer en zus verder moeten gaan. Dus besloten ze te stoppen met daten en wachten op die ene persoon die de ware was. Sindsdien had ik ze niet meer gesproken. Over de paparazzi gesproken, mij hadden ze nog niet echt lastig gevallen. Niet dat ik daar problemen mee had. Een metalen stem riep om dat we het vliegtuig moesten verlaten. Achter Phoebe aan liep ik naar buiten. Mijn koffer was al drie keer langs gekomen zonder dat ik het had gemerkt. Ik was aan Lyam aan het denken.
'Aarde aan Lady, je koffer is zojuist weer langsgekomen.' meldde Phoebe.
'Wat?' vroeg ik schaapachtig.
'Daar, je koffer, hij loopt weg, voor de derde keer!' zei Phoebe terwijl ze mijn koffer aanwees. Ik rende achter mijn koffer aan en keek door het glas naar de ontvangstruimte. Daar zag ik Lyam. Hij was vermomd maar ik herkende hem meteen. Ik bleef stil staan en kwam pas weer in beweging toen Phoebe me vertelde dat mijn koffer al weer weg was. Hoezo falend.

Reacties: