FanFic.nl

Lost in paradise [5-shot]

De vrienden

De muren waren wit. Nietszeggend, ononderbroken wit. Overal. Het zoog de hoop uit Louis weg, druppel voor druppel. Het duurde te lang. De val was te hoog geweest, Harry had een te lange en te steile afstand afgelegd. Het was onmogelijk zoiets te overleven.
Nee, dat was niet waar. Harry leefde nog en hij zou erbovenop komen. Louis probeerde erin te geloven, maar het lukte hem niet. Het leek simpelweg niet meer mogelijk, niet in het gezelschap van witte muren en dokters in witte pakjes. Ze weigerden de jongens te woord te staan.
‘Waarom zijn jullie weggegaan?’ vroeg Liam. Hij zat naast Louis op een stoel, wachtend op nieuws. Zayn zat er ook, stilzwijgend.
‘We hebben het contract getekend. We wilden gewoon de gevolgen niet onder ogen zien. We dachten dat, als we naar huis gingen, de eerste schok voorbij zou zijn en dat iedereen minder heftig zou reageren. Met elke stap die we zetten realiseerden we ons dat de kans kleiner werd dat we vergeven zouden worden, maar we konden toen al niet meer terug. We dachten dat het vliegveld dichtbij was. Als we dit geweten hadden, zouden we het niet gedaan hebben.’
‘Je had ook gewoon kunnen doen alsof er niets aan de hand was, voor de twee dagen dat we hier nog zouden zijn.’
‘Ja, dat was oorspronkelijk ook het plan. Het was nooit de bedoeling dat Paul ons zou betrappen.’
‘Hij - wat?’ vroeg Zayn, die ondanks de witte muren in de lach schoot.
‘Lach maar,’ verweet Louis hem, maar zelf glimlachte hij ook. Misschien kwam het toch nog wel goed. Misschien.
‘Hoe hebben jullie ons gevonden?’ vroeg hij zijn vrienden. Het was allemaal te toevallig. Het was haast onmogelijk dat ze zomaar op hetzelfde tijdstip op dezelfde plaats waren.
‘We zijn gesplitst, hebben de wegen verdeeld. Teams van twee. Zayn en ik, Niall is met Josh, Paul is naar het vliegveld. Wij hadden de taak om de twee grote wegen vanuit het hotel af te rijden, te kijken of we jullie tegenkwamen. We hadden de hoop bijna opgegeven, eerlijk gezegd. Toen waren jullie er ineens.’
‘We liepen langs de rivier,’ verklaarde Louis op een toon alsof het alles ophelderde. Eigenlijk had niemand iets aan de informatie, maar Liam deed een dappere poging het gesprek gaande te houden en knikte. Het was makkelijker om te praten, dan leek het minder echt. Alsof ze het over iemand anders hadden, iets anders, iets wat niets met hen te maken had. Er was niets gebeurd, ze hadden gewoon een film gekeken. Iets in die richting. Alles zou goedkomen. Natuurlijk kwam alles goed.
‘Niall en Josh zijn onderweg,’ zei Zayn, toen het stil bleef. Louis knikte. ‘En Paul?’
‘Ook,’ fluisterde Liam, nauwelijks hoorbaar. In zijn hoofd hoorde hij de preek al, de scheldtirade, de woorden die op zeker nog wekenlang in zijn hoofd zouden resoneren. Wat er ook gezegd zou worden, het zou weinig positiefs zijn. Extreem weinig. Hij zuchtte.
De deur opende en ze verwachtten allemaal dat het de zoveelste dokter zonder nieuws zou zijn. In een extreem geval misschien Niall. Ze keken niet eens op. Als het belangrijk was, zouden ze het vanzelf wel merken. Pas toen de deur weer sloot en ze geen voetstappen hoorden, wierpen ze een nieuwsgierige blik op de persoon die hen stond te observeren.
‘Hij is wakker,’ sprak hij, zodra hij de aandacht van alle drie de jongens leek te hebben. Ze sprongen op, alle drie, zonder het eigenlijk te willen. Ze hadden geen energie meer. Ze wilden dat de dokter hen rustig vertelde wat er aan de hand was, zonder dat ze zich onvolwassen gedroegen.
Hun vriend lag in het ziekenhuis. Wat maakte het uit hoe ze zich gedroegen?
‘Hoe gaat het met hem?’ vroeg Louis.
‘Naar omstandigheden redelijk,’ antwoordde de man. ‘Zoals al gezegd, hij is bij bewustzijn. Twee gekneusde ribben, been op vier plaatsen gebroken, verbrijzelde pols en een hersenschudding.’
Het besef sijpelde langzaam bij Louis naar binnen. Hij was in orde. Hij was bij. Hij leefde nog. Hij herhaalde de woorden in zichzelf, tegen zichzelf, probeerde zich ervan te overtuigen dat het echt waar was. Het lukte maar half.
‘Mogen we bij hem?’ vroeg Liam. De dokter knikte, gebood hen rustig te blijven en vertelde dat zijn geheugen niet helemaal in orde was, dat ze daar niet van moesten schrikken. Ze knikten alleen maar, lieten zich naar de kamer voeren, liepen de deur door. Ze staarden naar de jongen in het bed, naderden hem in stilte. ‘Hij leeft,’ fluisterde Louis toen ze naast het bed stonden. Hij leeft. Hij begon het eindelijk een beetje te geloven.
‘Natuurlijk leef ik,’ fluisterde Harry, zijn stem schor, uitgeput. Hij glimlachte.
‘Weet je wat er gebeurd is?’ vroeg Zayn. Harry schudde zijn hoofd, vertrok zijn gezicht van de pijn die dat veroorzaakte. ‘Ze zeggen dat mijn geheugen snel weer terugkomt.’ Liam knikte en nam plaats in één van de stoelen naast het bed. Zayn volgde zijn voorbeeld. Louis niet, bleef staan.
‘Moet jij niet zitten?’ vroeg Harry hem. Louis wierp een blik op de stoelen, en één op Harry, en één op het bed. Hij schudde zijn hoofd. ‘Schuif eens op,’ gebood hij vervolgens. Harry keek hem verward aan, maar gehoorzaamde. Louis realiseerde zich dat de jongen zich waarschijnlijk niet herinnerde dat ze samen waren en het voelde alsof zijn hart in zijn schoenen zonk. Toch schoof Harry op en stond hij Louis toe naast hem te komen liggen, zijn hand te pakken. De handruggen te strelen, net als eerder die dag. Ze waren schoongemaakt, waardoor het extra duidelijk naar voren kwam hoezeer de huid geteisterd was.
‘Louis,’ begon Harry zwakjes, ‘kun je daarmee ophouden?’ Louis versteende, liet Harry’s hand los, wist niet goed hoe hij moest reageren. Moest hij iets zeggen? Moest hij opstaan? Hij wilde het niet. Hij weigerde opnieuw te doen alsof hij niets voor zijn beste vriend voelde. ‘Waarom?’ vroeg hij, kon zichzelf onmiddellijk wel voor zijn hoofd slaan. Waarom?
‘Ongemakkelijk,’ bracht Harry uit. Louis weigerde eraan toe te geven, nam Harry’s hand opnieuw in de zijne, bracht de vingers naar zijn lippen. Hij zag hoe Harry zijn ogen sloot, zijn adem inhield. Heel even. ‘Louis,’ fluisterde hij, nauwelijks hoorbaar. ‘Louis?’
‘Het spijt me,’ fluisterde Louis terug. Harry opende zijn ogen weer en keek hem niet-begrijpend aan.
‘Het is mijn schuld,’ bekende Louis. ‘Het is mijn schuld dat je hier ligt. We waren onderweg, samen. Je viel. Je - ik. Het spijt me.’ Hij wilde meer zeggen, duizenden dingen zeggen. Hij deed het niet.
‘Waar gingen we heen?’
‘Naar huis.’
‘Samen?’ Een lichte glimlach vormde om Harry’s lippen.
‘Ja, samen.’ Louis glimlachte eveneens.
‘Waarom?’ Zayn grinnikte, herinnerde de jongens eraan dat hij er ook nog was. En Liam ook.
‘Wat is er grappig?’ vroeg Harry, met bijna onhoorbare stem.
‘Harry,’ begon Louis. ‘Jij, ik - wij,’ stotterde hij, niet wetend hoe hij het ging brengen. Hij was zich te bewust van Harry’s vingers in de zijne, te bewust van de ogen die hem verwachtingsvol in zich opnamen. ‘We zijn samen,’ bracht hij uiteindelijk uit. Harry keek hem ongelovig aan.
‘Herinner je het je niet meer?’ vroeg Louis teleurgesteld.
‘Nee,’ bekende Harry, en hij zag Louis’ gezicht betrekken. ‘Maar ook zonder die herinnering houd ik van je,’ fluisterde hij toen glimlachend, zo zacht dat Liam en Zayn het waarschijnlijk niet konden horen. Zijn vingers knepen in die van Louis, heel even, heel zachtjes.
Alles kwam goed.

Reacties: