FanFic.nl

just a movie

seventy five

Ik wachtte totdat mijn koffer weer langskwam en haalde hem meteen van de band. Voordat ik hem weer zou vergeten. Naast Phoebe liep ik naar de ontvangsthal. Geen Lyam te zien. We zagen geen jongens. Maar ik had Lyam net toch echt gezien. Waar kon hij naartoe zijn gegaan? Ineens werd het donker. Alsof al het licht weg was. Iemand had zijn handen voor mijn ogen gedaan. Ik hoorde niemand iets zeggen en werd bang. Wat als ik werd ontvoerd? Ik sloot mijn ogen, draaide me om en gaf de persoon die achter me stond een klap in zijn gezicht. Ik opende mijn ogen en zag Martin voor me staan. Pas toen Lyam begon te lachen besefte ik wat ik had gedaan. Ik had Martin in zijn gezicht gemept. Daar zou hij vast niet blij mee zijn.
'Sorry sorry sorry, het spijt me. Ik schrok gewoon van je en... Sorry, ik meende het niet. Je liet me schrikken. Sorry Martin, het spijt me echt.' Ik bleef maar door ratelen terwijl ik naar de wang van Martin keek. ik had hard gemept. Eerst was zijn wang wit. Daarna werd hij knalrood.
'Het maakt niet uit Lady, ik had je niet moeten laten schrikken.' zei Martin. Phoebe en Alex merkte nu pas wat ik had gedaan. Ze hadden het te druk met elkaar zoenen waardoor ze zelfs de harde klap niet hadden gehoord. Alex en Phoebe lachte vrolijk met Lyam mee terwijl Edward Martin op zijn rug sloeg.
'Dat had je beter niet kunnen doen makker.' zei hij.
'Lady is onverslaanbaar!' riep Alex uit.
'Nee jongens, dat ben ik niet. Sorry Martin, dat was echt niet mijn bedoeling!' zei ik weer. Ik was echt niet blij met mezelf. De kans was groot dat Martin een blauwe plek kreeg en daar zouden de fans niet blij mee zijn. En ik had een enorm schuldgevoel. Ik wist niet wat erger was, het schuldgevoel of de blauwe plek.
'Het maakt niet uit Lady. Dit was het risico. Al was de kans niet groot dat iemand me een klap zou verkopen.' zei Martin nog een keer. Hij probeerde me gerust te stellen. Heel lief van hem maar het had geen enkel effect. Ik had liever dat hij terugsloeg, dan stonden we tenminste quitte. Daar kon ik beter mee overweg.
'Sla terug, wil je?' vroeg ik aan Martin. Iedereen stopte met lachen. Behalve Phoebe dan. Die wist dat ik een schuldgevoel van hier tot Tokyo had en daar graag van af wilde.
'Wat? Nee! Martin, als je het waagt mijn meisje aan te raken..' zei Lyam dreigend.
'Waarom zou ik je willen slaan?' zei Martin verbaasd.
'Weet ik veel. Misschien omdat ik je zo net een blauwe plek heb gegeven?'
'Dat valt wel mee Lady, ik voelde er niks van.' zei Martin nog een keer.
'Maakt niet uit. Sla nou maar gewoon, dan ben ik van mijn schuldgevoel af.'
'Nee Lady, ik ga je niet slaan. Je hebt niks verkeerds gedaan. Plus ik sla geen meisjes.' zei Martin beslist. Lyam kalmeerde een beetje.
'Alsjeblieft?' probeerde ik nog.
'Nee Lady, ik ga je niet slaan. Stop maar met erom vragen want ik ga je niet slaan. Je schuldgevoel is ook nergens voor nodig. Ik had het trouwens verdient. Ik had je niet mogen laten vallen tijdens de vakantie. Jeweetwel, toen je huilend wegrende..' zei Martin.
'Nou ga ik me schuldig voelen omdat jij je schuldig voelt.' reageerde ik,
'Zullen we stoppen met onszelf schuldig voelen?' stelde Alex voor.
'Goed idee.' zei Martin
'Lady, je bent gestoord. Niemand vraagt om een klap om van zijn schuldgevoel af te komen.' zei Edward terwijl hij met zijn hoofd schudde.
'Ik doe dat dus wel. En dat gestoord klopt niet. Ik ben prettig gestoord.'
'Mijn prettig gestoorde meisje.' zei Lyam terwijl hij een arm om me heen sloeg.
'Jullie zijn allemaal raar.' zei Edward.
'Ik hou ook van jou!' riep Lyam.
'Ik hou van pannekoeken.' was Edward reactie.
'Juist.... Wie was er hier ook al weer raar?'

Reacties:

tamarastyles zei op 30 juni 2013 - 15:39:
IK BEN RAAR HOREN JULLIE ME!? IK BEN DE RAARSTE HIER!
XXXXXXXXXXXXXXXXX Tamara

Tweety zei op 10 aug 2012 - 20:51:
wahahahhahahahhaha lolz
IKKE BEN RAAR!!!! EN GEK!!! DUS GAAR 4 LIFE!!!!!


SNEL VERDER X