Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » eighty
just a movie
eighty
Die volgende morgen werd ik alleen wakker. Ik rekte me uit en bedacht dat de jongens in de studio waren. Ik hield mijn pyjama aan en stapte uit mijn bed, op zoek naar een trui. De eerste de beste trui die ik vond was van Lyam. Het was een trui met daarop I love London. Het was een lekkere warme trui dus ik trok hem aan. Heerlijk, zo'n boyfriend-trui. Ineens zag ik dat Lyam op de kledingkast een briefje had geplakt.
- Lieve Lady,
- Ik moest vroeg weg, maar dat wist je natuurlijk al.
- Je wilde eigenlijk dat ik je wakker maakte, maar je zag er zo lief uit dat ik je heb laten slapen. Je had gelijk, toen we vanuit Amsterdam naar Eindhoven gingen met de trein. Jeweetwel, toen jij zo ongelofelijk moe was en niet wilde slapen omdat je bang was ergens in China uit te komen? Ik kan het maar niet over mijn hart verkrijgen om je wakker te maken. Alex was wat minder subtiel, die heeft Phoebe wakker gemaakt om te vragen of ze wist waar zijn schoenen lagen. Omdat jij de volgende paar uur nog wel in coma ligt (haha, grapje) is ze met ons meegegaan (geen grapje, pure serieusheid). Hopelijk vermaak je je een beetje alleen. Als je je niet vermaakt kom je maar eventjes langs. Henk is vrij vandaag. Hij weet waar de studio is en ik denk dat hij je graag zou willen brengen.
- Kus, Lyam.
Het briefje zorgde ervoor dat ik moest glimlachen. Ik glimlachte nog steeds toen ik me aankleedde. Ik glimlachte nog steeds toen ik naar de keuken liep om te ontbijten. Terwijl ik mijn boterham at inspecteerde ik de voedselvoorraad. Er moest dringend boodschappen worden gedaan. Maar hoe ging ik dat in mijn uppie doen? Ik bedoel, hoe kon ik, een meisje zonder rijbewijs, naar de supermarkt gaan en boodschappen doen voor zes personen. Ineens dacht ik aan Henk. Hij zou me vast wel willen helpen! Ik belde hem meteen op. Hij wilde maar al te graag komen helpen. Henk had vandaag een vrije dag. Zijn vrouw en dochter van een en twintig hadden een moeder dochter dag dus zat hij alleen thuis. Mocht je het nog niet weten, Henk is niet het type om thuis naar een televisie te staren. Misschien houdt hij dat vijf minuten vol. Langer niet. Vijf minuten nadat ik had gebeld stond hij al op de stoep. Ik pakte de pinpas die bedoeld was voor de boodschappen. Natuurlijk kon ik het best zelf betalen. Dat ik geen baan had wilde nog niet zeggen dat ik geen inkomen had. Paps en mams hadden besloten om regelmatig wat geld op mijn rekening te storten. Dat had helemaal niet gehoeven maar ze wilde het per se. En ja, wie ben ik om dan te weigeren? Maar Lyam kon soms best ouderwets zijn. Hij wilde nooit dat ik voor mezelf betaalde. Ik had me er uiteindelijk maar bij neer gelegd. Ik kon niet alle discussies winnen. Plus ik had geen zin om over dit domme onderwerp te discussiëren. Zeker omdat niks Lyam van gedachte kon laten veranderen. Zelfs geen Johnny Depp. En ik weet dat Lyam ontiegelijk fan is van Johnny Depp. En Orlanda Bloom. Henk bracht me naar de dichtstbijzijnde supermarkt. We pakte allebei een boodschappenkarretje en racete de gangen door. Ik gooide allebei de wagentjes helemaal vol en ik had bijna een derde wagentje nodig.
'Voor hoeveel huishoudens doe jij eigenlijk boodschappen?' had Henk lachend gevraagd.
'Voor ons en Alex. Alex is degene die onmogelijk veel kan eten zonder dik te worden. Niet te geloven wat die gast allemaal weg krijgt. Als we hem zijn gang laten gaan eet hij dit alles binnen een dag op.'
'Binnen een dag?' vroeg Henk ongelovig.
'Binnen een dag.' bevestigde ik. Omdat ik lief was nam ik bacardi en wijn mee voor de rest. Ik vond het niet lekker, maar de rest wel dus ja, en aangezien ik zo aardig ben nam ik het toch maar mee. Ik nam ook een bende fruit mee. Zelf ik kon fruit snijden en op een schaal leggen. Henk legde alle boodschappen op de lopende band terwijl ik alles in boodschappentassen deed. Uiteindelijk had ik dertien (!) boodschappentassen die helemaal uitpuilden. Ik betaalde en Henk bracht me weer terug. We laadde de hele boel uit en zongen mee met de liedje op de radio.
'So call me maybe! It's hard to look right. At you baby, but here's my number. so call me maybe!' zong Henk. Ik ging verder.
'I threw a wish in the well. Don't ask me I'll never tell...' Kortom, het was enorm gezellig. Bij boodschappentas nummer negen werd Henk gebeld. Ik zette snel de radio zachter. Jammer genoeg was het net Katy Perry met Firework.
'Rustig James, rustig. Vertel eens wat er aan de hand is. Vertel het rustig. Ik snap het. Rustig James, ik kom al. Ik weet het, ik red je leven. Jaja James. Ik ben er over een half uurtje. Als je zo doorgaat met slijmen kom ik niet meer. Tot dadelijk James. Dat was mijn baas James. Hij is ook een enorm goede vriend van me. Hij komt een taxichauffeur tekort en het is blijkbaar een hel daarzo als ik hem moet geloven. Red jij het hier verder?' vroeg Henk me.
'Natuurlijk, bedankt voor je hulp!' zei ik dankbaar.
'Je kunt op me rekenen, ben niet bang om me te bellen. Ik ben misschien oud, wel een en vijftig, maar ik weet nog goed hoe het is om jong te zijn.' zei Henk terwijl hij naar zijn taxi toeliep. Ik zwaaide nog een keertje en liep het appartement weer in. Op naar de muffins.
Reacties:
MUFFINS
*freeky blin in my eye's*