FanFic.nl

~ the Triwizard Games ~

♥~03

Het zachte geruis van de wind streek over het terrein van Zweinstein heen. De grote klok sloeg vier uur, zijn zware geluid vloog met de wind mee, waarbij er zo'n twintig kraaien van het dak opstegen en wegvlogen, meegevoerd door de koele bries. Lily-Rose liep triomfantelijk met een tikkeltje verlegenheid over de lange brug, richting het buitenterrein waar zich ook Hagrid's huisje en de Uilenvleugel bevonden. Ze liep het kleine trappetje na de brug af en keek vervolgns naar de cirkel stenen waar ze haast recht op af kwam. Haar hart maakte een sprongetje en direct begonnen haar wangen te kleuren, bij de aanblik van de bruine haren en de lichte, gele streep dat over zijn gewaad liep. Lily-Rose bleef daar staan - wat er nogal vreemd uitzag - starend naar hem. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar ze wist al wie hij was. Cedric Diggory, een leerling uit Huffelpuf die één jaar ouder was dan zijzelf. Hij stond daar met nog twee andere jongens uit Huffelpuf - ook uit hetzelfde jaar gokte ze - en een meisje uit Ravenklauw. Lily-Rose bestudeerde uit automatisme het meisje, wiens gezicht ze wel kon zien. Ze had lang, lichtbruin haar dat stijl over haar rug lag, met een lichte glans door de weerkaatsing van de zon. Ze was slank, had volle roodgekleurde lippen, donker bruine ogen en lange, krullende wimpers. Het viel Lily-Rose op dat ze ontzettend lange nagels had, paars gelakt. Het was een erg knap meisje en Lily-Rose betrapte zichzelf erop dat ze een steek van jaloezie voelde. Ze bleef daar staan, kijkend naar het groepje, toen iemand een hand op haar schouder legde. Ze schrok en draaide zich om, waarna ze recht in het gezicht van May en Ron keek. ''Wat doe jij hier?'' vroeg Lily-Rose een klein beetje aangebrand. ''We zijn opweg naar het bos.'' zei Ron, terwijl hij samen met May zich lang haar wurmde en snel doorliep. May keek nog even achterom en maakte een ''Geen idee'' gebaar, waarna ze Lily-Rose weer achterlieten. Ze blikte nog even naar het groepje van Cedric en liep toen verder, richting de Uilenvleugel om haar pakje op te halen, die ze vandaag gekregen zou moeten hebben van haar ouders.

''Jij kan ook nooit een minuutje stil zijn, he.'' grapte Ron tegen May, toen ze voor de zoveelste keer de theme song van de Kleine Zeemeermin aan het zingen was. Het deed haar denken aan vroeger, maakte haar vrolijk. May lachtte een beetje ongemakkelijk en stopte met zingen, wat haar een dankbare blik opleverde van Ron. May hield ervan om te zingen, wat op den duur haar vrienden op de zenuwen ging werken.
Ze liepen samen het bos in, over een klein zandpaadje, omringt door bomen waar de zachte zonnestralen zich doorheen broken. Hier en daar sprong een konijntje of een vogel weg. Overdag was het bos een geweldige en prachtige plek om te zijn, maar als het eenmaal donker werd kon je beter maken dat je weg kwam. De vreemdste en gevaarlijkste wezens leven in het Verboden Bos, van Ceintauren tot reusachtige Acromantula's. May rilde even bij de gedachte aan de gevaren die hier langzaam ontwaakten, maar dat werd van haar afgeblazen door de aanblik van een prachtig meer. Het water was heel licht blauw, overal groeiden planten in prachtige, felle kleuren zoals roze, blauw en groen. Het rook er heerlijk, naar denne-appels en vergemaaid gras. ''Mooi he?'' zei Ron tegen May. Hij liep naar de vijver toe en ging op zijn knieën zitten. Langzaam liep May achter hem aan, nog steeds kijkend naar het pracht der natuur. Ze snoof de zoete geuren op en voelde zich helemaal tot rust komen. Geen enkele cel in haar lichaam dacht nog aan de gevaren die zich hier 's avonds bevonden.
Ron maakte een kommetje met zijn handen en stak deze in het water. Toen hij hem weer omhoog hield, zaten er drie hele kleine wezentjes op zijn handpalmen. May keek er verwonderd naar en knielde ondertussen naast Ron neer. Het waren een soort miniatuur elfjes, die sprekend leken op Tinkerbell van Peter Pan, alleen hadden ze allemaal glinsterende blauwe rokjes en bikini topjes aan. Hun vleugels waren vervangen door vinnen, die aan de uiteinden naar binnen krulden. Ze hadden twee blauwe antennes op hun hoofd, een soort voelsprieten maar dan minder insect-achtig. ''Wat zijn dat?'' vroeg May super nieuwsgierig, ze vond de elfjes geweldig. ''Water Dixies.'' antwoordde Ron, terwijl hij ze weer teruglegde in het water. ''Het zijn water elfjes, ze zien er erg lief uit maar als je ze te lang boven water houdt..'' - Ron stopte even met zijn zin toen hij zijn handen afdroogde aan het mos dat aan een steen vastgeplakt zat - ''Worden ze vervelend. Ze gaan met dingen gooien en proberen je onder te gooien met elven stof.'' Ron kwam weer omhoog en May deed hetzelfde, Ron fascinerend aankijkend. ''Wat doet dat stof'?'' vroeg ze, terwijl ze even een blik wierp op het heldere water, waarin een paar vissen zichtbaar waren. ''Het verminkt je, laat je stikken, verbrandt je, geeft je uitslag. Het ligt er maar net aan in wat voor bui de elf is die het strooit.'' zei Ron. Je kon aan zijn stem horen dat hij blij was dat May het zo geweldig vond. Even kreeg May het idee dat hij misschien wel eens indruk op haar zou willen maken, wat zeg nou zelf: Ron en elfjes?

De deur van de leerlingenkamer sloeg open en lachend klommen Jasmine en Celeste het portretgat uit. ''Waar zouden ze heen zijn?'' vroeg Celeste aan Jasmine, terwijl ze de bewegende trappen zorgvuldig afdaalden. ''Geen idee, laten we eerst bij de klokkentoren kijken.'' zei Jasmine, waarna ze zich vastgreep aan de reling omdat de trap bewoog. Celeste wankelde wat, maar viel niet om. ''Hoe blijf jij toch altijd zo goed staan?'' vroeg Jasmine geërgerd aan haar. Ze vond het niet leuk, omdat ze zelf een evenwicht had van een hond met één been. ''Geen idee, zodra hij begint te bewegen moet je gewoon naar één punt kijken denk ik.'' zei Celeste, een beetje verbaasd door de plotselinge vraag van Jasmine. Toen de trap weer stielhield gingen ze verder met afdalen. ''Ik durf te wedden dat May en Ron stiekem ergens heen zijn gegaan. Die twee laten elkaar niet met rust sinds we hier zijn.'' zei Celeste tegen Jasmine, die begon te lachen. ''Ja hoor, May en Ron? Ron is zo'n kluns, die bedenkt echt niet zomaar wat romantisch, hoor.'' zei Jasmine sarcastisch, waardoor Celeste ook begon te lachen. Het idee alleen al, Ron en romantisch, gaf haar kriebels in haar buik van humor. Ze hielden stil voor het portret van een kalende man, een oude handelaar en tovenaarsboer, omringt door een rood doek. ''Vuurvliegjes.'' zei Jasmine, terwijl ze wachtten tot het portret zich opende. ''WAAR?? WAAAR!!'' schreeuwde het portret opeens, waardoor Celeste en Jasmine een stukje achteruit stapten. ''Nee, dat is uw wachtwoord! We willen naar de klokkentoren bij het Zwerkbalveld.'' zei Jasmine geïrriteerd: ze had een hekel aan schrikken. ''Oh..oh..'' het portret kalmeerde en opende zichzelf. Celeste en Jasmine liepen er haastig doorheen, voordat hij weer begon te schreeuwen. Ze waren de gang nog niet uit of ze botsten tegen een groepje van drie jongens op. ''Kijk uit je doppen, trut!'' zei een gemene en intimiderende stem. De jongens draaiden zich om en een diepe zucht ontsnapte uit Jasmine haar mond. 'Kijk, kijk, kijk. Mevrouw kraai heeft mevrouw Dreuzel meegenomen. Wat leuk.'' het sarcasme droop van de stem van Draco Malfidus af, waarna een dikke en kleine jongen die rechts van hem stond begon te lachen. Aan de andere kant van Malfidus stond een wat langere jongen, die ook mee lachtte. ''Ga opzij, Malfidus.'' zei Celeste, proberend haar stem niet te laten trillen. Celeste was niet bang voor hen, integendeel, maar voelde zich niet op haar gemak dit keer. Er was iets anders aan hen, maar ze wist niet wat. ''Wat nu, kan het dreuzeltje er niet door? Ach, meisje toch.'' zei Malfidus, waarna de twee anderen - Korzel en Kwast - weer begonnen te lachen. Jasmine en Celeste lieten hun gezicht niet vertrekken en Jasmine drukte ze aan de kant, waarna ze erdoor konden. ''Ren maar weg, ik kom jullie wel weer tegen!'' riep Malfidus nog, maar Jasmine en Celeste waren al naar beneden aan het lopen, richting het veld voor de kassen van Kruidenkunde, opzoek naar één van hun andere vriend(in)en.

Reacties: