Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » eighty one
just a movie
eighty one
Nadat ik alle boodschappen had opgeruimd zag ik dat ik er vier uur over had gedaan om boodschappen te doen. Vier uur. Dit werkje zou ik nooit meer alleen doen. Nooit meer. Absoluut niet. Geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. En ik heb een boel haar. Mijn kapster zei altijd dat ik een enorme bos haar had. Als mams erbij was werd het een prachtige enorme bos haar. Ik trok een trainingsbroek van Adidas aan en een tanktopje. Niet dat het me veel boeide dat die broek van Adidas was. Eigenlijk boeide me het helemaal niet. Maar het was een fijne broek om hard in te lopen. Ook al had ik het lang niet meer gedaan. Ik had er gewoon geen tijd voor gehad. Volgens mij was ik de enige in de hele wereld die voor de lol hard liep. Ik hoefde niet zo nodig calorieën te verbranden. Ik kon makkelijk alles eten zonder zwaarder te worden. Daar had ik geluk mee gehad. Maar van hardlopen ontwikkelde je ook spieren en dat vond ik een fijn idee. Ik deed mijn haar in een staart en trok trainingschoenen aan. Gelukkig had ik die meegenomen. Ik hing de sleutels van het appartement aan een keykoord om mijn nek en stopte de oortjes van mijn Ipod in mijn oren. Ik drong me een weg door de paparazzi heen. Normaal kende ze me alleen als de vriendin van. Nu vroegen ze ineens van alles over mij.
'Hoe is het om de vriendin van Lyam te zijn?'
'Wat vind je van je fans?'
'Heb je ooit gedacht dat je zo'n voorbeeld werd?'
Ik schrok me kapot van de vragen.
'Geen commentaar.' stamelde ik en ik rende weg. Gelukkig hadden de paparazzi geen goede conditie dus ik was ze snel kwijt. Ik besloot niet te ver te gaan. Ik kende Londen nog niet zo goed en het was makkelijk om te verdwalen. Na drie kwartiertjes rennen kwam ik een groepje meiden tegen die net iets jonger waren dan ik. Ik schatte ze tussen de twaalf en de vijftien. Ik was negentien. Oke, dat was een stukje jonger dan ik was.
'Ben jij Lady?' vroeg een meisje met een paars shirtje.
'De vriendin van Lyam? De Lyam? Van Troublemaker?' vroeg het meisje met de rode broek. Ik knikte.
'Dat ben ik.' zei ik.
'Mogen we misschien met je op de foto?' vroeg het meisje met de rode broek.
'We zijn enorme fan van je!' jubelde een meisje met een wit shirt met een groene streep.
'Natuurlijk ga ik met jullie op de foto!' zei ik hartelijk. Ik ging met iedereen apart op de foto en tenslotte maakte we nog een groepsfoto.
'Mogen we je handtekening?' vroeg het meisje met het paarse shirtje.
'Eeuhm, natuurlijk.' zei ik. Shit man, ik moest snel een handtekening bedenken. Het meisje met de rode broek gaf me een dikke zwarte benzinestift en vroeg me haar shirt te signeren. Ik maakte een figuurtje met een L en een J. De meisjes waren zielsgelukkig toen ik ze een knuffel gaf. Ik zwaaide nog eventjes toen ik weg liep en eventjes leek het alsof het meisje met het haarbandje flauw zou vallen. Ik werd gewoon helemaal blij door die meiden. Ik werd altijd blij van blije mensen. Ik weet niet waarom. Zo was ik nou eenmaal. Thuis dring ik mezelf weer door de paparazzi heen. Ik negeerde de vragen en stapte de deur binnen. Ik sprong meteen onder de douche. De warme stralen voelde heerlijk aan. Ik begon A Thousens Years van Christina Perry te zingen. Enorm hard. Toen ik het liedje vier keer had gezongen droogde ik mezelf af en trok ik makkelijke kleding aan. Ik deed mijn haar in een knot en liep naar de keuken. Ik begon meteen aan beslag voor muffins. Ik begon met bosbessenmuffins. Die waren mijn absolute favoriet. Ik vulde de vormpjes en zette alles in de oven. Daarna maakte ik beslag voor chocolademuffins, banaan-kokos, appel-kaneel, musley, abrikozen en gewone muffins. Tegen de tijd dat ik daarmee klaar was, waren de bosbessenmuffins ook klaar. Ik haalde de muffins uit de oven, verbrande zo ongeveer mijn vingers en stopte de chocolade en banaan-kokos muffins in de over. Het paste net. Ik ruimde al mijn zooi op en stofzuigde het hele appartement. Eenmaal daar mee klaar waren de chocolade en banaan-kokos muffins ook klaar. Ik haalde deze ook uit de oven, verbrandde mijn vingers niet en gooide de appel-kaneel en musley muffins in de oven. Ik gooide de laatste lading muffins in de oven en zette de laptop aan om even te skypen met paps en mams. En Leo natuurlijk, vergeet Leo niet. Hoe kunnen we Leo vergeten? Toen ik de oven hoorde piepen sloot ik het gesprek af en haalde de laatste muffins uit de oven. Ik wist niet hoeveel muffins ik had. Waarschijnlijk genoeg om heel Afrika eten mee te kunnen geven.
Reacties:
of een hele alex