Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » eighty six
just a movie
eighty six
'Wat?' riep ik uit. Die man moest gestoord zijn. Totaal gestoord. Er was echt iets mis met hem.
'Ik? Zingen? Maar ik kan helemaal niet zingen!' riep ik verdwaasd. Die William is echt gek. Heel erg gek.
'Jij, niet kunnen zingen? Lady, ik heb het net nog gehoord! Als jij niet kan zingen weet ik het ook niet meer. Je hebt een dijk van een stem. Je bent trouwens al een beroemdheid aan het worden in Groot-Brittannië. Ik moet eerlijk zeggen dat ik jou en Phoebe eerst als figurant wilde hebben, maar dit is veel beter!' zei William serieus en enthousiast tegelijk. Nogmaals dacht ik dat hij gek was. Absoluut gestoord.
'Oke, ik doe het. Wat moet ik doen?' zuchtte ik. Ik werd eerst plat geknuffeld door Lyam.
'Ik zing veel liever met jou dan met Victoria Justice.' fluisterde hij in mijn oor.
'Ik verwacht je morgen in de studio. Dan gaan we kijken wat je stem allemaal kan. Dan gaan we dubbelchecken of dat je het kan. Ik waarschuw je alvast, je moet een paar liedjes zingen. Dus studeer wat in. Je mag de tekst erbij houden. Als je wilt kan iemand je helpen. En met iemand bedoel ik Lyam. Of Edward, Alex, of Martin. Niemand anders. Dit is een geheim project en niemand mag er iets van weten totdat het allemaal zeker is. Snapt iedereen dit?' vroeg William. We knikten allemaal.
'Oke dan. Waar hebben jullie deze geweldige muffins vandaan? Ze smaken heerlijk!' zei William ineens veel relaxter.
'Ik heb ze gebakken.' zei ik, een beetje geschokt door de plotselinge overgang.
'Een keukenprinses ook nog, dit kan nog leuk worden!' mompelde William.
'Geen keukenprinses. Alleen muffins. En taarten. En koekjes. Bij andere dingen krijg je bromvliegen te eten.' zei Phoebe serieus.
'Phoebe, hoe vaak ga je dat nog tegen me zeggen?' vroeg ik terwijl ik bloosde.
'Net zolang totdat ik het vergeten ben.'
'Mijn hele leven dus. En op mijn begrafenis waarschijnlijk ook nog.' zei ik zuchtend. Edward begon te lachen.
'Ik zie het al helemaal voor me!' zei hij lachend. 'We gaan Lady allemaal enorm missen. Ik zal nooit vergeten dat Lady een bromvlieg in de lasagne heeft laten komen. Daar heb ik haar haar hele leven aan herinnerd.' Edward zei dit terwijl hij af en toe een snik liet horen.
'Waarom ben ik geen acteur geworden!' riep hij uit.
'Omdat je niet kan acteren Edward.' zei Martin
'Leg je er maar bij neer.' voegde Alex eraan toe. Lyam en ik zeiden helemaal niks. We hielden elkaars handen vast en ik kroop dichter tegen hem aan.
'Maar goed, ik heb thuis ook nog een gezin zitten dus ik vertrek.' zei William. Ik besloot het ultieme cadeau mee te geven.
'Wil je misschien nog wat muffins mee?' vroeg ik hem.
'Als dat mogelijk is, graag!' zei William glimlachend. Zie je wel, hij kan lachen. Hij is helemaal niet zo irritant als ik eerst dacht. Ik gaf hem tien muffins mee, van elke soort twee.
'Alex, je hoeft niet zo zielig te kijken, ik bak wel een keer nieuwe als ze op zijn.' zuchtte ik toen ik zijn blik zag. De puppy ogen veranderde meteen in een blik die verdacht veel leek op dat van een kind die in een snoepwinkel mocht logeren.
'Waarom werken die puppy ogen wel bij hem en niet bij mij?' vroeg Lyam quasi verontwaardigt.
'Kweetniet.' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde.
'Tot morgen allemaal. Ook jij Lady.' zei hij vriendelijk. O fijn. Ik kon er niet eens meer onderuit komen.
'Waar gaat het heen in mijn leven?' riep ik dramatisch uit terwijl ik mijn handen omhoog gooide.
'Ik weet het niet mijn beste Lady. Daar kom je vanzelf achter. Het leven is een wijze les.' zei Edward.
'Wat?' vroeg Phoebe verbaasd.
'Dat was mijn imitatie van Shakespeare.'
'Shakespeare? Was dat niet die mafketel die Romeo en Julia verzon?'
'Ja, dat was die mafketel ja.' zei Edward.
'Lady, dit gaat zo cool worden!' jubelde Martin ineens. Fijn, ze herinnerde zich ineens dat ik waarschijnlijk een nummer met ze ging opnemen en ze zaten allemaal om me heen.
'Stop met me zo aankijken, jullie maken me bang!' riep ik dramatisch terwijl ik mijn gezicht verstopte in de zij van Lyam.
'Het word vast super.' beloofde Lyam me.
'Maar ik kan niet zingen!' ik probeerde ze nog een keer te overtuigen van mijn prachtige, ahum, stem.
'Lady, als jij niet kan zingen verf ik mijn haar paars. Knal paars. Ik haar de kleur paars. Oke, dat valt best wel mee. Je snapt wat ik bedoel. Het gaat erom dat je de sterren van de hemel zingt. Dus hoef ik mijn haren niet paars te verven. Vandaar dat ik die deal durf te sluiten.' zei Phoebe met een aparte logica die zelfs ik, de koningin van de rare logica, niet snapte. Ik wilde protesteren maar Alex nam al het woord.
'Morgen zien wel wel, oke?' Ik knikte. Dat was het beste wat ik ervan kon maken.
'Ik geloof in je.' fluisterde Lyam in mijn oor toen we naar bed gingen. Fijn, leg er nog meer druk op...
Reacties:
WUUUUUT?!! ze haat paars!
het is mijn op 2 na lievelingkleur!
LOLLIE
dat waren mijn nergensopslaande zinnen (bedankt voor het luisteren)