FanFic.nl

Hiding love. [COMPLEET]

13. .. and last goodbyes.

Ik had de wekker naast het bed om half acht gezet, zodat ik zeker wist dat ik op tijd op zou staan. Ik had nauwelijks een oog dicht gedaan en voelde dat mijn gezicht dik en opgezwollen was door mijn vele huilen de afgelopen paar uur. Ik sliep meestal uit tot een uurtje of tien, dus nu wist ik zeker dat Nick niet zou komen kijken of ik al wakker was. Ik voelde me slecht, leeg. Nick wist niet wat ik voor hem was. Het was de ergste afwijzing die ik ooit had gehad, terwijl hij het me nog niet eens in mijn gezicht had gezegd. Ik wist genoeg. Ik schoot in wat kleren en haalde snel een tandenborstel door mijn haar heen. Mijn make-up liet ik achterwege. Snel raapte ik al mijn spullen bij elkaar en propte ze in mijn tas. Ik wist dat ik de helft vergat, maar het maakte me helemaal niets meer uit. Ik was wanhopig verliefd geworden op een jongen die nog niet over zijn ex heen was. Wat dacht ik eigenlijk? Waar was ik mee bezig? Het was amper drie weken uit en ik stortte me al helemaal op hem. Ik voelde me de grootste idioot in heel L.A., en geloof me, er woonde er hier veel.
‘Waar ligt hier het pen en papier..?’
Ik had een pen in mijn handtas en trok wat velletjes WC papier van de rol af. De tranen stroomde alweer over mijn wangen toen ik begon te schrijven:

Ik legde het op zijn kussen van het bed. Ik veegde mijn wangen schoon met de mouw van mijn vestje. Hij was meteen helemaal nat. Met dikke ogen pakte ik mijn spullen, keek ik nog een keer rond en liep naar de deur. Ik deed zo zachtjes mogelijk, zodat niemand me zou zien of horen. Toen ik de voordeur open wilde trekken, bedacht ik me dat mijn telefoon nog op de tafel in woonkamer lag. Ik opende de deur en zag ze alle drie slapend op de banken liggen. Mijn hart brak ter plekke. Ik hield van ze, alle drie op een aparte manier. Nick als mijn vriendje, die andere twee als mijn broers.. De waterval die over mijn gezicht liep verbrede zich.. Ik greep mijn telefoon, hield mijn adem in zodat ik niet zou snikken en rende naar de voordeur. Mijn tassen stonden klaar. Ik pakte ze op en liep naar buiten.. De deur viel achter me zachtjes in het slot.

De afrijlaan leek langer dan dat hij eigenlijk was. Toen ik bij het hek kwam, stond er twee man bewaking in zwarte pakken met zonnebrillen op en oortjes in hun oren. Er stond nog geen enkele man pers bij het hek. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was. Net acht uur geweest. Ik schraapte mijn keel. De man aan de linkerkant keek naar me om.
‘Pardon mevrouw Rose. Ik had u niet gezien. Kan ik iets voor u doen?’
De rechter man draaide zich nu ook om. Hij zag blijkbaar dat ik nogal natte ogen had en bood me een zakdoekje aan.
‘Zou u misschien een taxi voor me kunnen bellen? Ik wil graag naar huis.’
Meneer links trok zijn wenkbrauw op.
‘Is meneer Jonas hiervan op de hoogte?’
Ik slikte een brok in mijn keel weg.
‘Nee, maar dat wil ik ook graag zo houden..’
Meneer rechts opende het hek en liet me naar buiten.
‘Stapt u maar in de auto miss, ik zal u persoonlijk naar huis rijden.’
Ik keek opzij. Er stond een zwarte Landrover klaar. Mijn spullen werden achterin gelegd. Ik bedankte meneer links en stapte in. Nog één keer keek ik naar het huis achter de hekken, na de afrijlaan. Nog één keer dacht ik aan die drie slapende jongens, die geen idee hadden wat er aan de hand was. Nog één enkele traan liep over mijn wang voordat het gaspedaal werd ingedrukt en mij verder van de jongen verwijderde waar ik van was gaan houden..

Na een kwartiertje was ik weer in mijn eigen flatje. De brievenbus zat volgestampt met allerlei brieven waarvan ik de afzender niet eens kende.
‘Ken ik niet, ken ik niet..’
Ik pakte de hele stapel op en donderde hem in de prullenbak. Daar was ik ook meteen vanaf. Ik plofte neer op de bank.
‘Au!’
Er stak wat scherps in mijn kont. Ik trok het uit de bank en keek ernaar.

Like the stars are meant to be, I will love you all my life for who you are..

Ik had geen idee waar het vandaan moest komen. Er waren hier de afgelopen tijd niet veel mensen geweest, behalve.. Nick. Mijn zicht werd weer troebel. Ik moet hier weg.. Ik haalde mijn telefoon uit mijn tas en toetste een nummer in. Met het kettinkje in mijn hand liep ik naar het balkon terwijl ik wachtte tot er op werd genomen.
‘Hallo?’
‘Mam?’
‘Taylor?’
Ik staarde naar het plaatje waar de tekst opstond.
‘Ik kom naar huis..’
Het kettinkje liet ik om mijn nek glijden. Ik zou er een mooie plek voor zoeken.. Thuis.

Reacties: