FanFic.nl

Ghost of you

Proloog

At the end of the world.

Flikkerende lichten, herrie. Overal. Om hem heen, binnenin hem. Schreeuwende stemmen. Hij gilde mee, zo hard hij kon. Woorden, zinnen, klanken. Zijn naam. De naam. Het was niet gebeurd, er was niets gebeurd. Er werden hem vragen gesteld. Twee armen pakten hem beet, sterk. Hij worstelde, maar was niet in staat er iets tegenin te brengen. Hij werd weggevoerd, maar dat weerhield hem er niet van te schreeuwen. Lichten, teveel lichten. Teveel lawaai. Mensen. Overal mensen. Waar kwamen de mensen vandaan? Hij had hen helemaal niet gevraagd om te komen. Wie. Waar. Hij snapte het allemaal niet meer. De beelden schoten voor zijn ogen voorbij, helder, scherp, alsof het keer op keer opnieuw gebeurde. Lichten. Tegenligger. Stop, langzamer. Remmen.
De armen die hem in bedwang hielden verslapten hun greep enigszins. Hij realiseerde zich dat hij gestopt was met worstelen. De lichten waren weg. Nee, niet weg. Zwakker. Verder weg. Het geluid ook. De sirenes, de stemmen. Niet alles. Het was ook in zijn hoofd. Alles speelde zich af in zijn hoofd, keer op keer op keer. Hij wilde schreeuwen, gillen. Misschien deed hij dat ook wel. Hij wist het niet. Iemand praatte tegen hem. Of tegen iemand anders. Hij wist het niet, hij wist alleen dat er stemmen waren. Overal. Om hem heen. Binnenin hem. Hij schreeuwde, maar hij hoorde geen geluid. Plotseling sprong hij op en begon te rennen in de richting van de lichten, maar hij werd tegengehouden. De armen, de stemmen. Hij was niet sterk genoeg, werd weggevoerd. Terug naar waar hij even tevoren ook al gezeten had. Hij herkende het niet, de plaats niet. Hij zag niets. Hij zag alleen maar vlekken en beelden. In zijn hoofd. Alles in zijn hoofd. Er was niets gebeurd. Hij droomde. Het was niet echt. Niets was echt. Alles was in zijn hoofd, alles. De stemmen. De lichten. Hij begon om zich heen te slaan in de hoop ergens grip op te krijgen. Grip op de realiteit. Hij kreeg niets te pakken, alsof iedereen een stap naar achteren had gedaan. Ze waren er wel. Hij wist dat ze er waren. Waarom kon hij hen niet zien? Waarom kon hij hen niet aanraken? Ze moesten hem laten gaan. Er was niets aan de hand. Hij wilde dat ze hem loslieten, ophielden met praten. Hij wilde dat de lichten gedoofd werden. In zijn hoofd. Alles in zijn hoofd. Stop, langzamer. Remmen.

Reacties: