FanFic.nl

Let the sun refuse to shine for me.

H2# 'Cause your heart has a lack of color

26 april 2008, een half jaar voor de brief; De ontmoeting.
'Hello Seattle, I am a mountain near, in the hills and highlands..' zing ik, terwijl ik rustig over straat loop. Iedereen kijkt me raar aan, maar wat boeit het. Ik voel toch niks. Geen interesse, nieuwsgierigheid, boosheid, verdriet, of wat dan ook. Best fijn, op zulke momenten. Nou ja.. Waar ben ik eigenlijk? Geen idee.. Waar ga ik ook al weer naartoe? Hmm.. Vergeten. Wat maakt het ook uit. 'It's Christmas, and we walk alone. Two strangers with no one to miss us..' zing ik mee met mijn mobiel. Weer kijkt iedereen me aan. Best logisch dit keer. Het is tenslotte lente, pas kerst geweest. Nou ja, pas? Wel mooi 4 maanden geleden.. Ach wat.. Terwijl ik rustig verder zing, loop, niet oplet, en denk, heb ik niet in de gaten dat ik achtervolgt word. Uiteindelijk stop ik ergens bij een fonteintje. Mijn 'achtervolger', - die ik zelf nog steeds niet opgemerkt heb - stopt ook, en verstopt zich ergens achter een boom in het park waar we nu zijn. Dan begint het liedje 'I don't wanna wait' van The Veronicas te spelen, en neurie ik zachtjes mee. Dan pas merk ik op dat er iemand naar me kijkt. Nou ja, eigenlijk meer 'gluurt'. Verveeld kijk ik die kant uit. Ik weet toch al wie het is. Ik gaap eens heel nadrukkelijk, alleen maar om haar te pesten. En ja hoor, daar komt ze al. 'Anne, kap nou eens! Je bent gewoon te slim!' zegt ze verward. 'Nou en, Anouk.' zeg ik plagerig. Ze rent naar me toe, en ik leg mijn mobiel & oordopjes op de grond. Ik weet al wat er nu komen gaat.. En ja hoor, ze komt met volle snelheid op me af, en binnen no time liggen we samen in het fonteintje, helemaal gillend van de pret. Huilen kan ik misschien niet meer, maar lachen nog wel. En dat is dan wel het enige.
Alle mensen kijken ons aan, maar alweer boeit het me niet. En om het nog wat erger te maken, schreeuw ik keihard 'ANOUK WAT STALK JE ME NOU!' En beide worden we helemaal rood van het lachen. Maar weer geen tranen. [Niet dat je dat kan merken als je drijfnat bent] Hoofdschuddende mensen lopen voorbij, maar stuk voor stuk kunnen ze een glimlach niet onderdrukken. Dan stappen we beide, tevreden glimlachend, uit de fontein, en kijk ik of mijn mobiel beschadigd is. Gelukkig, helemaal niks. Ik geef hem aan Anouk, en zij stopt hem in haar droge tas. dan stroomt de omgeving rond het fonteintje bijna helemaal leeg, op mij, Anouk, en een groepje van vier na. Ik kijk naar het groepje, en plots krijg ik een heel raar gevoel.. Een gevoel van.. Nieuwsgierigheid! Wat raar.. Dat heb ik in geen twee jaar gevoeld! Hmm.. Om het gevoel te stoppen -want het was nogal onaangenaam- loop ik naar het groepje toe. 'Hoi.' zeg ik droog. 'Hello.' zegt een ietwat brede man vriendelijk. Eng zeg. Die 'vriendelijkheid' hypnotiseert mij helemaal! Maar ja. Hij is dus engels. Nou ja, meer Amerikaans, want ik hoorde geen accent. Voor zover je dat kan afleiden uit een simpele 'Hello' dan. 'How are you doing?' vraag ik vriendelijk. Ik wist niet dat ik dat kon, vriendelijk zijn.. Dit groepje is vreemd.. 'I'm fine, thank you. I'm Rob, by the way. But every one calls me Big Rob.' zegt hij dan. 'Oké. I'm Anne. Who are those other three guys?' zeg ik dan. Big Rob kijkt ze aan, en een van de jongens knikt. dan pas valt het me op dat ze allemaal een zonnebril dragen. Waar is dat nou weer voor nodig? De zon is zo goed als verstopt achter een dik pak grijze wolken! Wat trouwens heel regelmatig is, in Nederland. 'Don't you know them than? They are the Jonas Brothers!' Ik kijk hem verward aan. dan kijk ik naar Anouk. 'Ken jij ene.. Euh.. Jonas Brothers?' zeg ik twijfelend. 'Ja hoor. Dat zijn Disney artiesten weet je wel.. Net zoals die HSM dudes, maar JB maakt wél leuke muziek.' zegt ze blij. Ik knik, en kijk weer terug naar de jongens. Alhoewel Rob meer een man is. Anouk en ik knopen een gesprek met ze aan, en geven e-mails enzo door. en dan is het al weer tijd om naar huis te gaan..
Ik heb nog nooit zoveel gevoeld in de afgelopen twee jaar.

Reacties: