FanFic.nl

Another Granger

9) Sorteren

De deur zwaaide meteen open en David zag een lange, zwartharige heks met een smaragdgroen gewaad. Hij zag meteen dat je haar beter te vriend kon houden. “De eerstejaars, professor Anderling,”� zei Hagrid. “Bedankt, Hagrid. Ik neem het wel over.”� Ze deed de deur wijd open. De hal was zo groot dat hun huis erin gepast zou hebben. De stenen muren werden verlicht door vlammende toortsen, het plafond was zo hoog dat het niet eens zichtbaar was en recht tegenover hen leidde en schitterende marmeren trap naar de bovenverdiepingen. Ze volgden professor Anderling over de hardstenen vloer. Eerst dacht David ze naar de grote dubbele deur moesten waar de rest van de school zat aan het geroezemoes te horen maar professor Anderling ging de eerste voor naar een leeg kamertje dat aan de hal grensde en ze dromden naar binnen. Ze stonden zeer dicht op elkaar gedrukt en iedereen keek nerveus om zich heen. “Welkom op Zweinstein,”� zei professor Anderling. “Zo dadelijk begint het banket om het begin van het nieuwe schooljaar te vieren, maar voor jullie plaatsnemen in de Grote Zaal, worden jullie verdeeld onder verschillende afdelingen. De Indelingsceremonie is belangrijk, want tijdens je verblijf hier fungeert je afdeling min of meer als je familie. Jullie volgen lessen met de rest van de afdeling, slapen op de afdelingsslaapzaal en brengen je vrije tijd door in jullie eigen leerlingenkamer. De vier afdelingen zijn Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw en Zwadderich. Elke afdeling heeft zijn eigen nobele geschiedenis en heeft opmerkelijke heksen en tovenaars voortgebracht. Tijdens jullie verblijf op Zweinstein leveren eventuele triomfen afdelingspunten op en worden bij overtreding van de regels punten afgetrokken. Aan het eind van het schooljaar wordt aan de afdeling met de meeste punten een beker toegekend. Ik hoop dat iedereen zijn of haar afdeling eer zal bewijzen. De Indelingceremonie begint zo, in aanwezigheid van de overige leerlingen en leraren. Ik stel voor dal jullie je een beetje opknappen terwijl jullie wachten.”� Haar blik bleef even op Marcels mantel rusten, die onder zin linkeroor was vastgeknoopt en op de zwarte veeg op Rons neus. “Ik kom jullie halen als we zover zijn,”� zei professor Anderling. “Maak alsjeblieft geen herrie terwijl jullie wachten.”� Ze vertrok. “Hoe verdelen ze ons precies over die afdelingen?”� vroeg Harry zenuwachtig aan Ron. “Een soort test, geloof ik. Fred zei dat het erg pijnlijk is, maar volgens mij hield hij me voor de gek,”� zei Ron die wit weg trok. Een test? Nee, dat kon niet want hoe konden ze dan over eigenschappen als trouw zijn oordelen. David voelden zich redelijk op zijn gemak. Hij moest gewoon zichzelf blijven dan zou het wel goed komen. Niemand zei iets, behalve Hermelien doe de spreuken herhaalde die ze geoefend had terwijl ze zich afvroeg welke ze kon gebruiken. Plotseling hoorde hij een hoop kinderen gillen. “Wat krijgen we…”� Hij hoorde de leerlingen naar adem snakken. Zo’n twintig spoken kwamen door de achtermuur drijven. Ze waren parelachtig wit en doorschijnend en gleden druk pratend door het vertrek. Ze keurden de nieuwelingen geen blik waardig en waren blijkbaar in een heftige discussie verwikkeld. De geest van een kleine dikke monnik zei: “Je moet vergeten en vergeven, zeg ik altijd. We zouden hem nog een kans moeten geven…”� “M’n beste Broeder, we hebben Foppe al meer dan genoeg kansen gegeven. Hij bezorgt ons een slecht reputatie en bovendien is hij niet eens een echt spook. Hé, wat doen jullie hier?”� Een spook met een kanten kraag en een kniebroek zag plotseling de eerstejaars staan. Niemand zei iets. “Nieuwe leerlingen!”� zei de Dikke Monnik, die glimlachend omkeek. “Jullie worden dadelijk ingedeeld, neem ik aan?”� David was een van de weinige die knikte. “Ik hoop jullie terug te zien in Huffelpuf!”� zei de Monnik. “Dat was mijn afdeling.”� “Voorruit, doorzweven!”� zei Anderling pinnig. “De Indelingsceremonie gaat beginnen.”� De spoken zweefden een voor een door de muur. “Ga in de rij staan en volg me,”� zei Anderling tegen de eerstejaars. David ging achter Ron staan. Ze liepen de kamer uit, staken de hal over en gingen door de dubbele deuren de Grote Zaal binnen. De ruimte was prachtig. Hij werd verlicht door duizenden en nog eens duizenden kaarsen, die boven vier lange tafels zweefden waaraan de overige leerlingen zaten. De tafels waren gedekt met glanzende gouden borden en bekers en aan het uiteinde van de zaal stond een lange tafel waaraan de leraren zaten. Professor Anderling liet de eerstejaars halthouden tegenover de andere leerlingen, met de leraren achter zich. De honderden starende gezichten leken net bleke lantaarns in het flakkerende kaarslicht. Hier en daar zaten spoken tussen de leerlingen, dof glanzend als beslagen zilver. Professor Anderling zette zwijgend een kruk met vier poten neer. Op de kruk legde ze een puntige tovenaarshoed, die gerafeld en ontzettend smerig was en vol opgenaaide stukken zat. David had het gevoel dat de hoed iets met de ceremonie te maken had want alle leerlingen staarden zwijgend naar de hoed. De hoed bewoog een beetje. Een scheur bij de rand ging open, net als een mond en de hoed begon te zingen over de afdelingen en de stichters van Zweinstein. Toen de hoed klaar was barstte de zaal in spontaan applaus uit. De hoed boog naar de vier tafels en verroerde zich niet meer. “Dus we hoeven alleen die hoed op te zetten!”� fluisterde Ron tegen Harry en David. “Ik vermoord Fred! Hij zei dat we met een trol moesten vechten.”� David glimlachte breed Ron werd nogal wat wijsgemaakte door zijn de tweelingbroers Fred en George. Professor Anderling stapte naar voren, met een rol perkament in haar hand. “Als ik je naam zeg, zetten jullie de hoed op en gaan op het krukje zitten om ingedeeld te worden,”� zei ze. David hoorde de rest niet meer hij keek omhoog naar het fluweelachtig zwart plafond, dat bezaaid was met sterren. Het was zo betoverd dat het op de buitenlucht leek. Dat had Hermelien hem verteld. “Griffel, David!”� hoorde hij Anderling zeggen. Hij liep naar het kurkje en ging erop zitten. De hoed zakte voor zijn ogen. Hij staarde naar de donkere binnenkant van de hoed. “Hmmm,”� zei een stemmetje in zijn oor. “David Griffel? Griffel David? Mmm…ah. De uitzondering… veel moed… ook zeer trouw aan zijn vrienden… een prima stel hersens… moeilijk… waar in te delen?”�

Reacties: