Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » ninety two
just a movie
ninety two
Gisteren hadden we de videoclip helemaal opgenomen. Bij het eerste gedeelte dat Lyam en ik zongen stond er een raam tussen ons in. We moesten doen alsof dat een muur was en dat we elkaar niet zagen. Ik had een wit zomerjurkje aan, met hoge hakken en een bruine riem. Mijn haren waren gestijld en ik had rode lippenstift op. Janice was trouwens een dag eerder teruggekomen zodat ze mee kon helpen met de videoclip.
'Ik zei toch dat je ooit rode lippenstift zou dragen.' had ze lachend gezegd. Ik had maar wat gegromd, maar ik vond het zelf ook wel grappig. Lyam had een gebloemde zwembroek en een wit hemd. Hij had geen schoenen aan. Dit gedeelte was enorm lachwekkend maar na zes keer proberen stond het er goed op. Bij het refrein zaten we allemaal in een busje en deden we alsof we met de radio meezongen. Ik droeg een bruine broek, een gebloemd hemdje en van die gladiatorschoenengevalletjes. Mijn make-up was natuurlijk. De jongens droegen allemaal een spijkerbroek, sneakers en een leuk shirt. Bij Alex' solo stond hij op een kerktrap terwijl het donker was zodat je de sterren zag. Het was de bedoeling dat de sterren zo werden bewerkt dat je mijn ogen erin kon herkennen. Daarna moest ik zingen. Ik droog een soort van pyjama, een short met een t-shirt. Tenminste, ik vond het een pyjama. Mijn haar was helemaal getoupeerd en achter de camera was kerstverlichting opgehangen zodat er een boel lichtjes in mijn ogen te zien waren. Ik zong mijn stukje en Alex liep de kerk in. Toen Edward en ik samen zongen zaten we in de speeltuin. We moesten tikkertje spelen. Onze zangkunsten zouden er dan bij gemonteerd worden. Ik droeg zwarte, kniehoge laarzen, een spijkerbroek en een leuk shirtje. Edward droeg een spijkerbroek en een shirt van Bart Simpson. Daarna kwam het rapstukje. Martin en ik stonden naast elkaar in een winkelcentrum. Martin en ik droegen allebei een joggingbroek, een pet, adidas sneakers en een shirt met een vestje. Ik had zo'n college gevalletje en Martin een oversized zwart vest. Dat was nog het leukste. We stonden daar op ons gemakje te rappen terwijl iedereen gewoon langsliep. Daarna waren we klaar geweest en mochten we naar huis. Om tien uur 's avonds kwamen we pas thuis. Overmorgen zouden we het eindresultaat zien. Ik was erg benieuwd hoe het geworden was. Maar vandaag kon ik er niet echt over nadenken. Lyam was er niet bij met zijn gedachten. De hele dag niet. Hij was enorm down. Ik had zelfs gezien dat hij op het punt stond om in huilen uit te barsten. Om half zeven wenste hij ons welterusten en hij ging naar bed.
'Wat is er met Lyam aan de hand?' vroeg Phoebe aan mij. Ik kon geen antwoord geven want ik wist het niet. Gelukkig gaf Martin antwoord.
'Het is vandaag drie en twintig oktober. De dag dat Maya stierf.' Ik bleef vijf seconden zitten. Toen rende ik naar Lyam toe. Ik vond hem terwijl hij huilend in bed lag. Ik ging meteen naast hem leggen en trok hem in mijn armen. Het was zo'n raar gevoel. Normaal was het altijd andersom. Hij was altijd de trooster geweest. Ik was nooit zo goed geweest in mensen troosten maar nu leek ik niets fouts te doen.
'Waarom heb je niks verteld?' vroeg ik vriendelijk, maar niet beschuldigend.
'Ik kon het niet. Ik dacht dat ik haar dood wel geaccepteerd had maar dat is dus niet zo. Het is zo moeilijk zonder haar!' fluisterde Lyam schor.
'Ik denk dat ik het begrijp. Maar waarom ben je dan niet naar haar toe gegaan?'
'Omdat ik niet durfde.' Lyams stem was nu minder dan fluisteren. Het leek meer op het geluid dat de wind maakt. Dat was niets voor Lyam. Die kon zo ongeveer niet zacht praten.
'Dan gaan we nu toch? Ik bel Henk wel even, goed?' Lyam knikte. Ik liet hem los en belde Henk.
'Henk, ik weet dat het laat is, maar Lyam moet naar het graf van zijn zusje toe.'
'Ik kom eraan.' zei Henk en hij hing op. Ik kreeg een warm gevoel. Wat was het fijn om zo'n vriend te hebben. Anders had ik de jongens moeten vragen. Ik had geen rijbewijs. Dat had je in Londen niet nodig, het metrostelsel was goed genoeg. Lyam was niet in staat om auto te rijden. Ik pakte een tas, gooide daar mijn sleutels, mobiel en een boel papieren zakdoekjes in en trok Lyam overeind. Ik duwde hem naar de gang en gaf hem zijn jas. Op dat moment sms'te Henk om te laten weten dat hij er was.
'Wij zijn weg!' schreeuwde ik richting de woonkamer.
'Succes!' hoorde ik iedereen terugroepen. Ik trok snel mijn jas aan, deed een sjaal om en duwde Lyam naar buiten. Gelukkig stond er geen paparazzi of fans. Dat had Lyam waarschijnlijk niet getrokken. Ik zette hem in de auto van Henk neer en gooide de deur dicht. Toen ging ik zelf zitten. Lyam had zelf zijn gordel omgedaan en hij had Henk het adres al gegeven.
'Vol gas Henk. We moeten er voor middernacht zijn. Het liefst rond negen uur. Dan is het nog licht. Ik loop niet graag in het donker rond op een kerkhof. Ook al heb ik dan twee stoere kerels bij me.' Lyam glimlachte een beetje. Het was misschien een procent van zijn normale glimlach, maar het was beter dan niets. Henk trapte het gaspedaal in en we scheurden weg.
Reacties:
dit is echt zielig!
echt waar ik moet bijna huilen!