FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Te laat

“Hé schoonheid.”� Hij glimlachte zijn witte rij tanden voor de zoveelste keer bloot.
Wat was dat gevoel in mijn buik? Waarom begonnen mijn handen te zweten en maakte mijn hart een sprongetje in mijn borstkas? Waarom borrelde de behoefte om hem om de hals te vliegen in mijn op?
Ik moest niet blij om zijn komst zijn. Hij verdiende een klap.
Pats.
Recht in zijn gezicht.
Zijn twee handen schoten tegelijk naar de wang waar ik hem geraakt had. Er begon zich een langzaam maar zeker een rode vlek op zijn wang te vormen. Hij keek me tussen zijn wimpers door gekwetst aan. Zijn verdiende loon.
Woedend draaide ik me een andere kant op en ik wilde weglopen maar hij greep me vast aan mijn linkerarm.
“Laat me los, Coliss. Laat. Me. LOS!”�
“Nee”� fluisterde hij.
Ik stond op het punt om het op een gillen te zetten toen hij, nu harder, herhaalde:
“Nee! Ik moet het uitleggen.”�
“Er valt niets uit te leggen.”� gromde ik.
Zijn sterke armen duwden me om te gaan zitten op de plastic stoel van de toiletdame.
“Luister.”�
Ik maakte bezwaar maar hij legde zijn wijsvinger op mijn lippen en keek me indringend aan.
“Toen ik je voor de eerste keer ontmoette voor het Archief maakte je iets in me los. Ik was door jou en je roekeloze vastberadenheid gecharmeerd. Mijn hulp was het minste wat ik je kon bieden.”�
Hij zakte door zijn hurken. Onze ogen waren op gelijke hoogte en vluchtig wendde ik de mijne af. De nieuwsgierigheid won het.
“Liefde op het eerste gezicht zou ik het willen noemen maar die woorden sprak ik niet uit. Ze klonken te definitief. En, zoals we allemaal weten, maakt zelfs de liefde fouten. Ik kende je nog maar één dag en je was me al zo ongelofelijk dierbaar dat die passie mij afschrikte. Angstvallig hield ik mijn gevoelens gevangen. Ik heb je wel geholpen. Ik heb je wel beschermd. Ik heb met je meegeleefd toen je het dossier van je familie vond maar toen ik in de verte de bewakers hoorde stommelen, schrok ik. Ik word gezocht door het Capitool. Op mijn hoofd staat een enorme prijs. Als ze mij zouden betrappen in zo’n kwetsbare positie, met jou erbij, zouden ze me meenemen, opsluiten en ik zou ten dode opgeschreven zijn. Die dag besefte ik nog niet volledig hoeveel je voor mij betekende. Ik had het te ver weggestopt. Ik dacht dat mijn eigen leven me nog dierbaarder was dus ik vluchtte. Jij werd tenslotte niet gezocht. Maar daar kwam ik lelijk op terug. Spijt scheurde me open en liet me tot de dag van vandaag schuld bloeden. Ik heb spijt, Charte.
Heel erg.
Ik wil je terug.”�
Mijn borstkas schokte onregelmatig op en neer. Ik haalde onregelmatig adem en snikte zonder te huilen.
“Ik kon wel dood zijn geweest!”� barstte ik uit.
“Sterker nog, ik zou dood zijn geweest als mevrouw Dakote mijn niet was komen redden. Ik heb mijn leven aan haar te danken! Besef je dat wel? Als het aan jou had gelegen, was ik DOOD! Weg! En Trelb...”�
Mijn bloed raasde door mijn lichaam en ik haalde gierend adem.
“En Trelb had nooit de waarheid geweten over mijn ouders. Begrijp me niet verkeerd, Coliss, ik vond je aardig, charmant en, hemel, wat heb je prachtige tanden. Ik voelde hetzelfde voor jou als jij voor mij. Maar je hebt me in de steek gelaten op het moment dat ik je het meest nodig had.”�
Ik zuchtte diep en maande mezelf om tot rust te komen.
“Ooit op een dag in de verre toekomst, als ik een gelukkig leven leid met mijn man en kinderen, zal ik je misschien vergeven. Ja, ooit zal ik je kunnen vergeven. Maar je terugnemen? Nee. Je eigen leven redden is een logische beslissing, ik begrijp je daden, maar je wint er niemands hart mee behalve dat van jezelf.
Je bent te laat.
Veel te laat.
Vaarwel Coliss. ”�
Ik stond op en nu was ik degene die hem vastpakte.
Ik zoende hem op zijn mond.
Kort.
Vluchtig.
Net als de kus op het dak. Onze geschiedenis had anders kunnen lopen en dan had ik van hem kunnen houden. Met heel mijn hart. Maar onze geschiedenis is niet anders verlopen. Het ging op deze manier. Laten we de gevolgen dan ook maar niet anders maken.
Het is goed zo.
Een brok in mijn keel ontstond. Ik slikte moeilijk. Ik zou hem missen. Coliss. De jongen met de stralende lach.
Ik draaide me resoluut om en beende nog verder de gang door. Een deur met een bordje ving mijn oog:

De klink lag koud in mijn hand en behoedzaam zette ik de deur op een kier. Nog een keer keek ik achterom.
Coliss zat met zijn handen in zijn haar en verslagen tuurde hij naar de grond terwijl hij daar op de plastic stoel zat. Zijn lichaam schokte en hij huilde zonder tranen. Mijn hart brak.
Maar ik moest nu sterk zijn.
Voor Trelb.
Maar vooral voor mezelf.

Reacties: