FanFic.nl

FBI: The Brokenhearted One

Chapter 3: The Deal

Het was maandagochtend en Janelle kwam fluitend het bureau binnen. Ze was blij, want vanaf vandaag mocht ze eindelijk officieel beginnen. Dat ze al.jaren ervaring had bij CIA vond Carl niet genoeg redenen om haar gelijk aan het werk te laten.
'Hallo, jongens.' zei ze, en ze legde haar tas neer op de grond. Niemand gaf antwoord, want blijkbaar vertelde Winston iets heel interessants. Het ging dus over voetbal of seks, dacht Janelle met een bitterzoete glimlach. Aangezien dat het enige was wat mannen interesseerde. Janelle ging.even een Latte Macchiato halen en leunde tegen een tafel achter Winston. Ze dronk rustig haar koffie terwijl ze meeluisterde naar wat Winston te vertellen had. '...En het vlees was zó zacht en mals... O! En het toetje! Dat was helemaal geweldig.'
'Hoe heet dat restaurant?' vroeg Matt geïnteresseerd. 
'Los Gardenias.' antwoordde Winston.
'O, dat restaurant ken ik.' zei Janelle, en inneens was iedereen wel één en al oor. 'Geweldig eten daar.'
'Ja dat mag ook wel voor het geld dat je ervoor betaald.' zei Dave en hij wreef met zijn hand over zijn kale hoofd.
'Ja, het is niet bepaald goedkoop, nee.' zei Janelle.
'Hoe duur?' vroeg Matt.
'Extreem duur.' antwoordde Janelle.
Matt zuchtte, en plotseling kreeg Janelle een idee.
'Wat dachten jullie jongens van een deal?' vroeg ze.
'Hit me.' zei Matt met een nieuwsgierige blik.
'Die zaak waar jij en Dave vorige week aan werkten is afgerond, toch?' vroeg ze.
'Yep.' zei Dave.
'Oké, hier komt-ie: Degene die het beste resultaat levert bij de eerstvolgende grote zaak word getrakteerd door de rest van het team op een gratis diner bij Los Gardenias.'
Matt wreef bedachtzaam ovef zijn kaak en ook Dave en Winston dachten na.
'Ik doe niet mee.' zei Winston. 'Maar ik ga wel mee naar het restaurant.'
'Maar Carl gaat ons niet allemaal op één zaak zetten.' merkte Matt op.
'Daarom zeg ik ook "grote" zaak, een zaak die zo bizar is dat hij niet anders kan.'
'Wie kiest de winnaar?' vroeg Matt.
'Carl.' zei Janelle.
'Maar...' begon Dave.
'O, kom op! Eerst zitten jullie een half uur te zwijmelen en nu jullie een kans maken op een gratis maaltijd bij Los Gardenias zitten jullie allemaal te aarzelen.'
Matt lachtw.'Dat is het niet. Het is alleen... Carl is erg serieus. Hij doet niet graag mee met dit soort spelletjez.'
'Het is ook serieus!' zei Janelle.
Dave lachte schamper. 'Probeer hem maar over te halen.'
Janelle voelde zich uitgedaagd. Daar hield ze wel van. 'Prima!' zei ze, en ze liep richting Carls kantoor. 
Ze klopte op de deur en hoorde even later: 'Binnen.'
Ze deed de deur open, en zag een bezweette Carl zitten. Zijn voorhoofd glom, zijn wangen vuurrood, en zijn bureau net het paradijs... Voor papiereneters dan. 'Is het belangrijk?' vroeg hij met een gestresste stem. Aan zijn blik kon ze zien dat de man niet ver verwijderd was van een burn-out.
Janelle slikte. 'Ja...'
Hij schoof zijn papieren opzij, en wees op de stoel tegenover hem.
Ze ging zitten met haar ene been over de andere en begon te vertellen. 'Nou... Kent u het restaurant Los Gardenias? Het blijkt erg hoge kwaliteit eten te verkopen.'
Carl keek haar verveeld aan. 'Ja...? Ik denk dat ik het wel ken, ja.'
'Nou, de jongens en ik hebben een deal gesloten...'
Carl trok zijn wenkbrauwen op. 'Een deal?' hij keek haar aan alsof hij haar elk moment kon vragen om zijn tijd niet te verdoen. 
'Ja, een deal.' zei Janelle. 'De deal was dus: degene die het beste resultaat levert bij de eerstvolgende grote zaak word getrakteerd door het rest van de team op ern gratis maaltijd bij Los Gardenias.'
Carl keek haar aan alsof hij haar elk moment zou uitlachen. Toen hij na een minuut of twee nog niets zei voegde ze er wat aan toe: 'Mijn vraag aan u is dus: Wilt u de winnaar kiezen?'
Hij staarde haar een lange tijd aan en zei toen: 'Je wil dat ik de winnaar kies van jullie... Spelletje?' 
Janelle slikte opnieuw. 'Ja.'
Hij keek haar weer minutenlang uitdrukkingsloos aan, en Janelle vond het vreselijk om toe te geven maar Carl had een erg intimiderende blik.
'Als de jongens zo'n grote beloning kringen raken ze vast erg gemotiveerd om hun best te doen.' zei ze, en dat leek de doorslag te geven.
Carl knikte langzaam. 'Oké, is goed. Ik kies jullie winnaartje.'
Ze glimalachte haar witte tanden bloot. 'Bedankt.' zei ze.
Ze liep naar de deur maar Carl riep haar terug.
'Ja?' zei Janelle.
'Mag ik... Misschien ook mee?' vroeg Carl. Ze zag dat hij zijn best deed om.proffesioneel te klinken, maar ze.kon horen dat hij zich nogal ongemakkelijk voelde toen hij dat vroeg. 
'U wilt meedoen met een onderdeel van ons... Spelletje?' ze gebruikte dezelfse kleinerende term die hij gebruikt had voor hun deal.
Hij knikte wn bewoog een beetje.ongemakkelijk op zijn stoel. 'Ja.' 
De rollen waren omgedraaid en Janelle vond dat wel leuk. Ze staarde hem - net zoals hij eerder had gedaan - uitdrukkingsloos aan, en zag hem met de seconde ongemakkelijker worden.
'Ja, natuurlijk.' zei.ze uiteindelijk, en ze deed de deur achter zich dicht. Janelle liep naar de werkruimte, en net voor ze wat wilde zeggen trok Dave zijn mond open.
'Laat me raden wat hij zei: Latina, als je wilt dealen moet je in de sloppenwijken in LA zijn, niet bij de FBI.'
Er verscheen een halve glimlach op haar gezicht. 'Niet alle latins zijn drugsdealers.' zei Janelle.
'Weet ij toch, maar Carl denkt daar anders over.'
'Wat deed hij precies? Lachte hij je vierkant uit of keek hij je aan met de "eeuwige blik"?' proestte Matt.
'Nee, en nee.' zei Janelle. 'Hij zei ja.'
'No way!' zei Winston.
'Tenzij je hem eraan hent herinnerd dat je houd van een man bovenop je.'Matt, Dave, en Winston barstten in lachen uit. 
'Hilarisch, jongens.' zei Janelle. 'Ik heb helemaal niets in die richting gezegd en ik heb helemaal niets uitgetrokken. Ik ben gewoon een betere overtuigende spreker dan jullie, en het feit dat jullie na zoveel jaren voor Carl werken niet eens zoiets kleins voor elkaar kunnen krijgen onderstreept dat alleen maar.' Janelle deed haar armen over elkaar en glimlachte tevreden.
Matt Dave snoven tegelijkertijd.
'Als Carl op mannen viel en ik mijn shirt uit zou doen, zou hij ook ja zeggen.' zei Matt spottend.
'Correctie: Als Carl op mannen viel en jij je shirt uit zou doen, dan zou hij een hartverzakking krijgen.'
Dave en Winston barstten in onderdrukt lachen uit.
'Ik ben in vorm hoor!' riep Matt.
'Ja, in de vorm van een enorme marshmallow bedoel je zeker.' lachte Janelle.
'She burned you pretty bad, man.' grapte Dave.
Hij snoof. 'Jullie zijn gewoon jaloers op mijn geweldige sixpack.'
Janelle lachte. 'Oké, je bent best wel slank, maar jij kan nóóit een sixpack hebben.'
'Toch wel.' blufte Matt.
'Oké, bewijs het. Trek je shirt uit en spring een paar keer op en neer.'
'Nee...' zei Matthew. 
'Oh, laat me raden je "sixpack"' Janelle.maakte aanhalingstekens in de lucht. '...heeft last van de zwaartekracht?' Dave, Janelle en Winston barstten in lachen uit. Matt kon het niet laten, en deed ook mee.
***
Carl stond in de deuropening. "McGrath, Griffin, Bradley en O'Loughlin? Naar mijn kantoor.'
De vier liepen nog een beetje melig zijn kantoor binnen, en Carl begon te vertellen. 'Er is een half uur geleden een man aangehouden op de N-107 wegens vreemd rijgedrag. De agenten kwamen uiteindelijk tot de conclisie dat de man niet onder invloed was, maar de man kwam nogal verdacht over dus besloten de agenten om zijn auto te doorzoeken. Ze hebben toen een opmerkelijke vondst gedaan en vonden dit meer een zaak voor de FBI.' 
Toen Carl klaar was bleef iedereen hem nog aangapen. 'Waar wachten jullie op? Er naar toe!' riep hij.
Tegelikertijd realiseerde iedereen zich dat de weddenschap was begonnen en ze gristten allemaal hun sleutels van de bureau en renden naar de parkeergarage. Janelle was als eerste beneden, maar vertrok als laatste. Ze maakte zich geen zorgen daarover want ze kende een korte weg. Ze scheurde even later ook weg, en nam een andere afslag dan iedereen had gedaan. Ze kwam terecht op een - voor de meesten - onbekende weg, en terwijl de wind een spelletje speelde met haar ravenzwarte haar, kwam ze erachter dat de weg doodliep. Ze vloekte in het Spaans, en keerde toen om. Als laatste kwam ze aanrijden op het plaatsdelict en ze zag dat de baas vanaf een afstandje stond te kijken naar hoe Matt en Dave een hevig tegenstribbelende man aanhielden. Hij stond met zijn rug naar me toe. Ze liep naar Carl toe.
'Wat hebben ze gevonden in zijn auto?' vroeg ze.
'Stukken van een lijk. Een vrouw.' zei hij. 
Janelle keek hem met wijdopengesperde ogen aan. 'Dat zie je ook niet iedere dag.'
'Aha, ik wist het...' zei Carl.
De man die aangehouden was draaide zich om.
'Een latino, natuurlijk.'
Janelle fronsde. 'Hoezo "natuurlijk"?' 
'Het zijn altijd latino's die drugs vervoeren. Natuurlijk was het een latino die dit lijk rondsleepte.'
Janelle hield zich in om niets te.zeggen.maar ze kon het uiteindelijk toch niet laten.
'Ik ben Latina. Pas op hoor! Sttaks steel ik je huissleutels, steel ik je flatscreen-tv en verkoop ik hem om aan mijn dagelijkse dosis cocaïne te komen.'
Carl begreep de hint, en kleurde langzaam rood. 'Zo bedoelde ik het niet... Jij bent... Ik bedoel... Je bent een vrouw... Nee... Sorry.'
Janelle schudde haar hoofd. 'Nee joh, je bent al zo lekker bezig, ga vooral verder.'
Dave had gelijk. Carl dacht echt dat alle Latins dealers waren. Matt zwaaide triomfantelijk vanaf een afstandje maar Janelle was zo in gedachten verzonken dat ze geen antwoord gaf. Carl zei een tijdje niks, en de stilte die tussen hen hing was ongemakkelijk.
'Ik vermoed dat het om kannibalisme gaat. Het lijk is pas gestorven.' zei Carl om de stilte te verbreken.
'Is dat niet dat je mensenvlees eet omdat je denkt dat je anders niet overleefd?' vroeg ze.
'Juist, sommigen denken zelfs dat als ze geen mensenvlees eten God de gehele mensheid doet uitsterven.' zei Carl. 'Kannibalisme gaat vaak samen met.schizofrenie en persoonlijkheidsstoornissen.'
'Bizar.' zei Janelle en ze rilde. 
Terwijl de rest naar hun auto liep om terug te gaan naar het bureau, ging Janelle nog even foto's maken van het lijk. Even later reed ook zij terug naar het bureau, en ze zag dat.Winston achterover leunde op zijn stoel en naar de camerabeelden van de verhoorkamer staarde. De man die net was opgepakt keek met wijdopengesperde ogen naar Dave en Matthew, en sprak langzaam. Alsof hij over letterlijk elk woord nadacht voor hij het zei. 'Wat was je van plan met die doos?' vroeg Dave en hij ging tegenover de man zitten. 
'Niets.' zei de man simpelweg.
Janelle keek lachend naar de camerabeelden. 'Als ze zo doorgaan zijn ze morgen nog niet klaar.' zei Janelle spottend. 'Hebben ze de man opgezocht in het systeem voor ze met hem naar de verhoorkamer renden?'
'Nope.' zei Winston.
'Amateurs.' zei Janelle.
'Jij denkt dat je het beter kan?' vroeg Winston.
'Ik wéét dat ik het beter kan. Die twee dames daar...' ze wees naar de camera, en bedoelde Matt en Dave, 'verhoren die man veel te zacht.'
Janelle stond op, draaide de stoel om en ging naast Winston achter de.compiter zitten. Ze schoof het toetsenbord naar zich toe. 'Hebben ze zijn naam al?' vroeg Janelle.
'Ja, Jorge Agulhas.' zei Winston.
Janelle tikte de naam in. 'Geen strafblad.' zei ze met één opgetroklen wenkbrauw.
'Niet?' zei Winston, en hij boog zich voorover.
Janelle zocht verder en vond een foto van zijn bruiloft via facebook. Ze printte de foto uit en zette hem bij de foto's die ze had van het lijk dat hij in zijn auto had. Ze kwam tot npg een ontdekking. 'Moet je kijken! Zijn vrouw is een paar maanden geleden gestorven aan kanker... Hij is nu alleenstaande vader van zijn dochter van vier.' Janelle keek weer naar de camerabeelden.
'Ik vraag het nog één keer: Wat was je van plan met die doos?' vroeg Dave en hij verhief zijn stem een beetje. 
Jorge zei nog steeds niets en keek de mannen haast geamuseerd aan. 'Jullie kunnen uren doorgaan, maar ik zeg niets. Echt niet.' zei de man lachend. Matt stond op en ging met zijn - vergeleken met Dave's gespierde postuur - miezerige lichaamsbouw voor Jorge staan.
'Nee, nee, nee...' jammerde Janelle dramatisch en rende naar de verhoorkamer voordat ook Mí¡tt zich zou vernederen. Ze deed de deur van de verhoorkamer wijopen en sleepte Dave enn Matt eruit.
'What the fuck is er mis met jullie vandaag?' vroeg Janelle met een diepe frons op haar gezicht voor ze in lachen uitbarstte. 'Jullie verhoren die gast alsof het de heilige Ghandi is!'
Matt lachte spottend. Duidelik nog geïrriteerd door Jorge. 'O, en superwoman denkt wel iets uit hem te kunnen krijgen?' zei Matt. 'Die gast zwijgt als het graf.'
'Nou, "superwoman" heeft meer testosteron dan jij en Dave bij elkaar. Ik vraag Carl zou of hij me de nummers van jullie moeders wil geven. Eens kijken of het mogelijk is om jullie ballen hiernaartoe te sturen.'
Janelle hoorde Jorge lachen vanuit de verhoorkamer. 'Ze heeft jullie wel gedist.'
'Na-ah.' zei ze, en ze verscheen in de deuropening. 'Ga nu maar niet doen alsof je bij mijn team hoort. Wij hebben namelijk niets gemeen. Jij stopt mensen in dozen.'
Ze deed de deur achter zich dicht en liep verder naar binnen. 
'Ga jij nu ook een poging wa-' begon Jorge.
'Mond dicht!' riep Janelle en Jorge zweeg abrupt. 'Heb ik gezegd dat je je mond open mocht trekken?!'
Ze ging tegenover hem zitten en zette de foto's van het lijk naast elkaar op tafel.
'Waarom moet ik dit zien?' vroeg hij met een blik vol afschuw.
'Een vraag als: Waarom rijd ik hiermee rond in mijn auto? Verwachtte ik, maar goed. Bekijk die foto's maar aandachtig.' zei Janelle en het was even stil terwijl Jorge de foto's één voor één bekeek.
'Kende je die vrouw?' vroeg Janelle na een tijdje. 
'Nee.' zei Jorge, en aangezien er geen één spiertje vertrok op zijn gezicht wist ze dat hij de waarheid sprak.
'Stel eens...' begon Janelle en ze stond op. Ze begon langzaam rondjes te lopen, en kruiste haar armen. '...Dat je die vrouw wel kende... Je ontmoet haar, leert haar kennen...'
Het geluid van Janelle's hakken op de betonnen vloer maakten Jorge duidelijk zenuwachtig. '...Trouwt met haar... Krijgt een prachtige dochter...' Jorge kreeg door over wie Janelle het had en sloeg zijn blik af. Ze bleef rondjes lopen. '...Maar dan...' Janelle stond abrupt stil. '...Word ze ziek...' zei Janelle met een steeds zachter wordende stem terwijl ze zich steeds meer naar hem toe boog. '...Krijgt kanker...' ze gooide de trouwfoto op tafel.
'HOU OP!' zei Jorge, hij draaide zijn gezicht weer naar Janelle toe en ze zag dat zijn ogen rood en betraand waren. 'Jij. Weet. Niks. Over. Sarah.' zei hij met een doodse stem.
'Nee, dat klopt.' zei Janelle. 'Maar ik kan, en ga ervanuit dat ze vast niet trots op je zou zijn als ze zag wat je hebt gedaan.'
Joege wendde zijn blik weer af, en keek naar beneden. Hij leek beschaamd. 'En je dochter... Die kan je vast ook geen number one dad noemen.'
Dat was de druppel, want Jorge barstte in tranen uit. Janelle ging tegenover hem zitten, en wachtte tot hij wat ging zeggen. 'Ik had geld nodig. Ik ben mijn vrouw kwijtgeraakt, mijn baan, en nu word er gedreigd met dat ze mij en mijn dochter het huis uit willen gooien!' snikte hij.
'Dus ga je lijken in dozen stoppen en ermee rondrijden? Wat dacht je van een baan?!'
'Ik heb geprobeerd om aan een baan te komen! Ik heb tientallen sollicitatiegesprekken achter de rug en ik heb tientallen sollicitatieformulieren ingevuld! Niemand wilde me aannemen! Ik was wanhopig, en toen vertelde een man mij over een gast die mensen dozen laat vervoeren voor belachelijk veel geld...'
Janelle onderbrak hem. 'Wie vertelde jou dat?'
'De eigenaar van Jay's lampenwinkel. Ik ga ervan uit dat hij Jay heet.'
Janelle knikte. 'Schrijf het addres op van die winkel.' ze gaf hem een blaadje en een pen, en hij noteerde het.
Jorge ging verder met vertellen. 'Dus Jay kende de man die mensen betaalde om dozen te brengen. Jay maakte een afspraak met hem, en regelde die vriend van hem gaf de doos aan me. Ik moest rijden naar LA en daarna Jay bellen. Jay zou dan die vriend van hem bellen en vragen naar verdere instructies. Die gaf hij weer door aan mij.'
'Wat waren die instructies?' vroeg Janelle.
'De enige instructie die ik had gekregen was dat ik naar het centrum van LA moest rijden. Toen ik onderweg was, werd ik opgepakt.'
'Je weet dus niet wat je moest doen met de doos?'
'Nee, ik heb echt geen idee.' hij sprak de waarheid. Janelle zag het.
Ze pakte het blaadje waar Jorge op geschreven had en liep naar de deur. 
'Ga je weg?'
'Ja.' antwoordde Janelle.
'Wat gebeurt er nu met mij en mijn dochter?' vroeg hij.
'Dat is niet aan mij.' zei Janelle, en ze liep weg.

Reacties: