FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [1]

‘Calli! Waar zit ze nu weer? Calliope! De auto wacht, je bent al te laat! Calli, antwoordt!’
Ik lig bewegingloos op mijn buik onder mijn bed en negeer de stem van mijn vader. Als ik nog een halfuurtje tegen de muur blijf liggen en heel stil adem, vergeet hij me misschien. Voorzichtig blaas ik mijn paarse bles uit mijn ogen maar ze valt meteen terug. Ik krijg het op m’n heupen van dat kapsel, maar de styliste is baas.
Mijn deur zwaait open en ik zie twee voeten over het tapijt dribbelen. Platte zwarte schoenen en een donkere broek. Bruno, mijn ‘babysit’. Hij is eigenlijk mijn bodyguard, maar tegelijk is hij ook mijn oppas en mijn enige vriend. Ik zie zijn voeten stilhouden voor mijn bed, dan zakt hij op zijn knieën en zijn gezicht verschijnt in beeld.
‘Gevonden,’ glimlacht hij, maar ik lach niet terug. Zijn gezicht wordt zachter. Voor een bodyguard heeft hij een hoog knuffelgehalte. Een teddybeer in grizzly-formaat.
‘Calli, we moeten echt gaan nu. Je krijgt problemen met de tv-zender als je weer te laat komt voor een liveshow.’
‘Make me care,’ mompel ik en ik druk mijn gezicht in mijn dikke tapijt.
‘Kom nou Calli. Je vader staat op ontploffen.’ Ik zucht en rol me onder het bed vandaan, krabbel overeind en laat me op de matras vallen.
‘Ik kom zo, Bruno. Laat me nog even.’ Bruno sluit de deur achter zich. Ik sta op en bekijk mezelf in de spiegel.
Zwartgeverfd haar met een paarse bles en felroze highlights. Om de paar maand krijg ik ‘groot onderhoud’ van styliste Sylvia en dan is m’n haar weer helemaal anders. Identiteitscrisis? Nee hoor.
Mijn ogen zijn ook niet mijn eigen creatie. Smokey eyes met felroze en paarse accenten, te perfect om zelf te zijn gedaan. En allerlei poedertjes en smeerseltjes om te verbergen dat ik geen perfecte huid heb. Want alleen perfectie verkoopt.
Een paars shirt met een gescheurde hals en een zwart topje met een opvallende print eroverheen. De boord van een felroze topje komt er onderuit en ligt over een zwarte skinny. Aan mijn voeten één roze en één paarse allstar. Alles is zo gemaakt, zo onnatuurlijk. Miljoenen meisjes spiegelen zich aan mij, en het enige wat ik wil is er normaal mogen uitzien, normaal mogen zijn. Dat daar in die spiegel, ben ik niet. Ik ben niet dat kant-en-klare prinsesje uit de tijdschriften, met altijd de hipste kleren en de nieuwste stijlen, altijd perfect opgemaakt en met de juiste accessoires bij de juiste outfit.
Het enige wat echt is aan deze pose, is het instrument dat het plaatje af maakt. Mijn gitaar. En tegelijk is dat instrument ook mijn vloek. Ik ben een wereldberoemd rocksterretje, een eenzame spotlight met een onbekende band achter me. Door mijn gitaar en mijn stem en mijn songs ben ik in deze wereld terecht gekomen. En door mijn vader, die tegelijk mijn manager is. Fun.
Showbizz is een kutwereld. De eerste maanden vond ik het geweldig, maar nu… De constante aandacht, de stress, het heen-en-weer rennen, het wordt een eindeloze dreun waar je niet meer aan kunt ontsnappen, tot je afgestompt raakt en voor eeuwig een deel wordt van dat zielloze universum van koude glitter, oppervlakkigheid en eenzaamheid. It’s lonely at the top? Honey, you have no idea…
Ik sla mijn koptelefoon om mijn hals en loop naar de gang, de trap af, naar de voordeur, waar mijn vader annex manager nerveus aan zijn kleren staat te plukken.
‘Werd tijd,’ zegt hij kort en loopt de deur uit, naar de wachtende limousine. Ik heb een hekel aan die opzichtige auto, maar ik loop toch achter hem aan. Bruno houdt de deur voor me open en legt een hand op mijn hoofd zodat ik me niet kan stoten bij het instappen. Dan gaat hij naast me zitten.
Aan het hekken staan er zoals steeds een paar fans. Ik tel er tien, vijftien, en stop dan met tellen. Ze gillen als het hekken geruisloos open glijdt en ze door de bewakers achteruit worden gedrongen om de wagen door te laten. Één meisje tikt met haar knokkels op het raampje en ik sluit mijn ogen. Laat me alsjeblieft eens één dag met rust.
De limousine zoeft weg en ik zak onderuit. Ik ben Skitt, ik ben een rockster, en mijn droom is een normaal leven kunnen leiden.

Reacties: