FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

One

‘Jongen.’ Mijn moeder liep de kamer binnen, bracht een zacht parfum van bloemen met zich mee. Ze kwam naast me staan en haalde een hand door mijn pas gewassen haren. Ik keek op en glimlachte, herhaalde mijn bedenkingen. ‘Een synoniem voor jongen, 6 letters horizontaal en het eindigt met een n’, zei ik en keek op naar haar. ‘Een varken,’ glimlachte ze, ‘en je broer is er het levende bewijs van’, en liep lachend door naar de zitkamer. Ik grinnikte en tikte met de achterkant van het potlood op de tafel, hoorde hoe mijn moeder de radio aanzette en sloeg de krant weer dicht. Kruiswoordraadsels waren niet mijn ding, maar ze hielpen wel om de tijd te doden. Op z’n minst kon ik mezelf even bezighouden. Ik stond op en schoof de stoel achter me weer tegen de tafel aan, wierp even een blik op de klok en ja, toen schrok ik dat het al zo laat was. Blijkbaar was ik door al die hersenbrekers de tijd toch wel wat uit het oog verloren. Het uur was gevlogen. ‘Ik ga me klaarmaken mam’, riep ik en wierp even een blik op haar om te zien of ze me wel hoorde. Een knikje was voldoende bevestigend om me vliegensvlug de trap op te laten stormen. De deur sloot zich achter me met een lichte klik, waarop ik klaar was om me om te kleden. Een comfortabele jeans, shirt en vestje en dat was dat. Ik keek in de spiegel en inspecteerde mijn haar, net zo futloos als altijd. Daar was toch niks aan te doen en nou, het was mijn haar toch maar. Ik moest er tenslotte mee rondlopen toch? Ik liet me achterover op het bed vallen en kreunde. Waarom ging de tijd zo traag als je ergens op wachtte? Neen, wacht, foute woordkeuze. Het leek meer op een wanhopig soort van smachten naar, er was gewoon geen veranderen aan. Vandaag was het hoe dan ook anders, belangrijker. Iets waar je echt wel ongeduldig voor mag zijn en god, dat ben ik zeker wel.

Ik weet niet precies hoelang ik zo op mijn bed heb gelegen, maar het leek alleszins veel te lang te duren voordat ik eindelijk het irritante, maar nu o zo mooie, geluid van onze deurbel hoorde en niet wist hoe snel ik moest opstaan en maken dat ik beneden was.

Toen ik daar aankwam, was mam reeds de hal in gelopen en leunde tegen de deurpost. Ze trok de mouwen van haar trui wat omlaag, sloeg haar vest dicht om zich heen en schonk me een bemoedigende glimlach. Ik produceerde iets wat daar in de verste verte niet op leek, gegeneerd door haar aanmoediging. Mijn moeder stond altijd volledig achter me, ook deze keer weer. Ze steunde me wanneer ze kon en gaf advies als de beste. Waar mijn vader iets afwees, knikte zij het enthousiast toe, net zoals nu. Ze wist dat ik, ookal was dit zaterdags uitje reeds een vaste routine, elke keer opnieuw steeds weer zenuwachtig was, ze wist ook dat vandaag net iets anders was als de voorbije keren. En hoe, ik kon het nog altijd niet geloven. Ik fatsoeneerde mijn kapsel een laatste keer, nam een diepe zucht en trok de deur open. ‘Hi babe’, was het eerste wat ik hoorde en meteen datgene waardoor heel mijn dag weer goed was.

Reacties: