FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

One part two

Ik glimlachte en deed een stap dichter naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om me heen en bracht zijn lippen naar mijn oor. ‘I missed you’, fluisterde zijn stem. Het bezorgde me rillingen, mijn hart ging als een gek tekeer. Ik keek op in de groene ogen met brutale schittering, die ik maar al te goed herkende. ‘I missed you too’, zei ik en ging op mijn tenen staan om hem een vluchtige kus te geven. We liepen de hal binnen, waar mijn moeder ons stond op te wachten. Als het charmante vriendje dat hij was, liep hij meteen naar haar toe en trok haar in een omhelzing. ‘Wat fijn je te zien, Harry!’ vulde mijn moeders luide belletjeslach de kamer en weerklonk door het hele huis. Ik sloot de deur achter me en kijk grijnzend toe hoe mijn moeder zowat half verpletterd werd door de armen waarin ik zo vaak lag. Grinnikend liet Harry haar los en begroette haar. ‘Hetzelfde, Marly.’ We waren het zo gewoon dat hij haar aansprak met haar bijnaam, ze kenden elkaar immers al een tijdje en ergens denk ik dat mijn moeder het hem ook gewoon graag hoorde zeggen op die typische, schorre manier. Hij liet ook mijn moeders vrouwenhart lang niet koud. Marlylinne vond ze tevens ook te ouderwets klinken, ik gaf haar geen ongelijk. Ik beet op mijn lip en stond zowat half door de kamer te huppelen, of dat was tenminste het gevoel dat ik had toen ze Harry een zetje naar me toe gaf en ons zowat buiten duwde. ‘Ga plezier hebben jullie, er zijn leukere dingen te doen dan kletsen met oude vrouwen!’ ze keek me veelbetekenend aan en richtte zich terug op Harry. Ik grijnsde, ze wist ook altijd wat ze moest zeggen. ‘Breng haar heel terug’, glimlachte ze en gaf hem een knipoog. Typisch mijn moeder, zeggen dat ze oud is maar toch nog zo verschrikkelijk jong van geest zijn. ‘Yes madame’, grijnsde Harry en nam mijn hand.
Met zijn andere arm begeleide hij me naar de auto en stapte zelf ook in. Ik sloeg de deur naast me dicht en snoerde mezelf vast. Ik keek hoe hij met snelle, vloeiende bewegingen de sleutel in het contact stak en de motor meteen aansloeg. ‘Ik kan nog steeds niet wennen aan het idee van jou in een auto, wetende dat het overgrote risico er is dat je iemand omver kan rijden met je geklungel’, grijnsde ik en genoot van zijn gegrinnik dat volgde. De auto vertrok en liet mijn vertrouwde huis al snel ver achter me. Geloof het of niet, Harry was best een goede chauffer hoor, maar verkeersborden waren absoluut niet zijn ding. 30,50 of 70 per uur was voor hem allemaal hetzelfde. Maar ik voelde me wel veilig bij hem, dat altijd. Enkele weken geleden overreden we bijna een kat omdat we te druk bezig waren met belangrijkere dingen dan opletten op het verkeer. Harry heeft nadien een week alles te voet gedaan, misschien wel langer. Volgens mij heeft hij zijn lesje wel geleerd. ‘Waar denk je aan?’ Zijn hand rustte op mijn bovenbeen en hij verstrengelde zijn vingers met de mijne. ‘Jouw rijcapaciteiten die nog wel wat kunnen bijgeschaafd worden’, grijnsde ik en kneep in zijn hand. Hij stopte voor het rode licht en liet zijn arm ontspannen over het stuur hangen. ‘Ik kan nog altijd terugdraaien hoor’, zei hij en keek me serieus aan. ‘Maar dan moet je me weer missen en dat kan je niet aan’, vervolgde hij dramatisch met een hand op het hart. Ik rolde met mijn ogen en keek hem hoofdschuddend aan. ‘Jij bent echt niet normaal’, zei ik en sloeg mijn armen lachend over elkaar. Ik leunde met mijn rechterzijde tegen het raampje en keek naar Harry. Hij handelde zeker maar voorzichtig toen hij het gaspedaal weer indrukte en de hoek afsloeg. Hij zette de radio op een laag volume en plaatste zijn hand weer waar hij eerder lag. Hij gaf me een zacht kneepje en parkeerde de auto langs de kant van de weg, net ver genoeg om voldoende plaats te geven aan voorbij rijdende voertuigen.

Reacties: