FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

One part three

‘Wat doe je?’, vroeg ik onbegrijpend en maakte de gordel los. Hij schoof zijn stoel iets achteruit en wenkte me. Ik kroop over de stoel en bijhorende attributen, probeerde niks aan te raken en ging voorzichting met mijn gezicht naar hem toe, op zijn benen zitten. Ik wist dat ik net klein genoeg was om tussen het stuur en zijn lichaam te raken, zeker nu de afstand iets groter was. Hij legde zijn beide handen op mijn onderrug en trok me naar zich toe. Ik boog me wat dichter naar hem toe en grijnsde. ‘Dus…’ Mijn linkerhand zocht grip bij de zijkant van de stoel toen ik me dichter tegen hem aanduwde en hij zijn lippen al even ijverig tegen de mijne drukte. Onze tongen vonden elkaar en bewogen op ons eigen ritme, elkaars mond na al die tijd nog steeds verkennend. ‘Ik wou gewoon even…’, mompelde hij tussen onze lippen door en had duidelijk moeite dit moment af te kappen. Van mij moest het niet hoor. Kreunend leunde ik achteruit en keek hem aan. Hij glimlachte naar me en volgde met zijn duim de lijnen van mijn jukbeenderen. ‘Happy anniversary.’ Zijn hand bleef rusten op mijn rechterwang en streelde zacht mijn huid. Met een warm gevoel binnenin legde ik mijn hand bovenop het zijne en bracht ze naar zijn borstkas. ‘Jij ook’, glimlachte ik en wenste dat dit moment kon blijven duren. We waren vandaag een jaartje samen en dat was best iets om trots op te zijn. We hebben veel te verduren gehad, en dan bedoel ik niet alleen het wantrouwen van mijn vader ten opzichte van alle jongens die niet zo welopgevoed waren dat ze hun vriendin met rust lieten als de ouders erop keken. Mijn vader vond het alles behalve acceptabel dat Harry mijn kamer überhaupt al had gezien voor we getrouw waren. Maar ik was verliefd op Harry en god thanks hij ook op mij, en ik vond het geen probleem dat te laten zien waar mijn ouders bij zijn. Het was maar waar mijn vader een probleem van maakte. ‘Ik ben blij dat je er toch bent, Haz.’ Hij knikte. ‘Jij gaat voor, dat weet je toch.’ Ik bloosde en kneep zacht in zijn hand. Zijn muziek was zowat Harry’s leven en om nogmaals bevestigd te worden dat ik belangrijker ben dan dat, wel, ik moest zeggen dat dat een ontzettend warm gevoel vanbinnen gaf. Harry haalde zijn hand onder het mijne uit en bracht het samen met zijn andere weer naar mijn gezicht, om me zo terug dichter naar zich toe te trekken. Gewillig ging ik helemaal mee toen zijn mond de mijne vond en zich overgang in een lieve, maar vurige kus. Mijn gedachten hielden halt, volledig op hem gericht.
Op zo’n twee meter van ons vandaan ging het verkeer zijn gewone, luidruchtige gang en het duurde niet lang tot hij, met ontblote borstkas, zo snel mogelijk probeerde de knopjes van mijn vest open te krijgen. Ik wist het goed genoeg, ja, rotzooien in de auto ja. Langs de baan, hoe stereotiep kan het zijn. We wisten echt wel hoe ver we konden gaan hoor. Ik moest zeggen dat het tot nu toe redelijk goed ging. We zaten compleet tegen elkaar gedrukt, mijn handen in zijn haar, de zijne op mijn rug, met alleen oog voor elkaar. De rest kon me gestolen worden. De rest kon me gestolen worden. Zijn bekendheid? Gaat wel over, ooit dan toch. Compleet verdiend trouwens. Zijn talent? Kenmerkt zijn prachtige persoonlijkheid. Zijn liefde voor mij? Onbegrijpbaar. Wat de rest van de wereld daar van denkt? Niet ons probleem nu. Ik beet zacht op zijn onderlip en legde mijn voorhoofd tegen het zijne. Niets anders dan het geluid van onze hartslag en uitgeputte ademhaling op de zachte achtergrondmuziek die de ouderwetse radiozender uitzond. De blik in zijn ogen die zoveel hartstocht en pure lust bevatte dat ik even niets anders kon doen dan staren, was ongetwijfeld het mooiste wat ik ooit al zag. Mijn hart bonkte in mijn keel en oren, ik was compleet verdoofd. Liefde maakt dus niet alleen blind, maar ook doof. Toch hoorde, en voelde vooral, ik het toen hij zijn stem schraapte, me in de ogen keek en zei: ‘I love you Rose.’ Jammer genoeg was dat het verkeerde om te horen. We hadden iets nog belangrijkers gemist, waarvan we beiden nu de gevolgen zouden dragen. Iets dat sterker is dan zijn liefde voor mij, vernietigend en verwoestend als een gebroken hart. De klap kwam aan als een donderslag die mijn botten stuk voor stuk verbrijzelde en kortsluiting veroorzaakte in mijn hoofd.

Reacties: