FanFic.nl

Another Granger

11) Zweinstein

David werd de volgende ochtend vroeg wakker. Hij kleedde zich stilletjes aan en ging naar de leerlingenkamer. Hij zag Hermelien aan een tafeltje zitten. Zij was ook nooit iemand geweest die lang kon slapen. “Hey,”� zei ze opgewekt toen ze hem zag. “Hey, gaan we ontbijten?”� zei hij. “Oké,”� zei ze opgewekt. “Hopelijk lopen we niet verloren.”� “Ach ja, we hebben tijd genoeg.”� Zei David geruststellend. Ze liepen niet verloren maar toen ze bijna bij de Grote Zaal waren, dook Foppe uit het niks op en pakte Hermelien bij haar neus en riep: “HEBBES!”� Gelukkig was de Bloederige Baron in de buurt om hem weg te jagen. Harry en Ron kwamen nogal laat aan in de Grote Zaal. “We waren verloren gelopen,”� legde Harry uit. “En niet een klein beetje. Vilder betrapte ons toen we probeerden een deur open te krijgen die toevallig naar de verboden derde verdieping leidde,”� vulde Ron aan. “Oei, dus jullie hebben het al verbruid bij hem?”� vroeg David. “Ja, helemaal. Hij dreigde met eenzame opsluiting in de kerkers,”� zei Harry. “Maar gelukkig werden we gered door Professor Krinkel.”� “Misschien kunnen jullie de volgende keer beter met ons meegaan,”� stelde David voor. “Wij zijn niet verloren gelopen.”� Ron keek even naar Hermelien en trok een gezicht. Hermelien stond kwaad op en liep weg. “Moest dat nu echt, Ron,”� zei David een beetje boos. “Probeer een beetje vriendelijk te zijn.”� Ron werd een beetje rood en zei: “Oké.”� “Hoe komt het eigenlijk dat jullie niet verloren gelopen zijn?”� vroeg Harry nieuwsgierig. “Euhm…ik heb een fotografisch geheugen,”� zei David een beetje gegeneerd. “Wat is dat?”� vroeg Ron even nieuwsgierig. “Dat betekent dat ik als ik iets zie ik het niet meer kan vergeten,”� legde David uit. “Cool,”� zei Ron vol bewondering. “Gaaf, dan moet jij nooit iets leren,”� zei Harry opgewonden. “Ja, dat is waar maar het is ook niet leuk dat je echt alles onthoud wat je ooit gezien hebt,”� zei David een beetje triest. Harry en Ron hun glimlach verstrakten, ze begrepen wat hij bedoelde. “Kom we vertrekken naar de les. Op de gangen werden ze achtervolgd door gefluister. “Kijk, daar.”� “Waar?”� “Naast die slungelige roodharige.”� “Met die bril?”� “Heb je zijn gezicht gezien?”� “En zijn litteken?”� Leerlingen die op weg waren naar hun lessen keken Harry reikhalzend na, liepen expres terug om hem opnieuw te passeren op de gang en staarden hem dan nieuwsgierig aan. David ergerde zich er niet echt aan. Harry en Ron duidelijk wel. Het was wel irritant om zo hun lokalen te vinden. En als je dan eindelijk het lokaal had weten te vinden had je de lessen zelf nog. Elke woensdag om middernacht bestudeerden ze de hemel door hun telescopen en leerden de namen van de sterren en de bewegingen van de planeten. Drie keer per week gingen ze naar de kassen achter het kasteel voor hun lessen Kruidenkunde onder leiding van professor Stronk, een kleine, gezette heks. Van haar leerden ze hoe ze voor al die bijzondere planten en zwammen moesten zorgen en waar ze voor gebruikt werden. Verreweg het saaiste vak was de Geschiedenis van de toverkunst, het enige onderwerp dat gedoceerd werd door een spook. Professor Kist was stokoud geweest toen hij op een avond voor het haardvuur in de docentenkamer in slaap viel, en de volgende ochtend had hij zijn lichaam achtergelaten toen hij was opgestaan om les te geven. Dat was pas doodgaan van verveling. Kist neuzelde maar door met zijn monotone stem, terwijl ze namen en jaartallen neerkrabbelden en zich steeds vergisten tussen Emeric de Wraakzuchtige en Uric het Warhoofd. Professor Banning gaf les in Spreuken en Bezweringen en was een piepklein tovenaartje dat op een stapel boeken moest staan om over zijn bureau heen te kunnen kijken. Professor Anderling was weer helemaal anders. David bewonderde Anderling enorm ze was zo iemand die het voor je op zou nemen als je het waard was. Ze was streng en intelligent en zei tijdens de eerste les direct waar het op stond. “Transfiguratie behoort tot de ingewikkeldste en gevaarlijkste takken van de magie die jullie op Zweinstein zullen leren,”� zei ze. “Wie zich tijdens de les misdraagt, kan opkrassen en hoeft niet meer terug te komen. Jullie zijn gewaarschuwd.”� Vervolgens veranderde ze haar bureau in een varken en weer terug. Iedereen was diep onder de indruk en popelde om aan de slag te gaan. Vele merkten al snel dat het nog lang zou duren voor ze meubels in dieren konden veranderen. Na een hoop lastige aantekeningen te hebben gemaakt, kregen ze opdracht om een lucifer in een naald te veranderen. David vond dat hij het er goed vanaf bracht. Hij was erin geslaagd zijn lucifer in een naald te veranderen. Hermelien keek een beetje jaloers haar lucifer was zilverkleurig en puntig geworden. Professor Anderling liet haar naaldachtige lucifers aan de klas zien en David zijn naald. Ze schonk hem en zijn zus een zeldzame glimlach. Harry en Ron verheugde zich, net als vele van hun jaar, op Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Het bleek al gauw dat de lessen van Krinkel niet helemaal serieus konden worden genomen. In zijn lokaal hing een doordringende knoflookwalm die volgens de geruchten bedoeld was om een vampier af te weren met wie hij het in Roemenië aan de stok had gehad en die hem, zo vreesde hij, ooit eens te grazen zou komen nemen. Hij vertelde dat hij zijn tulband cadeau had gekregen van een Afrikaanse prins, omdat hij hem van een lastige zombie had verlost, maar ze wisten niet zeker of ze dat geloofden. Ten eersten werd Krinkel rood toen hij vroeg hoe hij die zombie had verslagen en ten tweede merkten ze dat de tulband vreemd rook. Volgens de broertjes Wemel had Krinkel die ook volgepropt met knoflook, zodat hij altijd en overal beschermd zou zijn. Professor Krinkel kwam door zijn gestotter nogal onzeker over. Ondanks dat veel mensen hem maar een lachertje vonden. Toch kreeg David elke keer een onaangenaam gevoel als hij in hetzelfde lokaal was met Krinkel.

Reacties: