FanFic.nl

Perfectie.

1.

Perfectie. Het is een alom begeerd woord. Maar wat betekent het eigenlijk? Is het bedoelt op het uiterlijk, innerlijk of allebei? Wat is 'perfect'? Een mooie mond, rechte neus en diamanten ogen? Een zachtaardig, gevoelig karakter? Nee. Perfectie'is voor mij hetzelfde als onmogelijk. Ik heb zoveel gezien, van stad naar stad gereisd, maar nooit heb ik de defentitie van perfectie ontmoet. Nooit heeft iets of iemand me de adem ontnomen. Hoe mooi een zonsondergang ook mag zijn, hoe prachtig de geboorte van een jong veulen. Mensen zijn zo simpel in de omgang met het woord. Een perfecte maaltijd. Een perfect lichaam. Een perfect kind. Ik geloof er niet in. De cuisson van het vlees is niet op punt. Haar ene oog loenst een beetje. Het kind heeft last van huilbuien. Zie je, perfectie is een leugen. Waarom zou je je moeten vasthouden aan een illusie? 'Ik zal de perfecte man vinden later' 'Ik zal in het perfecte huis wonen.' Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook zo gedacht. Ik heb mezelf ook getroost met een valse realiteit. Maar niet meer. Niet langer. Ik geloof er niet meer in.

Rozenranken vlochten zich langs de bedspijlen en omringden het metaal. Een pluizige mat kietelde onder zijn hielen als ze haar benen over de rand van het bed liet zweven. De brede kussens aan het hoofdeinde werden versierd door allerlei kleine afdrukken van madeliefjes en bestonden uit goudgele tinten. Zilverachtige gordijnen verborgen het uitzicht. Een zware schuifdeur vormde de doorgang tot een weids, uitgestrekt terras. De houten planken hebben ieder een andere, unieke chocoladebruine kleur. Een geur van rozenblaadjes zweefde langs de beige muren. Hoofdschuddend draaide ze zich om en baande zich een weg door de overvolle slaapkamer. Het wijnglas in haar handen balanceerde schuin op de palm, volmaakte druppels gleden over het witte marmer als ze de fles naast het haardvuur plaatste. Met een zucht liet ze zich achterover vallen. Het matras was te zacht. De lucht die in de kamer hing te verstikkend. Ze veegde de zweetdruppeltjes die zich op haar voorhoofd vormden in één korte beweging weg. Haar handpalmen voelden al klam aan. De kamer draaide voor haar ogen en de koppige smaak van alcohol danste in haar mond, ook al voelde die droog aan. Ze haatte dit. Ze haatte de zwakheid die ze uitstraalde, die ze ademde. Ze haatte het warme haardvuur, de prachtige spreien die het dekbed bekleedden. Ze haatte de per alfabet gerankschikte boeken. Ze haatte de geur van oud papier. Maar bovenal haatte ze zichzelf, wat ze geworden was en wie ze ooit geliefd had.

Perfectie. Er wordt naar gestreefd, verlangen, gehunkert misschien. Er wordt om getreurd, gehuild, gesmeekt. Ik ken veel mensen die een nier zouden afstaan voor een perfect leven. Maar ik vraag me oprecht af of dit het wel waard is. Je kan me sarcastisch noemen, pesimistisch misschien. Maar wat is een lichaam zonder gebreken, een bestaan zonder fouten? Hoe voelt het om in de spiegel te kijken en geen enkele opmerking te kunnen bedenken? Hoe is het om te weten dat je beter, mooier, slimmer bent dan anderen? Gaat je zelfvertrouwen er dan niet met je hart vandoor?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.