FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Three

Mijn lichaam schoot omhoog, mijn oren sprongen en mijn ogen vlogen open. Licht, en een oorverdovend lawaai. Verschillende gedachten spookten door mijn hoofd. Ik herkende de omgeving niet, kon geen contouren onderscheiden en had geen weet van de betekenis van die rare trillingen om me heen, tot een koud maar scherp gevoel zich meester over me maakte. Letterlijk. Iemand greep naar mijn rechterpols, en ik zag weer. Ik schoot achteruit en botste tegen iets hard op. Beschermend duwde ik mijn benen voor me en sloeg mijn armen er omheen. ‘Laat me met rust verdomme!’ Het geluid van mijn stem klonk meer als die van mijn grootmoeder, gebroken en schril. Nog voor ik goed en wel besefte dat het wel degelijk mijn geluid was, bekroop hetzelfde ijzige gevoel me weer, maar op meerdere plaatsen tegelijk. Ik voelde hoe meerdere vlakke, maar zachte handen mijn armen omsloten en zag verschillende gezichten. In paniek keek ik om me heen en vond herkenning in iets wat op een kreun leek. Meteen wist ik dat dat mijn moeder was die naar me toe kwam gelopen. Het leek wel uren te duren voor ze eindelijk mijn gezicht in haar handen nam en me, onophoudend huilend, in de armen nam als een pasgeborene. ‘Ik ben zo blij,… oh liefste Roosje, Roosje…’, jammerde ze en liet haar tranen de vrije loop over mijn wangen. Ik probeerde me zacht los te wurmen, me bewust van het brandende gevoel in mijn vingertoppen en beide benen. Toen ik me uit haar armen bevrijde en haar verbaasde ogen zag, wist ik even niet meer waar ik mee bezig was. ‘Mam? Wat is er aan de hand?’ Ze drukte haar hand op mijn arm en wreef er zachtjes over. ‘Dat zal de dokter je wel zeggen schat, kijk daar is hij…’

Als je ogen er werkelijk konden uitvallen van verbazing, was ik ze kwijt geweest. Een onbekende man, de dokter dan, liep de kamer vol met vreemden binnen. Pas toen hij met beide armen leunde op de randen van het bed, merkte ik dat ik ondergestopt was en neerzat. Hij keek me niet aan, maar nam zijn nota’s en begon te spreken als een Chinees, waarna hij me aankeek. ‘Rosaly Sha… Sha…e-en né? 17 jaar, Londen?’ Hij sprak het uit op een enorm verveelde toon en keek me afwachtend aan, hij leek niet door te hebben een compleet verkeerde persoonsbeschrijving te hebben gegeven aan de desbetreffende herself. ‘Het is Rose Chay en ik ben pas net 16 geworden, niet te snel gaan hoor’, ik grinnikte en schudde mijn hoofd. Wat was hier in hemelsnaam aan de hand? De stemming in de kamer sloeg plots volledig om. Wat had ik verkeerd gezegd? Hoorden anderen iets wat ik niet hoorde? Mijn moeder ging van het bed af, nam een zakdoek en stormde de kamer uit. Mijn broer liep achter haar aan. Wat deed mijn broer hier? Ik richtte mijn blik weer op de dokter en zag hem begrijpend knikken. ‘Ja, dat dacht ik wel…’, hij noteerde en klikte met zijn tong. ‘Jongedame, wat heb jij gisteren gedaan?’, vroeg hij me. Wat deed dat nu weer terzake? ‘Wel, ik heb mijn 16e verjaardag gevierd.’ En hoe. ‘Vertel’, zei hij en keek de kamer rond alvorens me een snelle knik te geven. ‘Een uitgebreid feest was er niet, gewoon een etentje met mijn familie en vrienden. Daarna hebben ik en mijn beste vriendin een filmpje gedaan en thuis nog wat andere filmmarathons gekeken. En toen…’ Ik haperde. Wacht, wat toen? ‘Wel eh toen, wel, eigenlijk weet ik dat…,’ mompelde ik alvorens de dokter me corrupt onderbrak. Hij draaide zich gewoon om en liep naar een jongen met bruine krullen, die nonchalant over het kleine, witte stoeltje aan het raam geleund zat. Zijn zij-aanzicht kwam me al niet bekend voor. ‘Hoe lang ken jij haar al zei je?’, vroeg de dokter hem. De jongen draaide zich naar me om en keek me in de ogen. Over zijn rechterwenkbrauw liep een lange snee, die eindigde in een schaafwonde op zijn wang. Mijn beeld was nog te troebel om verdere details van zijn litteken in wording te onderscheiden. Hij slikte hoorbaar en antwoordde: ‘Van 23 september, 22 dagen na haar 16e verjaardag.’ De jongen gaf ondertussen een knikje in mijn richting. Zijn antwoord was zo onrealistisch dat ik spontaan in een hysterische lachbui schoot. Waar zijn we mee bezig, hallo? Op die manier word ik nog veel sneller oud. Het leek net één grote grap, waarvan ik gewoon de clue niet scheen te snappen.

Ik kon pas weer kalmeren toen mijn moeder, met een iets minder nat gezicht dan zonet, de kamer weer inliep en mijn vingers met haar hand vastnam. Ze kneep er zachtjes in en keek de dokter vragend aan. Ze wachtte op een verklaring, werd me duidelijk. Toen ook mijn broer weer op zijn plaats ging zitten, schraapte de dokter zijn keel. Hij wond er geen doekjes om, maar kwam meteen to the point: ‘Uw dochter lijdt aan geheugenverlies, ben ik bang.’

Reacties: