FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Four

Alvorens de dokter verder kon gaan met zijn uitleg, belette ik hem dit door mijn arsenaal aan spontane vragen op hem af te sturen, of dat was alleszins de bedoeling. ‘Dat is niet mogelijk, dat weet u toch wel?’ Hij keek me aan en schudde het hoofd. ‘Dat is het wel, jij bent het levende bewijs dame’, zei hij en leek zich schrap te zetten voor verdere vragen. ‘Wat betekend dat dan precies?’, vroeg mijn moeder en keek op van onze handen. Haar duim tekende zachte cirkels op mijn pols terwijl ze wachtte op een antwoord, wat niet lang duurde. ‘Wel, het zit namelijk zo’, begon de dokter,’ dat uw dochter een rake klap heeft gehad en dat heeft ongeveer hetzelfde effect op de hersenen als wanneer je een potje yoghurt laat vallen.’ Hij gniffelde even, maar zijn blik veranderde even snel weer naar zakelijk en serieus, als dit kleine moment van een poging tot humor zonet was aangebroken. Totaal misplaatst, maar daar leek hij zich niet veel van aan te trekken. Hij herpakte zich en ging weer verder: ‘Dus geen simpele hersenschudding, veel meer dan dat. Om een lange uitleg kort te maken, de hersenen van uw dochter zijn op bepaalde delen, speciefiek diegenen waar de cellen van het lange -en kortetermijngeheugen zich bevinden, gevoelig geworden door de enorme druk van de klap. Hierdoor kan het zijn dat er enkele complicaties optreden, zoals bijvoorbeeld geheugenverlies.’ Voor de dokter leek het even logisch als een simpel rekensommetje, maar ik snapte er helemaal niets van. Ik wist niks van een klap, en dat geheugenverlies… nouja dat idee alleen al was gewoon al pure horror. De stoel links in de hoek kraakte toen mijn broer zich draaide en de dokter aankeek. ‘En hoe lang denkt u dat dat gaat duren?’, vroeg hij duidelijk geïnterreseerd, hoogstwaarschijnlijk ook bezorgd. De dokter keek hem bedenkelijk aan en klemde zijn notablok dichter tegen zich aan terwijl hij zijn armen er wat steviger omheen sloeg en mijn broers vraag beantwoorde. ‘Wel, meestal zijn bepaalde periodes tijdelijk niet toereikbaar, en komen ze na een tijdje gewoon weer vanzelf boven. Sommige acties of gebeurtenissen kunnen dit stimuleren, waardoor het proces van herstelling een heel stuk sneller kan gaan, maar dat is slechts in weinig gevallen al bewezen. ‘Dus ik word weer gewoon beter, met een beetje geduld?’, vroeg ik hem hoopvol. Ik snapte er niet veel van, maar overtuigend was hij wel. Op dit moment besefte ik het allemaal gewoon nog niet zo goed, die klap (ha!) zou later nog wel komen. Het verklaarde alleszins wel wat ik hier, in een wit en veel te bloot kleedje, in een wit bed met witte lakens en kamer met witte dekens, deed. De hemel was het niet, dus het kon niet anders dan dat ik wel degelijk in een ziekenhuisbed lag, en er echt wel iets mis was. Ik kon het alleen niet bevatten. De dokter schuurde zijn stem even door luid te kuchen en ging plots een heel stuk weifelachtiger te werk. ‘Als alles verloopt zoals nu, ja. Er kunnen natuurlijk ook altijd complicaties optreden’, zei hij en keek mij en mijn moeder haast medelevend aan. ‘De cellen kunnen volledig falen en het verlies kan definitief zijn.’ Mijn moeder kneep hard in mijn vingers en verstarde, maar liet verder geen krimp, ze was nog steeds op de persoon voor zich gefocust. Ik slikte. Was het nog niet raar genoeg. ‘Maar die kans is zeer klein hoor. In uw situatie is het erg positief en haast verbazingwekkend dat u nu al bent ontwaakt, Sha…’, hij keek even hulpeloos naar zijn notities, ‘Rose. Een dikke week is er voorbijgegaan, en toch zie ik dit schitterende resultaat voor me. Wonderbaar! Het komt vast wel in orde.’ Hij glimlachte en maakte aanstalten om naar de deur te gaan toen hij afscheid nam. ‘Dat was dat, ik kom elke dag eens langs om je te onderzoeken en dan denk ik dat we hier al snel weer een patiënte minder hebben. De verpleegsters staan ook continue tot jullie beschikking.’ Zijn laatste zin was gericht aan alle personen in de kamer, net als zijn laatste woorden alvorens hij de deur achter zich sloot en zich naar andere patiënten, of de koffiekamer, begaf. En wij, wij bleven allemaal stil en bedeest achter.

Reacties: