FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Five

Die avond deed ik geen oog dicht, de slaap wilde gewoon niet intreden. Ik had vandaag van verschillende mensen bezoek gehad, de ene al wat enthousiaster als de andere. Mijn moeder had me, nadat de dokter de kamer had verlaten, etteloze minuten vastgehouden en bemoedigende woordjes ingefluisterd. We hebben samen heel wat zakdoeken volgesnotterd alvorens we onze moed konden bij elkaar rapen en besloten er het beste van te gaan maken, wat er ook mocht komen. Zij vertrok naar huis om wat spulletjes voor me te gaan halen zodat ik me kon bezig houden nu ik eindelijk weer onder de levenden was, ik probeerde de dingen een plaats te geven. Ondanks de uitgebreide uitleg die de verpleegsters en mijn broer (hij had zich blijkbaar nog snel een medische encyclopedie aangeschaft) me gaven, zag in nog steeds bitter weinig realiteit in wat wel degelijk de realiteit was. Het riep allemaal zoveel vragen op. Gisteren at ik nog thuisgemaakte taart, vandaag at ik voorverpakte sandwiches uit het ziekenhuis en vertelden ze me dat ‘gisteren’ eigenlijk al dik drie jaar gepasseerd is.

Gelukkig haalden de bezoekjes me ook uit die onbegrijpbare gedachten, hoewel ze natuurlijk altijd over hetzelfde onderwerp gingen. Stephanie is langsgeweest en had volgens mij zowat de halve cadeauwinkel van hier beneden leeggekocht. Mijn kille kamer was nu een ballon, twee teddyberen, een boek en beterschapskaartje minder uitzichtloos. Ik was blij haar te zien. Ze was natuurlijk helemaal overstuur, ik kan me best inbeelden hoe ik zou reageren in haar plaats. Toch was ze niet anders ofzo, want ja hallo als ik dus eigenlijk drie jaar achterloop zou ik me haar toch anders herinneren, maar gewoon haar compleet gestoorde, babbelgrage zelve. Het duurde dan ook niet lang voor ze me een heel gedetailleerd beeld beschreef van alles wat we de laatste tijd hadden beleefd. Voor mij leken het meer op toekomstplannen, ik vond in niets ook maar een sprankje herkenning. Dat zwakte Stephanies uitbundige vertoning van de beschamende, knotsgekke of minder goede momenten echter helemaal niet af. ‘Ohja, dan is er nog iets’, zei ze nonchalant en haalde haar schouders op, ‘je hebt trouwens ook een vriendje.’ Natuurlijk had ze meteen mijn aandacht daarmee. 15,16 of 88 jaar, elk meisje was geïnteresseerd in jongens. Op één of andere manier. ‘Wie?’, vroeg ik en trok mijn wenkbrauwen op. Ze grijnsde breed en huppelde de kamer rond. ‘Je hebt hem al gezien hoor, zoek maar uit!’, zei ze en kapte daarmee dit onderwerp af. Elk woord dat ik er nog probeerde tussen te brengen, met betrekking op dat mysterieuze vriendje van me, werd compleet genegeerd of verdween onder haar luide lach. Typisch natuurlijk. Ze is uiteindelijk nog vrij laat gebleven en met mijn moeder naar huis gereden. Dat was meteen ook het meest toffe, maar ook verontrustende bezoekje van de dag.

Ondertussen waren we dus zo’n twee uur later, en ik was er nog steeds niet uit wie ze nou eigenlijk bedoelde. Ik had dan ook zoveel mensen gezien vandaag, waarvan er trouwens toch meer als genoeg waren die mij beweerden te kennen. En die ik dan weer nog nooit gezien had, altijd hetzelfde liedje. Het gaf me het gevoel alsof ik pagina’s kwijt was uit mijn eigen verhaal. Ik wist wel dat er delen mistten, maar had er geen idee van dewelke het precies waren. Het was alsof ze nooit eens eerder geschreven waren. Alsof je theorie probeerde om te zetten in praktijk, terwijl je de theorie nog nooit eerder had bestudeert. Maar ik geloofde er wel in. Na zoveel keer hetzelfde verhaal gehoord te hebben en nouja, de bewijsstukken logen niet, kon in het ook niet meer ontkennen. Ik was niet wie ik dacht te zijn, anderen waren niet wie ik dacht dat ze waren. Mijn geboortenaam was Rose Chay, en dat was hij godzijdank nog steeds. Ik was ook nog altijd een meisje, Stephanie was mijn beste vriendin en mijn broer was nog steeds een enorme studiebol. Hij had blijkbaar ook nog altijd geen vriendin en in de voorbije periode heeft hij er ook geen enkele gehad. Mijn moeder was nog altijd heel emotioneel en van mijn pa, daar hoorde ik zoals gewend bitter weinig van. Hij kwam ook niet opdagen. Maar, er waren wel degelijk dingen veranderd. Ik was geen 16, maar 18 geworden, verouderd net als iedereen om me heen. Gegroeid, volwassener geworden. Er waren mensen van wie ik dacht dat ze onbekenden waren, die tot mijn intiemste vriendenkring behoorden. Ik leed aan geheugenverlies door een toevallig auto-ongeluk, was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Kortom: er waren teveel veranderingen en tegelijkertijd ook zoveel constantes die zoveel verwarring brachten. Er waren die nacht te veel onbeantwoorde vragen om mijn, toch al beschadigde, hersenen wat nachtrust te gunnen. En op dat moment, was ik zeer tevreden dat mijn moeder zo lief was geweest mijn iPod te brengen. De belangrijkste constante in mijn leven was nog steeds constant: mijn passie voor muziek. Jammer genoeg deelden de nachtverpleegsters deze niet met mij.

Reacties: