FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Six part two

Ik schrok op uit mijn gedachten door een klopje op de deur, gevolgd door de binnenkomst van een lange, grote mannenfiguur met sneeuwwit pak. Dezelfde dokter als gisteren begroette me en liep naar het bed toe, spoorde me aan weer te gaan liggen en nam de tijd niet om ook maar enkele lutteloze seconden te verspillen aan het wachten op mijn antwoord. Zo ging het hier dus blijkbaar wel, snelsnelsnel even doen wat moet en dan weer weg. Hij schoof mijn truitje wat omhoog, zodat mijn onderbeuk en heupen goed te zien waren. Ik voelde hoe hij zijn koude, ruwe handen op mijn zij legde en er grip op zette. ‘Ik weet dat dit gaat pijn doen, Rosaly, maar het is de bedoeling dat je je op je zij draait zodat ik de wonde op je rug even kan bekijken.’ Wonde? Dat was vast waarvan de pijnscheuten afkomstig waren. Ik knikte en leunde over naar mijn rechterzij, zodat ik mezelf met niet al te veel pijn kon draaien. Eenmaal ik zo lag was er niets aan de hand, maar de moeite die het kostte om mezelf gewoon even te verplaatsen… ik dacht toch echt wel dat ik zo oud nog niet was hoor. Zoveel tijd was er nou ook weer niet verstreken. ‘Auw!’ ik moest op mijn tanden bijten om het niet uit te gillen. ‘Sttt…’ klonk het achter me. Ik weet niet waarmee de dokter precies bezig was, maar het gaf me de rillingen. Ik voelde hoe koude sidderingen van onderaan mijn rug tot boven mijn schouder kropen. Er werd iets op mijn zij gekleefd en ik mocht weer gaan zitten. ‘Je wond geneest goed’, zei de dokter vriendelijk en stak me een handje toe. Ik knikte, maar was niet helemaal zeker van wat hij zei. ‘Buiten die wond en dat ding met mijn hoofd…’, begon ik weifelend, ‘scheelt er dan nog iets aan me?’ Hij leunde weer achterover en keek me aan. ‘Verder ben jij gezond hoor’, zei hij. Ik knikte. ‘Hoe is het… mag ik…’ Ik kwam weer niet uit mijn woorden maar ik moest het gewoon proberen. Stephanie had me veel weten te vertellen, maar had geen woord gerept over het ongeluk. Mijn moeder durfde ik het niet vragen, kans dat ze een zenuwinzinking kreeg want ze was al zo onstabiel en dat begreep ik momenteel echt wel. Dus dan maar zo, toch? ‘Hoe is dit gebeurd?’ Ik probeerde naar mijn rug te wijzen, maar gaf het na een scherpe pijnscheut al snel weer op. ‘Wel, ik kan je vertellen hoe je aan je verwondingen komt, maar ik weet niet of je al klaar bent om dat te horen.’ Hij keek me ernstig aan. ‘Het is geen lachertje, Rosaly.’ Dat had ik ondertussen wel door. Als ik al in staat was tot lachen, dan was het als een boer met kiespijn. En dan nog zware kiespijn ook. Ik slikte. ‘En toch wil ik het graag weten.’

Hij knikte en sloeg zijn handen over elkaar in een iets formelere houding en schraapte zijn keel, ik daarentegen nam nog een diepe zucht en gaf hem een aanmoedigend knikje. ‘Toen de hulpdiensten aankwamen bij de auto, was er op het zicht niet veel meer aan de hand dan een botsing. Een auto beukte langs achter op de wagen in, met een katapult-effect tot gevolg.’ Hij nam even adem voor hij verderging en zijn armen uit hun ongemakkelijke positie haalde, door ze langs zich heen te laten handen en af en toe wat bewegingen te maken om zijn woorden bij te zetten. ‘Je zat vlak tegen het stuur, waardoor jij de zwaarste slag kreeg. Je hebt dan ook al het gewicht van de persoon voor je moeten opvangen alvorens je door de voorruit sloeg. Jullie zijn beiden bewusteloos naar het ziekenhuis overgebracht en wel, het resultaat van de broodnodige verzorging zie je hier’, zei de dokter en gebaarde naar me. ‘We hebben je voor alle zekerheid de eerste week in coma gehouden, kunstmatig dan natuurlijk. We nemen hier geen risicoos, aangezien de kans op blijvende letsels wat betreft ruggenmerg- en hersenbeschadiging. In totaal ben je zo’n dikke twee weken weg geweest, we wisten dan ook niet wat we zagen toen je pas 3 dagen na de beeïndiging van het coma, wakker werd, nog niet eens half bij bewustzijn…’ Ik gaf hem een dankbaar knikje, dat was wel weer genoeg. Hij had zich al omgedraait naar de deur, toen ik hem tegenhield voor een laatste vraag. ‘Wie was de persoon bij me, weet u dat?’ ‘Een jongeman, je hebt hem al gezien hoor. Hij is sindsdien elke dag al aanwezig geweest’, antwoordde hij en keek me aan. Ik schonk hem een geforceerde glimlach die hij geloof ik nog net kon opvangen alvorens hij de kamer verliet en de deur zacht achter zich sloot.

Reacties: