FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Seven

Het was inderdaad beslist geen lachertje, maar het verklaarde mijn wonden wel. Erg veel details had de dokter me niet verteld, maar ik wist genoeg om verder te kunnen. Ik was dus alleszins aan de beterhand, hoewel ik daar niet veel van merkte. Laat staan dat ik kwetsuren had, dat is iets wat me enkel opviel als ik te grote bewegingen probeerde te doen. Verder was ik helemaal oké hoor, ik moest gewoon stil zitten en dan had ik nergens last van. En dat was dan juist het probleem. De dagen die volgden vlogen ik en mijn rolstoelduwende verpleegsters van onderzoek naar onderzoek, onderging ik scan na scan en maakte kennis met dubbel zoveel dokters als ik tot nu toe in mijn hele leven had ontmoet. Informatie over wat er precies allemaal gebeurde, of waarom ze mijn hele lichaam zo nodig wilden controleren, kreeg ik echter niet, ik onderging het gewoon allemaal. Als er piepende apparaatjes aan me hingen, at ik, en als ik dat niet deed dan haalde ik wat nachtrust in. Kortom, ik zag niet veel bezoek. Niet dat ik dat erg vond, ze zouden toch niet veel aan me hebben.

Ik was dan ook doodmoe en nam amper de moeite om in me op te nemen wie er nog allemaal in mijn kleine, maar best wel gezellig geworden, kamertje aanwezig was. Mijn oogleden waren veel te zwaar om ze nog langer open te houden, dus gaf ik het op. Diegenen die hier nog waren, letten waarschijnlijk toch niet op me. Mijn moeder had ook net afscheid genomen met het excuus dat ze mijn broers eten nog moest opwarmen en ik had haar gedag gezegd met de indruk dat ze de hele situatie toch al wat beter onder controle had als eerst. Het was me gelukt haar duidelijk te maken dat ik nog steeds wist wie ze was en nog altijd evenveel van haar hield als eerst. Helemaal van de kaart was ze, mijn arme moeder toch. Ze zou me morgenochtend weer komen opzoeken en zou proberen mijn vader met haar mee te krijgen. Ik hoopte er niet op aangezien ik heb nog geen enkele keer had mogen verwelkomen, maar het deerde me ook niet echt. We hadden allesbehalve een goede band en wilden ons beiden niet opdringen, dus dit was waarschijnlijk het beste. Zolang zij maar bleef komen was het goed, hoe kort of lang dat dan ook mocht zijn. Het kon trouwens toch niet al te lang meer duren voor ik weer naar huis mocht, toch?

Ik opende langzaam mijn ogen en keek recht in het gezicht van mijn beste vriendin, die zodra ze me zag ontwaken, even de moeite nam me in de wangen te knijpen. Ik kreunde en wilde me omdraaien toen ze me een zachte duw gaf. ‘Laat me met rust. Ik ben moe. Ga weg’, mompelde ik en sloot mijn ogen opnieuw. ‘Dus dat is hoe jij je bezoek begroet?’, vroeg ze met haar typische bulderlach. Ik gromde maar vertikte het me gewonnen te geven. ‘Charmant als altijd’, zei een andere stem die ik meende te herkennen. ‘Laat haar, ze is moe’, mengde een ander, meer schor geluid zich ertussen. Hoeveel mensen waren er hier? ‘Nee, dat doen we niet’, besloot Stephanie. ‘We zijn hier nu en dat is niet om haar te zien snurken.’ ‘Ik snurk niet’, mompelde ik en kneep mijn ogen nog wat harder dicht. Ze leek het gezien te hebben en besloot dan maar om me terug te pakken op één van mijn zwaktes: nieuwgierigheid. ‘We came all the way to tell her something very important, isn’t it boys?’ Ik moest het toegeven, ze wist precies hoe ik was en hoe ik zou reageren. Ik opende langzaam maar zeker, om het niet té duidelijk te maken dat ik me overgaf, mijn ogen. Mijn blik kruiste die van een grijnzende Stephanie, maar schoot meteen door de rest van de kamer. Hij beantwoordde 5 paar stralende ogen, waar van ik de bezitters vrijwel meteen herkende.

Reacties: