FanFic.nl

just a movie

ninety six

'Serieus?' hikte ik toen ik weer opstond. Dit had ik niet zien aankomen. Dit was volkomen onverwacht. Ik was ervan van mijn zitzak gevallen. Ik had een harde bonk geproduceerd toen ik op de vloer terecht kwam. Godzijdank lag daar een heerlijk zacht vloerkleed anders had ik nu een hersenschudding van hier tot Tokyo. En Tokyo was heel erg ver weg. Heel erg ver weg.
'Maar Edward, je ziet er niet eens gay uit!' zei ik lachend terwijl ik weer op de zitzak klom.
'I know!' riep Edward terwijl hij zijn handen in de lucht gooide. 'Maar gay-personen hebben wel stijl, dus ik vat het op als een compliment.'
'Ze waren echt niet blij toen jullie die nacht om vier uur aanbelden. Edward helemaal gekleed in roze kleding, roze adidasschoenen, roze polo, roze skinny-jeans, roze sjaal en roze handschoentjes, Martin had een trainingspak aangetrokken en hij liep meteen door naar de fitnessapparaten toen mijn moeder heel chagrijnig de deur opendeed, en Alex, die was gewoon geniaal. Die had zichzelf helemaal blauw geschminkt, hij had een rode broek en rode schoenen aan, geen shirt, een rode muts en een nepbaard opgeplakt.' zei Lyam terwijl hij terugdacht aan die 'goeie ouwe tijd'. Er klonk een harde BONK. Dat kon alleen ik voor elkaar krijgen. Ik was weer van de zitzak gevallen.
'Ik blijf hier liggen, totdat jullie uitgepraat zijn. Het is een lekker zacht vloerkleed, daar niet van, maar er zijn grenzen. Drie keer vallen doet toch best wel pijn denk ik.' zei ik schaterend.
'Ik heb drie dagen met een blauwe huid rondgehuppeld, puur omdat dat spul er niet af ging.' zei Alex, die binnen kwam via de voordeur.
'Waar ben je geweest?' vroeg Edward verbaasd.
'Dat had ik toch gezegd? Ik heb paracetamol gehaald voor Phoebe. Dat was namelijk op.'
'Maar ik heb je helemaal niet weg horen gaan?' ging Martin verbaasd verder.
'Ik was toch langs de woonkamer gelopen? Volgens mij had ik jullie allemaal een knuffel gegeven..' zei Alex twijfelend.
'In je dromen misschien!' was de geniale opmerking van Lyam.
'O. Dat is, genant.' zei Alex en hij verdween naar de kamer die hij deelde met Phoebe. Het was maar goed dat ik op de grond was blijven liggen. Anders was ik er nu zeker van af gevallen.
'Je ouders waren zo chagrijnig toen we pas om elf uur die avond weggingen.' ging Martin verder.
'Jullie hebben echt veel red bull gedronken om zo lang zo hyper te blijven.' zei Lyam terwijl hij met zijn hoofd schudde. Iedereen lachte nog even door. Na een paar minuutjes was iedereen uitgelachen. Nouja, iedereen. Ik lag nog steeds over de vloer heen te rollen van het lachen. Telkens als ik bijna uitgelachen was begon ik weer.
'Je maakt mijn trui vies!' riep Lyam quasi verontwaardigt.
'Dus. Daar heb je een wasmachine voor!' had ik lachend uitgeroepen. Ik bleef lachen totdat Phoebe en Alex binnen kwamen. Phoebe zag er niet goed uit. Toen ik haar witte en slappe lichaam zag waar een pyjama omheen slobberde stopte ik acuut met lachen.
'Phoebs, je ziet er echt niet goed uit.' zei ik bezorgd.
'Het gaat wel, het gaat wel. Ik ga niet dood.' zei ze terwijl ze haar longen uit haar lichaam hoestte.
'Weet je het zeker? Ik bedoel, je bent helemaal wit en je trilt helemaal. Je ziet er echt niet goed uit.'
'Ik hou ook van jou Lady.' was haar directe antwoord. 'Het is echt niets, een griepje misschien. Waarschijnlijk moet ik gewoon uitrusten.'

In de week die hierop volgde promootte de jongens en ik onze single. We hielden fotoshoots, intervieuws en al die onzin. Ik belde Ginny en gaf haar een exclusief interview. Doordat Phoebe bedlegerig was, kon ze haar column opsturen naar Ginny. Ginny was er zielsgelukkig mee. Phoebe werd weer beter. Het was inderdaad niet meer dan een griepje geweest. Gelukkig maar. Ik zag het niet zitten dat Phoebe in het ziekenhuis terecht kwam. In de eerste was een super goede vriendin van ons in het ziekenhuis terecht gekomen. Ze had anorexia en had ruim een jaar in het ziekenhuis gelegen. Alleen maar omdat een bitch van een meid haar dik had genoemd. We waren elke dag langs geweest. Maar ze kon het niet aan en ze verhuisde naar een onbekende stad. Sinds dien was ik ontiegelijk bang voor het ziekenhuis. Echt heel erg bang. Ik moest er niet aan denken dat Phoebe in een ziekenhuis terecht kwam. Maar gelukkig was dat allemaal niet nodig. Veel te snel verstreek de tijd. Het nummer van mij en Troublemaker stond meteen op nummer 1 in de itunes top zoveel. Het werd 5 december.
'Dit is het eerste jaar dat we geen sinterklaas vieren.' had ik gezucht.
'Sinterklaas.' zei Lyam. 'Dat is toch die gast die op een paardje over de daken van mensen heen loopt en allemaal cadeautjes in de schoenen van kinderen dropt?'
'Dat is de beste omschrijving van sinterklaas die ik ooit heb gehoord.' zeiden Phoebe en ik lachend.
'Ik vind het echt jammer dat ik niet naar Nederland kon.' zuchtte ik weer. 'Met sinterklaas is het altijd leuk in Nederland. Nou heb ik de eerste sinterklaas van Leo gemist.'
'Er komen nog meer sinterklazen voor Leo. En je vond het toch niet erg om het album te promoten?' vroeg Phoebe terwijl ze met haar handen door mijn haren woelde.
'Dat is mijn taak!' riep Lyam verontwaardigt. Door die opmerking kreeg ik weer een lach op mijn gezicht.
'Yeah, gelukt.' zei Lyam zacht terwijl hij dacht dat niemand het kon horen. Hij had het mis. Ik had het gehoord.

Reacties:

tamarastyles zei op 2 juli 2013 - 7:24:
Voortaan ga ik sinterklaas niet meer anders omschrijven!!

Tweety zei op 20 aug 2012 - 22:44:
awh snel verder!!!