FanFic.nl

One shots Nederlands

You're the only one I see • Larry Stylinson

Op drie, sprak ik mezelf bemoedigend toe. ‘One’, begon ik met enige aarzeling in mijn stem. ‘Two’, gevolgd door korte stilte. Pray for me. ‘Three.’ Met een diepe zucht opende ik mijn ogen en staarde in het duister. Na een paar keer knipperen wurmden de vertrouwde paniekgevoelens zich een weg naar mijn longen, waardoor ik kort en oppervlakkig begon te ademen. In een hopeloze poging om uit mijn donkere wereld te ontsnappen, draaide ik mijn hoofd in verschillende richtingen, maar zonder resultaat. Toen ik het me realiseerde, klemde de paniek zich eveneens om mijn hart. It didn’t work, schoot er door mijn hoofd. ‘Goddamn fuck this!’, riep ik met op elkaar geklemde tanden en liet mezelf achterover vallen op het bed. This isn’t true. This can’t be true.

Ik kneep mijn ogen extra hard dicht alvorens ik ze opnieuw opende, en opnieuw, en opnieuw. Het maakte geen verschil. Gefrustreerd haalde ik een hand door mijn kapsel, wat eindigde in het geven van enkele vuistslagen op mijn schedel. Ik kon het nog steeds niet vatten, zelfs niet na al die jaren. Sinds het ongeval probeerde ik elke dag opnieuw om mijn zicht terug te krijgen, in gedachte dat het allemaal slechts een droom was, maar faalde telkens weer. Moedeloos liet ik mijn gevouwen vuisten naast me vallen en keek boven me uit. Een traan welde op in mijn ooghoek en liet een spoor van verdriet achter wanneer ze langs mijn wang naar beneden liep, voor een zacht klopje op de deur mijn aandacht trok. ‘Can I come in?’ volgde Louis’ stem. ‘Em…yeah’, antwoordde ik aarzelend en zette mezelf rechtop, mijn tranen snel wegvegend omdat ik niet wilde dat hij dat zag. Met een lichte klik opende en sloot de deur zich opnieuw, terwijl ik doelloos voor me uitstaarde en mijn armen om mijn benen sloeg. De matras gaf voelbaar mee toen Louis zich naast me zette en ik zijn hand rond mijn pols voelde. ‘Harry I-’ ‘No, it’s alright’, onderbrak ik hem en maakte een wegwerpend handgebaar. ‘No, it’s not’, zuchtte Louis naast me en greep ook dat dat hand vast, waarop hij me een zacht kneepje gaf. ‘I know it’s not alright’, begon hij langzaam, ‘because what happened to you is horrible and I wouln’t even know how to handle it. I know because you’re having the same tired, courage less and frustrated look on your face like you’ve been having for the past two years. I know because I know you, Harry.’ Ik sloeg mijn ogen neer en slikte. ‘It’s not going to change right’, fluisterde ik met hese stem. We bleven enkele minuten stil, wisten het antwoord wel maar durfden het geen van beiden luidop zeggen. ‘It’s just… I mean…’, begon ik maar kapte mijn zin al snel hoofdschuddend af. He won’t understand. ‘No, what?’ Reageerde Louis vrijwel meteen. ‘It’s nothing’, mompelde ik en sloeg mijn handen in elkaar. ‘Just goddamn tell me Harry.’ Louis’ stem nam een verdedigende toon aan toen hij sprak, maar de zucht die volgde verraadde hem. ‘I just…’, hakkelde ik en verwenste mezelf, ‘I just wish I could see you again you know.’ Ik slikte en draaide mijn hoofd in zijn richting, geleid door het geluid van zijn ademhaling. ‘But I’m here.’ ‘That’s not the same Louis’, zuchtte ik en staarde in de leegte voor me. ‘Than what’s so different I mean…’, liet hij mijn handen los. ‘It’s just different, you don’t understand’, antwoordde ik gefrustreerd om zijn onbegrip en liet mijn hoofd tegen de bedleuning vallen. ‘Then tell me. You always say I wouldn’t understand.’ Ik kon de krak in zijn stem horen toen hij sprak, maar wendde mezelf van hem af en klemde mijn tanden op elkaar. ‘Because that’s the way it is’, mompelde ik. ‘No, it’s not. For god’s sake Harry, just explain me! Just once! Don’t you think I care about you? I’ve been here for you since the accident, and you haven’t said a word to me about how you feel. Lately you’ne not doing anything else than just sit here, locked in your own world. I always hear you scream out of frustration, but I never ask because I know you won’t like me to. Don’t you dare to say I wouldn’t understand.’ Betrapt frunnikte ik aan de onderkant van mijn shirt en beet op mijn lip terwijl ik mijn ogen sloot. Just tell him. At least you’ll know when you’ll have to leave, you know this couldn’t last for long. Come on. ‘You’re going to kill me for this’, kreunde ik zacht en sloeg mijn hoofd tegen het bed. Louis’ lach vulde de kamer als hij zijn hand op mijn knie legde en er een bemoedigend kneepje in gaf. ‘Well let’s have it done then’, antwoordde hij, nog steeds licht nalachend. In de verte hoorde ik mijn moed alweer tegen de grond smakken voor ik ’t zelfs nog maar had opgeraapt. ‘I like you.’

‘What?’ Was Louis snelle reactie. ‘I… what did you just say?’ Zijn stem droop van de verbazing, waarop ik mijn ogen neersloeg en mijn armspieren opspande. Ik was hier absoluut niet goed in, zeker niet nu ik wist dat ik niet meer terug kon. ‘I said I liked you. I mean I love you-’ ‘Are you fucking serious Harry?’ Ik voelde hoe hij van het bed afging en zuchtte. Ik antwoordde niet, verzonk in gedachten gedurende de tijd dat ik niets anders hoorde buiten het zijn ademhaling en het kloppen van mijn hart. Wanneer ik even later iets tegen mijn been voelde stoten, keek ik op in een automatische reactie en spitste mijn oren. Ik wilde Louis vragen wat hij uitspookte, toen twee handen mijn beide schouders omsloten en me voorover trokken, waarop twee warme lippen zich plotseling op de mijne plantten en mijn mond ruw openduwden. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn handen zochten grip in zijn haar, trokken hem zo dicht mogelijk naar me toe. Twee tanden beten voelbaar in mijn onderlip alvorens hij zich terugtrok en ik mijn snelle ademhaling probeerde te controleren. Met onze voorhoofden en lichamen tegen elkaar aan, voelde ik ademhaling in mijn gezicht en hoorde ik het zachte gehijg uit zijn borst. ‘Why didn’t you tell me before’, fluisterde Louis met zijn neus tegen de mijne aangedrukt. ‘I don’t fucking know’, antwoordde ik voor hij zijn lippen weer op de mijne plantte en ik mijn handen om zijn gezicht sloeg.

Reacties: