FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Nine

Een zucht ging door het groepje, maar kwam voornamelijk uit Stephanies richting. ‘Ik had dus al verwacht dat je dat zou zeggen, daarom willen we het je ook uitleggen’, zei ze en keek me aan. Ik zweeg, ze kende me veel te goed. ‘Toen de dokter me vertelde hoe het met je was en waar je stond, hebben ik en Harry de anderen meteen gebeld.’ Mijn ogen schoten schichtig naar de jongen toe en richtten zich toen weer op mijn beste vriendin, maar het was Louis die haar uitleg vervolgde. ‘Dus zijn we eergisteren geland, hebben ons in een véél te krap appartement vlakbij geïnstalleerd en hebben naar de situatie geïnformeerd.’ Ik knikte, het klonk allemaal vreemd overtuigend, hoewel het hele gebeuren opzich gewoon allesbehalve logisch was, en rechtte mijn rug. ‘Stel dat ik jullie geloof..’, mijn blik ging langs Stephanie en werd benadrukt door mijn handen. Ze grijnsde. ‘Stèl dat. Hoe zit het dan allemaal in elkaar? Hoe heb ik jullie leren kennen, waarom geven jullie überhaupt iets om mij, ik bedoel maar? Het voelt aan alsof ik een volslagen idioot ben die naar éen of ander sprookje zit te luisteren en gelooft dat het zijn eigen toekomst is.’ Mijn wenkbrauwen fronsten zich als reactie op Zayns medelevende blik. ‘En kijk niet zo’, wist ik er murmelend uit te brengen. Zijn hand ging naar zijn hart terwijl hij zei: ‘I’m very sorry.’ Ik kreeg spontaan een uiterst ongewilde blos op mijn wangen en schaamde me dan ook kapot. De matras zakte lichtjes onder me weg toen Stephanie dichter bij me kwam zitten en mijn beide handen in de hare nam. ‘Ik weet dat het allemaal heel erg gek klinkt, maar je zal niet anders kunnen dan ons geloven. Meer kunnen we ook niet zeggen, de dokter vond dit al heel riskant aangezien het niet bepaald iets luchtigs is om te vertellen.’ Haar ogen boorden zich in de mijne. ‘ Je komt er wel achter, beetje bij beetje. Vertrouw er gewoon in’, gaf ze een kneepje in mijn handen. ‘Believe me.’ Ik knikte bijna automatisch, niet omdat ik het meteen allemaal geloofde, maar omdat ik het zo graag wilde.

Naarmate het later werd kwam iedereen ook wat losser, zelfs iets. Er werd met geen woord gesproken over onze gedeelde herinneringen, elke vraag die ook maar het minste verband had met gebeurtenissen uit ons verleden, leken ze met veel plezier te negeren. Dat was behoorlijk hard moest ik zeggen, ik was niet bepaald gerustgesteld door hun eerdere verklaringen. In plaats daarvan gingen de gesprekken over wat ze in tussentijd hadden uitgespookt, en ik kon zeggen dat het me op z’n minst enorm verbaasde wat ze hebben bereikt. Een cd, tour, live-dvd en ga zo maar verder, hoewel ze de talentenjacht niet gewonnen hadden. Ik kon hoe dan ook niets anders doen dan hen feliciteren en proberen de gigantisch grote glimlach van mijn gezicht te krijgen. Ik gunde het hen wel heel erg. Ondanks de veranderingen waren de jongens nog altijd hetzelfde als ik me kon herinneren. Louis’ mond stond geen minuut stil, we gingen dan ook constant in discussie. Zayns realistische argumenten maakten meteen een eind aan Louis betoog tegen mijn stellingen, waarop Liam hem een bemoedigend woordje toesprak: ‘We zouden je niet kunnen missen hoor.’ Ik betrapte mezelf meermaals op de gedachte dat ik ‘m wel zou kunnen opeten, hij was gewoon een schatje. Stephanie en de blonde Niall, die erg leek te genieten van een Snickers-reep, zaten gezellig keuvelend aan het raam. Het viel me op dat ze opvallend dicht bij elkaar zaten, daar moest ik zeker en vast eens wat over los zien te krijgen bij Steph.

Enkel met Harry sprak ik weinig. Af en toe mengde hij zich eens in een discussie, om daarna weer stil te vallen en terug op de achtergrond te verdwijnen. Vanuit de weinige ‘ervaring’ die ik had, was dat niet bepaald hoe hij zich gewoonlijk gedroeg. Ik durfde er niet achter te vragen, hetzelfde gold voor zijn hoofdwonde. Een genezende snee die liep vanaf zijn linkerwang tot hoog boven zijn wenkbrauw en een spoor van kleine krasjes naast zich achterliet. Het zag er enorm pijnlijk uit, en dan had ik de verschillende blauwe plekken verdeeld over de rest van zijn gezicht nog niet vermeld. Terwijl ik hem vanop een afstandje bestudeerde, kruisten onze blikken elkaar enkele keren. Hij leek het geen erg te vinden, ik betrapte hem net zo vaak op precies hetzelfde. Geen van beiden hadden we lef genoeg om er een opmerking over te maken, hoewel Harry wel de enige was die me bij het afscheid dicht tegen zich aantrok. Ik had hem willen zeggen iets meer afstand te moeten houden, maar iets hield me tegen. De manier waarop hij zijn armen om me heen sloeg die zo vertrouwd aanvoelde, zijn lichaamswarmte die me rillingen gaf en de blik in zijn ogen die ik niet kon pijlen. Opluchting of vreugde? Angst of pijn? Wat het ook was, het was niet het enige wat ik zag toen mijn blik de zijne ving.

Reacties: