FanFic.nl

New future New life {BTR}

deel 5

Ik loop de begraafplaats met een brok in me keel op, en ga op zoek naar het graf van Jim. Als ik hem uiteindelijk heb gevonden buk ik, het is een erg mooie steen, 19-07-2009 staat erop als datum. De dag dat damian geboren was, ik had hem gevraagd of hij wat kleren voor me op wou halen en toen kreeg hij een fataal auto ongeluk. “hey Jim, ik mis je. Je weet dat ik van je hou, Damian doet het goed. Maar dat zul je vast wel gezien hebben vanaf boven. We zijn verhuist en hebben nu hele leuke buren, al vind ik de rest wat minder. Iedereen roddelt en praat achter me rug om over me. Ik vind het erg moeilijk, en op dat soort momenten wou ik dat jij er nog was. Ik mis je Jim, heel erg, ik wou dat je er nog was en dat je Damian kon zien opgroeien. Ik mis je.”� Vertel ik terwijl ik over de steen heen aai. Tranen druppelen over me wangen heen, ik kijk naar de foto die op het graf staat, een foto met Jim met pasgeboren Damian in zijn armen en mij. Die foto had ik er zelf neer gezet, zodat hij ook altijd kon kijken. Ineens hoor ik een tak krakken en eindje achter me. Ik draai snel om en zie James daar staan. Wat doet hij hier? Boos loop ik naar hem toe, “wat doe jij hier? Ben je mij gevolgd?”� vraag ik boos. Hij geeft geen antwoord en kijkt me vol medelijden aan. Hij was me dus achtervolgt, hij was gewoon te nieuwsgierig. “heb je nou je zin, nou je weet het hoor ben je tevreden? Ben je gelukkig, voel je je trots dat je er bent achter gekomen. NOU?”� schreeuw ik boos tegen hem. Nog steeds zegt hij niks, boos geef ik hem een klap in zijn gezicht en daarna loop ik weg. Ik stap in me auto en cross met piepende banden weg. Zodra ik thuis ben doe ik de deur op slot en beginnen de tranen te stromen, ik sms me moeder of ze Damian een extra dagje bij zich kan houden. Gelukkig kan het. Ik begin steeds harder en harder te huilen en laat me tegen de deur op de grond zakken. Je snapt niet hoe hij dat heeft kunnen doen, had hij dan totaal geen gevoel. Boos sla ik tegen de deur aan, meteen krijg ik een pijnscheut in me hand. Ik kijk naar me hand en zie dat me knokkels beginnen te bloeden. Ik sta op, loop naar de keuken en doe er een doek omheen. Ik hoef hem niet meer te zien, nu niet, nooit niet. Huilend zak ik weer op de grond, wat een kut wereld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.