Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Spread my wings » The story of a butterfly. [2]
Spread my wings
The story of a butterfly. [2]
Oké, misschien moet ik toch eens bij het begin beginnen. Ik ben Calliope Reimann, maar sinds mijn twaalfde kent iedereen mij onder mijn artiestennaam Skitt. Mijn moeder is Ariadne Weiss, en ooit was ze een wereldberoemde zangeres. Mijn vader, Lester Reimann, was de assistent van haar manager en zo hebben ze elkaar leren kennen. Een romantisch verhaal zo lang het duurde. Nu zijn mijn ouders gescheiden, mijn moeder woont in het buitenland en leeft van haar royalty’s en heeft mijn vader zich opgewerkt tot manager van zijn eigen artiesten. Waaronder ik, zijn beste paradepaardje. Nee, een normaal leven zat er voor mij van bij het begin niet in.
Ik zie mijn moeder enkel met kerst en op mijn verjaardag krijg ik steevast een peperduur cadeau en een telefoontje van drie minuten. Ik woon bij mijn vader, maar hij is zo opgevreten van de stress dat hij weleens vergeet dat hij mijn vader is, en niet enkel mijn manager. Of hij heeft teveel afstand van me genomen om de zakelijke kant van mijn tienercarrière te kunnen regelen en is intussen niet meer vertrouwd met vadergevoelens. Ik weet het niet, maar sinds de scheiding ben ik mijn beide ouders kwijt. Of zo voelt het toch.
Twee jaar na hun scheiding, ik was toen twaalf, viel het mijn vader op dat mijn zang- en gitaarlessen die ik al van kleins af aan volgde hun vruchten begonnen af te werpen. Zes maand later was ik zijn eerste contract. Hij bouwde een kleine band om me heen, huurde een compleet team in, creëerde een imago en Skitt was geboren. Door de jaren heen werd er steeds aan me gesleuteld, aangepast aan mijn leeftijd en aan de vraag van het publiek. Intussen ben ik zo’n vertrouwd deel van de muziekwereld dat ik echt denk dat het zou opvallen als mijn plaatjes plots niet meer in de winkel liggen. Of toch zeker de eerste tien minuten.
En nu ben ik achttien jaar oud, en het sterrenbestaan heeft voor mij zijn glans al lang verloren. Maar wat kan ik eraan doen? Ik zit eraan vast. Ik ben Skitt.
Sorry, als ik dagdroom doe ik alsof ik mijn levensverhaal vertel. Dan probeer ik me te verbeelden dat dit niet echt is, dat het maar mijn verbeelding is en dat ik straks weer tien jaar oud ben en mijn ouders nog samen zijn en ik nooit Skitt zal moeten worden. En dan zie ik weer dat ik in een limousine zit, tussen een overbezorgde bodyguard en een vader voor wie ik alleen maar een contract ben.
‘Calli, aarde aan Calli.’ Bruno wuift voor mij gezicht. Ik stop met dromen en laat me door hem uit de auto helpen, hoe erg ik het ook haat om me te laten behandelen als een hulpeloos kind.
Het gebruikelijke gekkenhuis. Aanmelden, omkleden, make-up, soundcheck, en de hele tijd fladderen er minstens drie mensen om me heen, en Bruno is altijd één van hen. Zelfs als ik me moet laten aankleden (Kleedsters, heel fijn. Not.) staat hij aan de andere kant van het kamerscherm te wachten.
‘Je ziet er mooi uit,’ zegt hij als ik van het podium storm en mijn gitaar in een staander smak. Slecht humeur, get out of my way!
‘Mooi, mooi… Als je denkt dat het kleine zusje van Barbie mooi is. Ik zie er fake uit, Bruno. Lieg niet tegen me. En die haarlak stinkt. En die stomme push-up beha zit te strak,’ foeter ik aan één stuk door. Bruno legt een gigantische arm om mijn schouder, en gooit me dan in één beweging over zijn schouder.
‘Bruno, niet weer! Laat me los!’
‘Niets van! Ik breng jou naar het ziekenhuis, spoedoperatie tegen gezeur!’ Ik spartel tegen voor de vorm, want hoe oud en volwassen ik ook word geacht te zijn, Bruno weet dat ik dit geweldig vind. Vooral als de stylisten ons met wapperende handjes en paniekerige kreetjes achtervolgen, compleet hysterisch bij het idee dat ik mijn outfit zou kreuken of mijn haar in de war zou maken. Zet me anders in een glazen kastje!
‘Bruno, Calli!’ Meteen zet Bruno me neer en kijkt schuldbewust naar mijn vader. ‘Genoeg nonsens nu. Calli, dit is meneer Waldorf, de presentator. Hij zal je uitleggen wat er van jou verwacht wordt.’ Ik trek een lelijk gezicht. Normaal is dat de taak van een assistent, maar als er grote namen optreden in een tv-show, komt de presentator altijd even mouwvegen. Lekker spannend, want de laatste keer dat ik op Waldorfs show moest verschijnen was ik een halfuur te laat. Die kerel zat zich daar maar uit te sloven voor de camera terwijl heel Duitsland toekeek en toen ik eindelijk middenin zijn praatje het podium op werd geduwd, schopte ik een lamp omver. Compleet per ongeluk, ik zweer het. Maar goed, Waldorfs glimlach houdt stand en hij probeert me deze keer tenminste geen hand te geven. Griezel.
‘Skitt, wat ben jij groot geworden.’ Ik probeer hem ter plekke neer te bliksemen en hou me enkel in omdat ik de ogen van mijn vader in mijn rug voel prikken. Dus ik hou mijn manieren en meteen ook maar mijn mond. Dat is veiliger.
‘Je bent de derde gast, je komt op door die deur en je gaat zitten in de zetel naast mij, er zal een glas water klaarstaan, dit zijn de vragen die gesteld zullen worden, we hebben zeven minuten en daarna ga je naar het podium aan de linkerkant waar jouw band en jouw gitaar klaar zullen staan.’ Ik prent die woordenvloed als een automatisme in mijn hoofd, knik verveeld en draai me op mijn hielen om. Kan mij veel schelen als er morgen ergens een artikel verschijnt dat ik arrogant ben. Ik wil gewoon rust.
Reacties:
Ghehe hij is echt cool n_n
En nu...
Gaat Elisa het volgende deel lezen...
Daar gaat ze een mgea-reactie achterlaten...
xByee! n_n
Oooh ik lees het nu pas ö
en ik ben zelfs nog de eerste me een reactie,
en ik snap da eigelijk ni...
want u verhaal is echt geweldig
dus ge moet gewoon verder doen,
en mij laten wete als het zo is ^^
x
Ze kan allezinds heel mooi schrijven.
I love you, honey.