FanFic.nl

Last Waves -Twilight [Afgelopen]

[001]

De weg naar het vliegveld leek met de seconde langer te worden. Ik zou me niet bedenken hoe lang ik hier nog zou moeten zitten, hoe gekker ik werd. Het enige wat me nog een beetje kon afleiden was Taylor Swift, ik luisterde al jaren naar haar muziek en dat zou niet snel veranderen. De meeste cd’s die ze uitbracht had ik maar ik was niet verslaafd. In tegendeel.

Sommige mensen dachten rare dingen van me zonder enige reden. De ene dacht dat ik zwanger was en de andere dacht dat ik me zo hard verveelde dat ik een ellenlang verhaal was begonnen over hoe slecht mijn leven wel niet was. Daar plaagden ze me mee, al snapte ik niet waarom. Ze wilden maar niet geloven dat er niets van waar was. Degenen die dachten dat ik zwanger was had ik kunnen teleurstellen toen ik na enkele maanden nog steeds geen buikje had. Ik hoopte dat ze dat nu voor eeuwig zouden geloven. Toen ik hen een tijdje geleden vroeg wie de vader dan wel zou zijn vertelden ze me dat het mijn vakantie liefje van een tijdje geleden wel moest zijn. Ik snapte absoluut niet hoe ze daar op kwamen. Jeremy Cornwell was niet meer dan een vakantieliefje, al bleef hij al een maand in mijn gedachten rondspoken. In het begin schreven we e-mails, lange romantische e-mails, elkaar omschrijvend hoe groot ons gemis was en hoe we naar elkaar verlangden. Claire Marks, mijn moeder, zei vaak spottend dat ik mijn man uit mijn handen had laten glippen. Ik wist niet wat ze daarmee bedoelde. Na een tijdje schreef hij geen e-mails meer. In het begin deed het me niet zo heel veel, ik dacht dat hij ziek was of de internet verbinding er een tijdje uit lag, dat gebeurd wel eens. Na een week werd ik ongerust, schreef hem een e-mail, hem biddend om een antwoord. Hij antwoordde niet. Het bleef aan me knagen, dat deed het nog steeds. Ik kon me zijn korte bruine haar en chocoladebruine ogen nog levendig voorstellen, zelfs in mijn gedachten verdronk ik in zijn ogen, werd opnieuw verliefd op zijn brede glimlach. In zijn laatste mail schreef hij iets over zich niet goed voelen, maar toch kon een griepje niet zo veel effect hebben dat hij opeens de banden met zijn vakantieliefje verbreekt. Ik ben er een tijdje ongelukkig door geweest maar ik had me erover gezet. Een liefje hou je toch niet voor eeuwig, waarom zou hij opeens dan wel voor eeuwig zijn? De manier waarop hij me dumpte, door gewoon stilzwijgen, maakte me woedend. Voelde meneer zich te goed om een mailtje te sturen om het uit te maken? Daar leek het in ieder geval wel op. Misschien was het maar goed dat hij niets meer van zich liet horen. Al was het dan wel een beetje ongelukkig getimed. Mijn vader moest een week later vertrekken op missie naar Afrika. Mijn moeder vertelde ons dat hij maar een maand wegbleef. Dat werd maanden.

Enkele weken geleden kregen we bezoek van een leger officier. Mijn vader, Mark Johnson, was gestorven in een gevecht met de LRA. Mijn moeder begon te huilen toen ze de legerwagen zag aankomen. Dat betekende dat we hem nooit meer zouden zien. Ik moest de heer binnenlaten en koffie aanbieden. Toen mam de officier onder ogen durfde komen vertelde hij het ons. We kregen zijn medailles terug net zoals zijn kleren. Mam wilde de objecten niet zien en zodra de officier weer weg was gooide ze de spullen een voor een door de kamer. Ik bewaarde ze sinds die dag in een kartonnen doos onder mijn bed. Een tijdje heb ik het moeilijk gehad maar al snel kon ik me weer concentreren op mijn schoolwerk. Ik had mijn vader in de zeventien jaar dat hij in mijn leven is maar enkele keren gezien. Het leger slorpte al zijn tijd op. Ik nam het hem niet kwalijk, zo konden zijn kinderen zich niet aan hem hechten of tenminste niet lang. Toen ik dertien was wilde ik niet dat hij vertrok,belde elke avond naar hem en bad voor zijn gezondheid. Om de een of andere reden - ik was er zelf nog niet achter gekomen waardoor - ben ik hem gaan haten. Hij was er niet voor me wanneer ik hem nodig had. Wat voor een vader was dat? Eentje die er nooit was voor zijn kinderen, eentje die hun amper zag? Een nietsnut van een vader, daar had je niets aan. Mijn moeder tilde er erg zwaar aan, ze huilde nachten aan een stuk, sliep amper. Ik had zo veel medelijden met haar maar kon haar niet helpen.

Mijn vader liet ons een grote erfenis na, hij had een geheime rekening openstaan voor wanneer hij stierf. Met dat geld hebben we een huisje gekocht in een gehucht ver weg van Coldwater. Afscheid nemen van Coldwater High voelde raar, maar toen de wagen eenmaal gestart was vond ik het niet zo erg meer. Alsof het omdraaien van de sleutel een klik in mijn hoofd maakte. Onze spullen waren met een verhuiswagen al naar ons nieuw huisje gebracht, maar zelf gingen we er met het vliegtuig naartoe. Het was een vlucht van enkele uren met bestemming Forks. Enkele dorpjes voor Forks zou het vliegtuig landen en van daar moesten we nog een klein uurtje naar Forks rijden met een wagen. We zaten nu al een uur in de wagen en nog hadden we het vliegveld niet bereikt. Mijn moeder beloofde dat we er snel zouden zij maar ik wist niet of ik dat moest geloven. Taylor’s muziek bonsde nog steeds door mijn oortjes, ik hoorde amper iets anders. Het kon me niet veel schelen. Mijn familie kon me op dit moment bitter weinig schelen. We zouden eerst nog twee weken in een verflucht moeten leven. Het ergste was dat mijn vaders lichaam nog steeds niet gevonden was. We hebben doorgegeven dat we verhuisd zijn, zodat ze het lichaam naar Forks kunnen sturen als ze het vinden, alsof ze hem ooit zouden vinden. Voor mij was het hoofdstuk afgesloten. Het maakte het niet meer uit.

Reacties: