FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Ten

‘Don’t laugh at me!’, riep ik en keek hem met een beteuterd gezicht aan. ‘Kijk dan niet zo, het is gewoon lachwekkend hoe je het op elke mogelijke manier weer verpest!’ riep hij uit en sloeg een hand voor zijn mond in een poging zijn hysterische bulderlag in toom te houden. Ik keerde hem de rug toe en zuchtte bij het aanzien van mijn mislukte cake. Het was gewoon onfair hoe ik er na 3 keer nog steeds niet in geslaagd was het gebak eetbaar te maken, terwijl Niall die van Harry al half opgepeuzelf had voor de tv. Hoe dan ook, ik was onze weddenschap verloren. Toen de jongens enkele weken geleden kwam dineren, ontstond er een discussie over wie nou net het beste kon koken. Louis en Zayn waren al meteen buiten kuif, ze ‘konden nog geen ei bakken’, hoewel ik dacht dat ze het gewoon liever allemaal opaten. Niall was tenminste mans genoeg om dat toe te geven, maar dat was dan ook geen verrassing. Stephanie en Liam zagen een reeks weddenschappen ook niet zitten, dus bleven ik en Harry over. De eerste keer maakten we taco’s, waarbij Niall’s vakkundige keuze uitging naar de vijand. Harry’s taco’s waren inderdaad beter, hoewel ik dat nooit luidop zou toegeven. Vorige week bij het pannenkoekenbakken haalde ik ‘m weer in, en nu was ik dus verloren, waardoor Harry me een opdracht mocht voorleggen. En ik had nog zo naar uitgekeken om hem in z’n ondergoed door te straat te zien rennen, damn. Ik pakte hem vroeg of laat nog wel terug.

Ik voelde een zacht kneepje in mijn schouder en zijn aanwezigheid achter me, waarop ik opnieuw dramatisch zuchtte. ‘Hij wil gewoon niet lukken, er is sabotage in het spel!’ zei ik en sloeg gefrustreerd op het aanrecht alvorens ik me omdraaide. Harry’s geamuseerde uitdrukking maakte het alleen maar erger toen hij zei: ‘Dat is niet waar, je kan gewoon niet accepteren dat ik een betere kok ben dan jij’, en zijn schouders ophaalde. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog en bleven op dezelfde, dreigende hoogte hangen toen ik een stap vooruit deed en vlak voor hem kwam te staan. ‘Jij hebt de boel gewoon gesaboteerd, geef maar toe…’ zei ik, volledig overtuigd van mijn eigen zaak. Hij grinnikte. ‘Waarom zou ik?’ ‘Omdat je mij een verschrikkelijke opdracht wil zien uitvoeren natuurlijk! Omdat jij gewoon door en door slecht bent, daarom!’ Ik gaf een zachte por op zijn borstkas en probeerde met alle moeite van de wereld mijn gezicht in de plooi te houden. Hij lachtte zo mogelijk nog harder. God, ik was zo ongeloofswaardig als wat. ‘Wel, dan denk ik dat je het fout hebt, want dat wil ik niet’, zei Harry nonchalant en haalde zijn schouders op. Ik keek op naar hem en ving zijn blik, klaar om er een nieuwe opmerking uit te gooien. De glimlach zat nog altijd rond zijn lippen, maar was niet langer spottend. Zijn ogen keken net zo geconcentreerd in de mijne als de mijn ogen op hem gericht waren. Mijn hart ging als een gek tekeer en ik was spontaan vergeten wat ik wilde zeggen. ‘Waarom dan wel?’, vroeg ik ademloos. Hij verloor me geen moment uit het oog, knipperde zelfs niet met zijn ogen toen hij me ein-de-lijk vroeg: ‘Wel, omdat ik hierdoor eindelijk de kans krijg om je mee uit te vragen. So would you be my date tonight?’

In die korte periode van enkele luttele seconden speelde het verhaal zich voor me af, verschillende beelden flitsten voor me uit. Plots als het er was knipperde ik met mijn ogen, en weg was het weer. Ik realiseerde me pas dat ik Harry’s hand bijna fijnkneep toen ik zacht door elkaar werd geschud. ‘Rose? Rose!’, deed Stephanie nog net geen poging om hysterisch te gaan gillen. Ik schudde zacht mijn hoofd in een poging alles op orde te krijgen en liet met één laatste blik op Harry zijn hand los. Ik voelde de handen van mijn beste vriendin op mijn schouders en haar frisse adem in mijn gezicht toen ze sprak: ‘Wat scheelt er? Je werd plots helemaal wit en je keek alsof je eens spook had gezien’, slikte ze en ging grijnzend weer verder, ‘terwijl ik vind dat Harry er toch een stuk beter uitziet hoor!”� Er ging gegniffel door de kamer, hoewel iedereen het duidelijk toch niet vertrouwde. ‘Ik weet het niet’, zei ik en keek haar in de ogen, een glimlach onderdrukkend. ‘Ik zag plots allemaal beelden en het leek vreselijk echt maar…’ ‘Een flashback bedoel je?’, onderbrak Louis me. Ik haalde mijn schouders op keek wanhopig naar Stephanie. ‘Ik weet het niet’, zei ik terwijl mijn stem brak. ‘Het was gewoon raar en fack mijn hoofd man.’ Terwijl ik sprak verspreidde een drukkende pijn zich in mijn slapen, een pijn die me veel te veel deed denken aan toen ik hier voor het eerst ontwaakte. Stephanie wreef langzaam over mijn bovenarmen en drukte zich tegen me aan, waarop ik de vertrouwde geur van mijn beste vriendin inademde en meteen een pak geruster was. ‘Dan is het misschien beter als we je nu echt laten, je wat kan slapen en je het me morgen allemaal verteld oké?’ Ze glimlachte me bemoedigend toe en duwde me langzaam weer tegen het rugkussen. Ik knikte en liet me gewillig door haar instoppen en bemoederen. Het was letterlijk alsof ik een slag van de molen had gehad, eerder die avond dacht ik nog bruggen te kunnen verzetten en plots voelde ik me zo vreselijk uitgeteld. Door een halve minuut aan herinneringen? Komop, wat moest dat worden als ik alles moest herdenken? Dan raak ik waarschijnlijk spontaan in coma. Stephanies klamme handen rustten even op mijn voorhoofd alvorens ze me een kus op de wang gaf en nog een luchtkusje toeblies. De jongens zeiden één voor één gedag en liepen achter haar aan naar buiten terwijl ze hen aansporen om dat stil te doen. Ik hoorde haar tegen Harry fluisteren dat hij gewoon net als de anderen moest doorgaan en ze het er later over zouden hebben. Ik kon alleen maar knikken en glimlachen toen ze de lichten uitdeed en de deur achter zich sloot, om mij met een hoop vragen en totaal uitgeput achter te laten.

Reacties: