FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Eleven

‘Dat meen je niet!’ gilde ik luid en stuiterde half uit het bed van opwinding. Mijn moeder glimlachte en schudde haar hoofd. Ze kwam naast me zitten en streek de dekens glad, haar ogen dwaalden door de kamer. ‘Ik ga het hier nog missen geloof ik.’ Ik grijnsde en gaf haar bil een tikje met mijn voet, waardoor ze haar wenkbrauwen optrok en ik moest lachen. ‘I won’t’, grijnsde ik en keek de kamer rond, die er desondanks steeds huislijker was gaan uitzien door de vele prulletjes, kleding en knuffels die zowat elk vrij plekje in beslag namen. ‘Maar het zal wel raar zijn…’ Mijn moeder knikte en aaide mijn voet. ‘Dat zal het sowieso wel worden schat, maar wij zijn er om je op te vangen’, zei ze glimlachend. Dat wist ik wel, ze zou er altijd voor me zijn, zeker nu het vast stond dat ik weer naar huis mocht.

De resultaten van mijn onderzoeken waren gisteren al binnengekomen, amper 2 dagen na datum, waarvan ik vond dat het wel een applausje verdiende. Het bleek dat alles in orde was, afgezien van de genezende wonden en kneuzingen of breuken, en dan natuurlijk mijn geheugen dat zwaar te wensen overliet. Ik herstelde snel, waardoor de dokters zeer positief waren en geen reden meer zagen mij nog langer in het ziekenhuis te houden. Eigenlijk was het deels ook omdat ze gewoon een gigantisch plaatstekort hadden, maar voor mij was het allang goed. Ik mocht naar huis en snel, mijn rolstoelgebruik was ook meteen ten einde en ik had toestemming gekregen om weer normaal te eten. Vandaag nog zouden we gaan, mijn moeder zou het nodige met de verpleging gaan regelen en voor vervoer zorgen. De dokters zouden me natuurlijk nog wel een tijdje opvolgen, ik moest regelmatig op controle komen en de kinesist geregeld bezoeken. Verder mocht ik mezelf absoluut nog niet te veel inspannen, zorgen maken of forceren. Die dingen zouden alvast echt wel gaan lukken, ik was geweldig in niets doen, maar zorgen maakte ik me wel. Ik was verschrikkelijk nieuwsgierig naar hoe het thuis zou zijn en vooral wat ik gemist had. Het lege gat in mijn geheugen zorgde dan ook voor een heleboel vragen. Ik moest het wat tijd geven zei iedereen, maar geduldig was ik nooit echt geweest…

‘Dus dan zal ik maar eens beginnen met opruimen zeker?’ kreunde mijn moeder luidop en klopte zachtjes op mijn been. Ze stond op en liep naar de kleine, met kleding uitpuilende kast die ze opentrok en zo voorzichtig mogelijk begon te legen. ‘Ik mag niet helpen, sorry!’ grijnsde ik en ging tegen de rugleuning liggen. Mijn moeder draaide zich om en keek naar mijn broer, die zich het afgelopen halfuur merkwaardig stil had weten bezig te houden op een stoel in de hoek van de kamer. ‘Maar jij wel. Komop Alex, doe eens wat’, zei ze streng en ging verder met het uitladen van de kast. Hij zuchtte en gaf me een kwade blik voor hij opstond en naar haar toeliep. Nog net voor hij zich omdraaide wist ik zijn blik te vangen en mijn tong uit te steken. ‘Maak jij je dan ook klaar Rose?’ vroeg mijn moeder en gaf Alex zonder op te kijken enkele kledingstukken aan die hij nog net wist op te vangen voor ze op de grond vielen. Hij gooide ze met een overvloed aan nonchalance in de openstaande koffer op tafel en kreeg meteen een waarschuwende blik terug. ‘Ja hoor.’ Ik gooide mijn benen over de rand van het bed en wiebelde even met mijn tenen. Het was al een tijdje geleden dat ik nog echt gelopen had, ik had niet eens een enkele plaspauze gehad zonder een halfuur op de verpleegster en haar rolstoel te moeten wachten. Voor een afstand van 5 meter! Het voelde dan ook raar toen ik mijn voeten op de grond plantte, me afzette en met rustige stappen naar de badkamer liep. Mijn schoenen stonden klaar op de kast, naast mijn tandenborstel en kam. Die mocht ik zeker niet vergeten mee te nemen. Toen ik een glans van mijn spiegelbeeld opving, keek ik op en schrok lichtjes.

Reacties: