FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Eleven part two

Mijn haren waren langer dan ik ze ooit had gezien en kwamen tot halverwege mijn rug, zaten vol met weerbarstige krullen en klitten. Mijn bolle gezicht was scherper en fijner dan ik me kon herinneren, en er lag een glans in mijn ogen die ik niet meteen kon plaatsen. Langzaam volgde mijn hand de lijnen van mijn hals tot over mijn borstkas. Ik was klein en tenger maar stond absoluut stevig in mijn schoenen, net zoals ik altijd al gedaan had, vrouwelijker geworden en ik had het allemaal gemist. De weinige keren die ik al in de spiegel had gekeken sinds ik weer wakker was, hadden niet lang genoeg geduurd om meer dan een glimp van mijn gezicht op te vangen. De duidelijk zichtbare littekens op mijn schouder en wangen maakten alles er dan ook niet beter op. Ik was dankbaar dat ik diegenen op mijn rug nieteens kon zien toen ik me uitstrekte naar mijn schoenen en een lichte pijnscheut voelde. Ik mompelde een paar verwensingen terwijl ik me op een krukje zetten en probeerde mijn veters te strikken. Met spiegels moest ik me later maar bezig houden, als ik wat minder op een lappendeken leek. ‘Rose, ben je bijna klaar? Stephanie is er al!’ hoorde ik mijn moeders gedempte stem vanuit de kamer naast me. ‘Ja ik kom al!’ riep ik terug en stond op. Ik griste snel mijn toilettas mee en sloot de deur achter me.

‘Wat spannend zeg!’ gilde mijn beste vriendin toen ik me omdraaide en ze me een stevige knuffel gaf, waardoor er even een lichte pijn in mijn schouder de kop op stak. Terwijl ik me uit haar greep probeerde los te maken grijnsde ik. ‘Je weet niet half hoeveel zenuwen ik heb…’ zei ik en glimlachte om haar begripvolle blik. ‘Dat is helemaal niet nodig, wij helpen je wel zusje’, mengde mijn broer zich in ons kleine gesprekje. Hij duwde de overvolle koffer met gemak dicht en zette hem neer op de grond voor hij zich naar Stephanie toedraaide en haar een schouderklopje gaf. ‘Zij hier brengt je zo weer van alles op de hoogte’, zei hij, ‘dat heb ik de afgelopen weken wel kunnen merken, meer dan ooit. Ze kan babbelen als geen ander.’ Ik zag Stephanie blozen en kon een grijns niet onderdrukken, haalde mijn schouders op. ‘Dat weet ik toch.’ Toen Alex wilde antwoorden, klikte mijn moeder de laatste koffer dicht en keek goedkeurend de kamer rond. ‘Wij zijn klaar om te vertrekken’, zei ze glimlachend en gaf me een bemoedigend knikje. ‘Maar ben jij er klaar voor schat?’ Ik weet het niet, ik ben bang en weet niet of ik het zo snel wel aankan, had ik willen zeggen, maar knikte. ‘Goed, dan ga ik nog even snel wat papieren tekenen en dan zijn we weg’, zei mijn moeder en gaf haar zoon een tikje. ‘Ga jij de auto alvast halen?’, vroeg ze hem en wachtte niet op een antwoord toen ze hem mee naar buiten trok, mompelend en het volledig oneens met wat ze voorstelde. Ik schudde grijnzend mijn hoofd en keek Stephanie aan. ‘We’re gonna do this my sister’, zei ze en lachte luid, ik kon mijn lach dan ook onmogelijk inhouden. ‘Yes we will!’ was ik het luid gillend eens en lette niet op mijn moeder die ondertussen, na het supersnel zetten van enkele krabbels, de kamer weer was binnengekomen en de koffers in haar handen nam. ‘Klaar?’ vroeg ze en keek me aan. Voor ik kon antwoorden, haakte Stephanie onze armen door elkaar en vroeg me hetzelfde. Ik knikte en ademde diep in. Aan de zijde van mijn beste vriendin groette ik de verpleging voor een laatste keer en liep vervolgens de frisse buitenlucht in. Met wat hulp van vrienden en familie zou ik dit wel te boven komen, het had gewoon wat tijd nodig.

Na enkele woordenwisselingen tussen mijn broer en moeder over het al dan niet verplaatsen van de televisie beneden -mijn moeder had altijd al een onnatuurlijk sterke drang gehad de meubels zo vaak van plaats te veranderen dat ze elke week een compleet nieuw interieur had, waardoor niemand ooit iets terugvond- en het aanhoren van Stephanies luide, gebrulde meezingen met de radio, zag ik hoe de auto onze wijk inreed en ons vertrouwde huisje in zicht kwam. De zenuwen gierden door me heen, en ik kon niet eens precies plaatsen waarom. Toen de auto stopte waren mijn benen dan ook gigantisch hard aan het trillen en enkele van mijn vingernagels zo diep afgekloven dat het pijn deed. Stephanie maakte een afkeurend geluidje toen ze me wijfelend zag uitstappen en besloot dan maar me zonder boe of bah uit de auto te trekken. Ze sloeg het portier achter zich dicht en duwde me richting de voordeur. Wanneer mijn moeder en Alex de auto uitstapten en onze kant op liepen, hoorde ik hen weer kibbelen over de tv. Eens ze begonnen was er moeilijk een woord tussen te krijgen, maar het was ook altijd even snel weer goed. Ze waren beiden te koppig om hun ongelijk toe te geven dus lieten ze het na een tijdje meestal zo, het zou immers niet lang duren voor ze een ander onderwerp hadden gevonden. Mijn moeder stak de sleutel in het sleutelgat en opende de deur, en ik herkende de vertrouwde, frisse geur meteen. Mijn thuis, home sweet home. Ik wachtte tot laatste om binnen te gaan en sloot de deur achter me na een blik te hebben geworpen op de omgeving. Mijn broer bracht de koffers zuchtend, mompelend en vol met bezwaren naar boven terwijl mijn moeder naar me toeliep en mijn beide schouders vastnam. Ze gaf me een zacht kneepje en kuste mijn voorhoofd. ‘Jij en Stephanie redden het daarboven wel zeker?’ Vroeg ze glimlachend. ‘Tuurlijk wel!’ riep die laatste vanaf de trap voor ons. Ik glimlachte en liep naar haar toe, om vervolgens -niet zonder pijn- de trap op te gaan.

Boven zag ik dat de hal niet langer blauw, maar lichtbruin geschilderd was en er enkele schilderijen vervangen waren door kinderfoto’s van mij en Alex. Ook de trouwfoto van mijn ouders hing niet meer naast de badkamerdeur, deze was ingeruild voor een lege plek. Vlak voor Stephanie mijn slaapkamerdeur kon openen, hield ik haar tegen. Ze keek me vragend aan, haar hand met stevige grip rustend op de deurklink. ‘Is er veel veranderd?’ Ik slikte. Ze haperde toen ze sprak: ‘Ja nou eh eigenlijk…’, en nam wat extra zuurstof binnen. ‘Eigenlijk best wel denk ik ja, ik weet niet…’, besloot ze. Ik knikte en liep achter haar aan de kamer binnen.
Ik liep meteen naar mijn bed toe en liet mijn vingers over het zachte donsdeken glijden terwijl ik in de overvolle kamer rondkeek. Het was allemaal best ordelijk, hoewel het door de overvloed aan kleine spulletjes een heel erg rommelige indruk gaf. Ik herkende de meubels en enkele bureauspullen, mijn tas op z’n vaste plekje aan het raam en mijn antieke spiegel naast de kast. Qua indeling was het precies hoe ik het me herinnerde, het uitzicht was niet veel veranderd. Enkel de muren leken in niks meer op de kale, pas geschilderde versie die ik voor ogen had. Twijfelend liep ik naar de kleinste, koffiebruine muur toe en liet mijn hand voorzichtig over het oppervlak gaan. Ik voelde de oneffen, harde en droge structuur voor ik een stap achteruit deed en naar de verschillende posters die ophangen keek. De muur was versierd met posters van verschillende bands, spreuken, kleine knipsels en muurklevers, kriskras door elkaar. De rest van mijn kamer hing vol met foto’s, voor zover ik kon zien. Sommige gerangschikt, andere geordend en op weer andere plaatsen waren er lege plekken met wat lijmresten te zien. ‘Ja eh toen we hoorden dat je naar huis mocht, hebben we wat dingen weggehaald die het je moeilijk kunnen maken. Nieuwere dingen, om de schok niet nog groter te maken’, zei Stephanie en kwam naast me staan. Ze had me vast zien kijken. Ik knikte en zag dat ik de meeste foto’s inderdaad herkende. ‘Dus de foto’s uit mijn toekomst zijn weer waar ze horen?’ vroeg ik terwijl ik wat dichterbij een bepaalde reeks pasfoto’s ging staan en inwendig zocht naar de datum van opname. ‘Eh, ja, zoiets ja. Totdat jij uit het verleden terugbent.’ Ik draaide me om en glimlachte naar mijn beste vriendin. ‘Dus zullen we uitpakken?’, vroeg ze en gooide de grootste koffer al op het bed. Ze kieperde hem uit en alsof het zo gepland was, knalde mijn broers luide muziek dwars door de muren heen toen ze op het bed sprong en de lege koffer op de grond viel. Dit kon nog wel even gaan duren.

Reacties: