FanFic.nl

just a movie

ninety nine

'Deze spaghetti is goddelijk!' riep Alex uit. De helft van zijn spaghetti kwam weer uit zijn mond. Wat zag Phoebe in die gast? Oke, ik kon die vraag makkelijk beantwoorden. Alex had een geweldige humor en hij was lief voor haar. Hij zag er goed uit en respecteerde haar. Het was als Romeo en Julia. Maar dan zonder de gemene families en al helemaal zonder het slechte einde. Ik zag ze al helemaal trouwen.
'Jij vind alles wat eetbaar is goddelijk.' zei Edward droog. Janice en ik lachte ons dood om deze opmerking. Het was de absolute waarheid.
'Daar heb je gelijk in.' zei Alex terwijl er nog meer spaghetti terug viel op zijn bord. Een woord. Gadverdamme. Eigenlijk twee woorden. Enorm gadverdamme. En ja, ik weet dat die grammatica helemaal niet klopt. Dat maakt helemaal niets uit. Enorm gadverdamme beschrijft precies de situatie. Misschien moest Alex toch maar eens manieren leren.
'Phoebe, je mag me helpen hoor.' zei Alex tussen twee happen spaghetti door.
'Sorry babe, ze hebben gelijk. Je eetgewoontes zijn gewoon verschrikkelijk.' Alex keek verontwaardigt.
'Maar dat vind ik nou zo leuk aan je!' ging ze verder. Alex trok zijn: dan-is-het-goed-blik en ging door met eten.
'Maar morgen gaan we iets bestellen.' stelde Martin vast. Lyam knikte tne teken van goedkeuring.
'Pizzaaaaaaa!' riep Alex uit.

'Ik ben even douchen denk ik.' zei ik en ik gaf Lyam een kus om me vervolgens terug te trekken.
'Is goed sweetheard, ik zie je vanavond wel weer!' riep Lyam me na.
'Succes met winkelen! Je mag alleen terug komen met een diamanten ketting voor me!' grapte ik.
'Alles wat jij wil.' grinnikte Lyam terug. Ik grinnikte en liep naar mijn kamer. Onze kamer. Whatever. In ieder geval pakte ik mijn grootste tas (en dat was net een verhuisdoos, geloof me maar) en stopte daar een shirtje, ballerina's, twee petjes, een hoedje, nog een shirtje, drie sjaaltjes, een bende sieraden en een boel make up in. De helft van de tas was gevuld. Volgens mij snap je nu waarom ik die tas liefkozend de verhuisdoos noem. Ik pakte sneakers, shirtje, vestje en een broek en stopte nog snel mijn kniehoge laarzen in mijn tas om vervolgens naar de badkamer te gaan. Ik keek op mijn versleten horloge. Die was dringend aan vervanging toe. Maar ik kan er nog steeds de tijd op zien dus voorlopig kocht ik geen nieuwe. Het was kwart voor twaalf. Of twaalf uur zouden de jongens vertrekken. Ik hoorde Phoebe en Janice ook weglopen uit de woonkamer. Die hadden waarschijnlijk gezegd dat ze Phoebe's kast uit gingen mesten. Ik deed de douche aan en begon te zingen. Het moest wel echt lijken natuurlijk. Ik trok het setje kleding aan dat ik mee had genomen en bleef zingen. Ik hoorde de jongens vertrekken.
'Tot later babes!' riepen de jongens tegelijk. Ik deed alsof ik ze niet had gehoord. Toen de voordeur dichtviel draaide ik de douche meteen uit, griste mijn tas uit de wastafel en racete naar de voordeur. Door het raampje heen zag ik de jongens vertrekken. Phoebe en Janice stonden meteen naast me. Voorzichtig slopen we het huis uit. Toen de jongens uit het zicht waren rende we naar de auto van Henk. Phoebe had hem gisteren al gebeld.
'De jeugd van tegenwoordig!' had hij lachend gezegd, maar hij had graag geholpen. Vandaar dat hij in zijn eigen auto was gekomen. We sprongen (letterlijk) in de auto en de deur was nog niet dicht of Henk was al vertrokken. Hij scheurde de straat uit en al snel reden we met genoeg afstand achter de jongens. Na een kwartiertje waren we al bij de winkels. Edward zette de auto in de parkeergarage en de jongens liepen naar de fontein om hun plannen te bespreken.
'Oke, hier komt het plan. We splitsen ons op in twee groepen. Ik ga wel alleen, dat kan Lady Janice helpen want die kon dit altijd al het beste. Als je gesnapt wordt ben je onderweg naar de starbucks. We blijven elkaar sms'en, ook al is het niet interessant, deal?' vroeg Phoebe. Janice en ik knikte. De jongens waren uit het zicht verdwenen.
'Go go go!' zei Henk terwijl we op ons dooie gemakje de auto uit liepen. Ik keek rond en zag Alex en Edward op de roltrap staan. Lyam en Martin liepen een douglas binnen.
'Wij doen Alex en Edward.' zei Janice meteen. We knikten naar elkaar. Door onze petjes, hoedjes, sieraden en zonnebrillen was het moeilijk om ons te herkennen. Ergens halverwege de dag zouden we ons verkleden zodat het nog moeilijker was om ons te herkennen. We volgden de jongens een uurtje. Toen kwamen we erachter dat we alles vanuit de starbucks konden zien. Dus gingen we bij de starbucks zitten onder het genot van een koffie en een muffin en hielden Phoebe op de hoogte. Na een half uurtje starbucks stapten we op en liepen naar de plattegrond. Daar achter stond een beeld en daar waren Alex en Edward aan het praten. Janice en ik waren allebei nieuwsgierig naar het gesprek dus we spitsten onze oren.
'Je moet het Phoebe vertellen. Dit kan zo niet langer en dat weet je zelf ook. Als je het haar niet binnen nu en twee dagen verteld doen wij het.' zei Edward. Zijn stem was niet gemeen, of emotieloos. Zijn stem was bezorgd. Ik keek Janice aan en we fronsten allebei onze wenkbrauwen. Waar kon dit over gaan? Wat moet Phoebe weten?

Reacties: