FanFic.nl

Zoveel-shot

Dag 1

Ik liep met mijn vriendinnen de Starbucks binnen. We kozen een tafeltje bij het raam en gingen zitten. Na een tijd denken waren we er toch uitgekomen wat we wilden hebben waarna er twee meiden naar de kassa liepen om te bestellen. Het was heel gezellig. We kletsten over van alles en nog wat, vroegen uitgebreid verslag van de date van Chelsea, maakten grappen en flirtten met een groepje knappe jongens een tafeltje verderop. Ineens moest ik keihard lachen.
“Kom op, Allison! Je hebt een vriend, schat!”� riep ik uit. Ze keek me even gemaakt boos aan om daarna op luchtige toon te zeggen: “ Dat ik ze niet mag hebben, betekent niet dat ik niet van het uitzicht mag genieten.”� Weer lachte ik. Het was iets typisch Allison maar toch hartstikke grappig. Het groepje viel uiteen in meerdere gesprekken en al gauw zat ik met Ruby en Natasha te kletsen. Ruby viel ineens stil en haar handen klemden zich om haar mok warme chocolade melk.. Haar ogen strak gericht op iets of iemand achter mij.
“Zie je een spin, schat?”� vroeg ik met een brede grijns op mijn gezicht. Ze schudde stijfjes haar hoofd. Natasha grinnikte even, ze zat tegenover mij en kon net zo goed zien als Ruby wat er achter mij gebeurde.
“Er staan daar vijf hele leuke, knappe, bekende jongens achter je.”� Vertelde ze schouderophalend. Ik wist meteen wie ze bedoelde maar moest toch echt even achterom kijken. En ja hoor, daar stonden ze, One Direction. Ik vond het vreemd dat ze hier naartoe kwamen. Natuurlijk hadden zij ook een leven maar hier, met een grote groep meiden? Die waarschijnlijk fan zijn van One Direction? Ik haalde mijn schouders op. Het was een trekje van Natasha dat ik had overgenomen. Ik vond het heerlijk, haar nuchterheid, en vond het dan ook fijn dat ik dat met haar deelde. Ruby echter, zat nog steeds kaarsrecht op haar stoel en staarde voor zich uit.
“Ze komen echt niet vanzelf hier heen.”� Merkte Natasha op. Ik grinnikte.
“Natasha heeft gelijk. Waarom ga je niet even naar ze toe?”� stelde ik voor. Ruby keek geschrokken op, het zag er hilarisch uit waardoor ik en Natasha helemaal in een deuk lagen. Na nog zo’n vijf minuten zat ze nog steeds op haar stoel. Overdreven zuchtend stond ik op.
“Ik moet ook echt alles doen.”� Deelde ik quasi-geergerd mee. Grinnikend liep ik naar de tafel van de jongens. Ik schoof makkelijk op Zayns schoot en staarde in de ogen van Harry die tegenover me zat. Direct begon ik te praten.
“Het spijt me dat ik jullie zo stoor maar mijn vriendin daar,”� ik knikte in de richting van Ruby, “is nogal fan van jullie maar ook hartstikke verlegen. Ze durfde dus niet naar jullie toe te komen en daarom ben ik hier.”� Grinnikend wees ik naar mezelf.
“Hoi, ik ben Harry.”� Hij boog iets naar me toe over de tafel en ik voelde zijn adem in mijn gezicht. Zijn bekende lage stem drong tot me door. Ik smolt, werkelijk. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.
“Daar moet je mee ophouden.”� Zei ik dreigend. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
“Wat doe ik?”� vroeg hij. Ik glimlachte iets.
“Gewoon.”� Antwoordde ik. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan om zo’n antwoord te geven.
“Nou?”� vroeg hij door. Zijn adem tintelde op mijn huid.
“Houd er mee op!”� riep ik zacht uit met een glimlach om mijn lippen. Hij keek me vragend aan.
“Je weet best dat je elk meisje haar botten tot pap maakt als je zo tegen haar praat.”� Ik sloeg mijn ogen naar de hemel om daarna kort te lachen. Het onderwerp werd terzijde geschoven toen een van de andere jongens begon te praten.
“Louis Tomlinson, jij?”� Louis stak zijn hand uit. Met een grijns schudde ik hem.
“Alisha. Prettig kennismaken.”� Ik glimlachte even en keek toen naar Niall. Ik wist al hun namen, natuurlijk, maar liet dit toch gebeuren.
“Niall.”� Sprak hij met zijn Ierse accent terwijl hij een knikje gaf. Ik glimlachte. Ik miste Liam in het gezelschap. Maar niet lang. Hij kwam aangelopen met vijf bekers koffie.
“Hallo. Wie hebben we hier?”� vroeg hij, meer aan Zayn en de jongens dan aan mij. Ik moest - alweer - lachen.
“Ik ben Alisha.”� Ik stak mijn hand uit en hij schudde hem.
“Liam.”� Zei hij, hij kneep zijn ogen iets tot spleetjes. Ineens voelde ik Zayns lippen op mijn oor.
“Je kent onze namen al, of heb ik het fout?”� fluisterde hij. Ik keek naar hem op, boog even later naar hem toe en fluisterde in zijn oor: “Misschien wel, misschien ook niet.”� Ik grijnsde.

Na een uur waren Ruby en Natasha er ook bij komen zitten, op verzoek van de jongens. Het was gezellig. We kletsten, lachten en maakten veel grappen. Het leek wel alsof we gewoon met de vriendenclub zaten. Na een tijdje vertelden ze ons dat ze moesten opstappen, ze moesten nog langs iemands moeder en moesten nog wat andere dingen regelen. Ik wilde van Zayns schoot afgaan maar hij hield me nog even vast.
“Wil je vanavond wat met me gaan drinken?”� vroeg hij zacht. Mijn ogen vergrootten even.
“Wat?”� ik keek hem ongelovig aan. Hij knikte.
“Oke?”� zei ik twijfelend waardoor het meer op een vraag leek dan op een antwoord. Ik herstelde mezelf weer en hield mijn hand op. Hij keek me onbegrijpend aan.
“Je mobiel.”� Gniffelde ik. Aarzelend haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en legde hem in mijn hand. Ik voegde mezelf als contact toe en gaf hem weer terug.
“Mijn nummer.”� Fluisterde ik voordat ik opstond.



Ik liep de afgesproken kroeg binnen. Het was vrij donker binnen en het leek alsof er een rookdeken over iedereen neer daalde. Ik slikte. Ik was nooit zo van het roken.
“Hé schatje. Kom eens hier.”� Zei een wat dikkige man met een baard en een sigaar in zijn mond. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte wrang.
“Ze hoort bij mij, sorry.”� Ik draaide me om en keek in de donkere ogen van Zayn. Hij legde zijn arm om mijn middel en trok me dicht tegen hem aan. De man stak zijn handen in de lucht, palmen naar voor, als teken van overgave.
“Sorry, sorry hoor.”� Mompelde hij waarna hij verder praatte met zijn vrienden. Zayn’s hand gleed naar mijn rug en leidde me naar de bar.
“Wat wil je drinken?”� vroeg hij. Ik dacht even na.
“Doe maar iets, colaatje?”� hij knikte en bestelde een cola en een biertje. Ik klom op een barkruk en zag hem naast me plaats nemen.
“Nou, vertel eens iets over jezelf.”� Hij keek me aan.
“Dat moet je niet tegen mij zeggen, dan praat ik de hele avond.”� Ik lachte en vervolgde. “Vertel jij anders iets over jezelf.”� Ik zag hoe zijn ogen even vernauwden.
“Oke dan, wat wil je weten?”� De barman zette de drankjes voor ons neer en Zayn nam een slok van zijn bier.
“Ehm, wat wil je vertellen? Ik wil namelijk niet dat je tegen je zin iets vertelt of zo, want tja, als ik het niet hoef te weten dan hoeft dat niet maar, ja-”� Ik sloeg mijn hand voor mijn mond.
“Sorry. Ik begin weer te ratelen.”� Hij lachte kort.
“Geeft niets. Nou, ehm, ik heb drie zussen, twee jongere en een oudere. Een vader en een moeder,”� hij grinnikte even, “ik woon in Bradfort en tja, wat wil je nog meer weten?”� hij leunde met zijn handen op de bar en keek me schuin aan. Ik lachte even.
“Ik denk wel genoeg. Nu ik zeker?”� hij knikte.
“Nou, een oudere broer en een jonger zusje, vader en moeder,”� ik knipoogde even, “Ik woon in Londen, waar we nu dus zijn.”� Ik glimlachte.
We raakten aan de praat over van alles en nog wat. Na een aantal drankjes en een paar uur keek ik Zayn twijfelend aan.
“Ik moet eigenlijk gaan.”� Meldde ik.
“Tuurlijk. Ehm, houden we contact?”� vroeg hij. Achteraf kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan omdat ik zo gretig reageerde maar ik antwoordde snel: “ Ja, graag!”� hij had kort gegrinnikt en aangeboden me thuis te brengen. Dus niet veel later zaten we in zijn auto op weg naar mijn huis.

Reacties: