FanFic.nl

Zoveel-shot

Dag 62

Ruim twee maanden zat ik nog met Zayn aan de bar, te lullen over eigenlijk niets. Ik glimlachte toen ik aan de leuke herinneringen dacht. We waren goede vrienden geworden, tegen de verwachtingen van zo’n beetje iedereen. Maar ik wilde niet dat het anders was. Ik hield wel zeker van Zayn maar niet als mí­jn vriend, gewoon één vriend. Binnen twee maanden waren we onafscheidelijk geworden. We deden zoveel samen. Samen dansen in de regen, lekker op de bank hangend een film kijken, eten maken, door de stad struinen opzoek naar hét perfecte paar schoenen bij een bepaalde jurk (na veel geklaag van Zayn), gek rondrennen door het appartementencomplex, inkopen voor de jongens doen en nog veel meer. We kregen regelmatig vragen van de pers of we nou een stel waren of niet. Zayn vond het irritanter worden met de minuut terwijl ik er steeds harder om ging lachen. We liepen gearmd door Londen, het regende en ik had een grote grijze paraplu opengeklapt.
“Je zeikt teveel, schat.”� Grinbnikte ik. Hij schudde zijn hoofd.
“Ze moeten gewoon uit jou leven blijven. Kijk, ik ben hier beroemd, prima, ga maar voor mijn deur liggen, maar ik had echt zin om iemand te slaan toen ik hoorde dat ze voor jóu deur stonden.”� Hij balde zijn handen tot vuisten. Ik stond stil en pakte zijn hand. Elke vinger haalde ik uit de verkrampte houding en strekte hem.
“Doe nou rustig, ik vond het geen probleem. Ze kunnen me toch niets maken.”� Ik wreef over zijn armen heen en trok hem toen tegen me aan. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst.
“Het geeft niets, oke? Het geeft niets.”� Zei ik zacht. Ik voelde zijn warme armen ook om mij heen sluiten en glimlachte even.
“Je bent geweldig, weet je dat?”� zei hij terwijl hij me langzaam losliet. Ik lachte, haakte mijn arm door die van hem en antwoordde vrolijk: “Natuurlijk weet ik dat.”�

Reacties: